Σκέφτομαι και Γράφω#22 – Υποταγή & Επανάσταση



   Διανύουμε περίεργες, δύσκολες, χαώδεις μέρες... σε όλα τα επίπεδα.
Μια χώρα έτοιμη να γκρεμιστεί... αλλά δεν θα γκρεμιστεί. 
Ένας λαός έτοιμος να λυγίσει... αλλά δε θα λυγίσει.
Αξίες έτοιμες να πουληθούν στο βωμό την επιβίωσης... αλλά δεν θα πουληθούν, όχι όλες, όχι από όλους, όχι σε όσους πιστεύουν σε αυτές.
Διανύουμε απειλητικές, τρομοκρατικές, ιστορικές ημέρες... σε όλα τα επίπεδα.
Ακόμα μεγαλύτερη αμφισβήτηση, μιζέρια, αγέλαστα πρόσωπα, φόβος για το αύριο. 
Τίποτα δεν πάει καλά. Υπάρχει και μια στασιμότητα...
Υπάρχει η καλή διάθεση που με το ζόρι νικάει την κακή...
Υπάρχει και μια αίσθηση ότι περνούν οι μέρες και είναι σαν να μη τη ζεις, σαν να τρέχει ο χρόνος όπως τρέχουν τα γεγονότα. 

  Κι όμως,
 Εγώ νιώθω πιο σίγουρη από ποτέ...
Νιώθω πιο δυνατή από ποτέ... 
Νιώθω πιο αισιόδοξη από ποτέ...
Νιώθω να μη φοβάμαι πια ούτε την σκιά μου...
Νιώθω ότι μπροστά σε όσα έχω περάσει, αυτός είναι ένας εφιάλτης που αργά ή γρήγορα θα περάσει.
Φτώχεια; Ψιλά € στο πορτοφόλι; Μεροκάματο του τίποτα; Απλήρωτοι λογαριασμοί; 
Ε, αυτά υπήρχαν πάντα! Και πάντα με κάποιον τρόπο, κουτσά-στραβά τα έβγαζα πέρα.
Βλέπεις, ο Θεός, ποτέ δεν με άφησε!
Δεν με φοβίζει καμία φτώχεια, ούτε τα λιγοστά χρήματα στην τσέπη!
Έχω ζήσει πιο φτωχικά από ό,τι τώρα, έχω ζήσει και με ένα 1€ στην τσέπη για εβδομάδα.
Έχω ζήσει με τα απαραίτητα, έχω ζήσει στο να έχω και το κάτι παραπάνω. Ε, και; Αν χρειαστεί, θα τη ξανά ζήσω για μία ακόμη φορά.

   Και, όχι! δεν μου αρέσει πια η φτώχεια. Για να είμαι ειλικρινής την βαρέθηκα. Ούτε μ' αρέσει να μην έχω λίγα παραπάνω € στο πορτοφόλι μου για μια έξοδο με τους φίλους μου, για μια φορά, και αν, το μήνα να πάω στο cinema που τόσο λατρεύω, για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης που κάποιες φορές το λιγουρεύομαι, για ένα καφέ στο χέρι στα "περπατήματα της ηρεμίας μου" για λίγο, μακριά από όλους.

  Όχι, δεν μου αρέσει να είμαι σε μια τέτοια κατάσταση αλλά έχω υπάρξει συχνά και έχω μάθει. Δεν είναι ότι δεν με ενοχλεί αλλά εδώ που φτάσαμε θα πρέπει, θέλω δε θέλω, να την περνάω ξανά και ξανά. Μέχρι τα πράγματα να καλυτερέψουν, μέχρι να ορθοποδήσουμε, μέχρι ΕΓΩ να ορθοποδήσω πλήρως.

   Κι αν άλλοι κι άλλοι είναι σε μια δύσκολη θέση, που να δεις και τη δική μου Φίλη/ε μου! 
Να παλεύεις εντελώς μόνη σου δίχως ουσιαστική βοήθεια, στήριξη, μια καλή κουβέντα, ένα "ανήκω κι Εγώ" σε αυτή την οικογένεια... Να θες να μιλήσεις... αλλά ποιος θα σε ακούσει; Να θες να νιώσουν τα "καρδιοχτύπια" σου, τις σκέψεις σου, τις στενοχώριες σου, να ζητήσεις μια άποψη/μια συμβουλή... αλλά ποιος θα σε νιώσει; Να θες μια αγκαλιά, ένα χάιδεμα στην πλάτη... αλλά ποιος θα το κάνει χωρίς να σε "χτυπήσει" πισώπλατα; Να παλεύεις για ένα μεροκάματο, για μια δουλειά, για να πραγματοποιήσεις τα μικρά σου όνειρά, για να φτιάξεις μια ζωή για να μην είναι μάταιη... κι όμως να βρίσκεσαι στον τοίχο έτοιμοι όλοι να σε πυροβολήσουν, γιατί δεν έχεις τώρα, στην παρούσα φάση, τη δυνατότητα, ίσως και την επιλογή, να κάνεις και να φτάσεις στο σημείο που είναι άλλοι, που αν μη τι άλλο ήταν και είναι σε μια βολεμένη θέση (κι όχι δεν μιλάω για μια 'καρεκλάτη' θέση), μια θέση που Εγώ καλώς ή κακός δεν την είχα ποτέ. Άδικο βέβαια αν αναλογιστείς τι έδωσα και τι πήρα στην τελική. 

  Κι όμως, Εγώ που περπατάω σε ένα -σχεδόν- "Τίποτα" νιώθω πως έχω πολλά περισσότερα από όσα έχουν κάποιοι άλλοι.
Έχω τον εαυτό μου, έχω την κάποια δόση αισιοδοξία μου, έχω τα όνειρά μου, έχω την αξιοπρέπειά μου, έχω τα συναισθήματα μου (φάε συναισθήματα μου είχε πει πριν λίγο καιρό η μάνα μου που ποτέ δεν κατάλαβε και το πιο απλό!) που με κάνουν να παραμένω ακόμη Άνθρωπος, έχω τα χέρια μου και τα πόδια μου γερά, την υγεία μου να είναι ok, έχω ένα μυαλό στη θέση του, την επιλογή να χαίρομαι και να απολαμβάνω (κι όχι να μιζεριάζω) όσες μικρές ή μεγάλες ωραίες στιγμές μου φέρνει καθημερινά η ζωή, έχω έναν στόχο, μικρές επιθυμίες, ένα με δυο μεγάλα όνειρα, έχω το χιούμορ μου για να μην με παίρνει η κάτω βόλτα με το παραμικρό, έχω τη δύναμη να είμαι όσο πιο δυνατή μπορώ και γίνεται να είμαι για να αντιμετωπίζω τις αμέτρητες δυσκολίες. Γιατί οι ευκολίες είναι τόσες λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα της μιας παλάμης. Πάντα έτσι ήταν!
   Και ξέρεις κάτι ακόμα που έχω και παρεξηγείτε λες και είμαι κάποια τρελή, αναίσθητη ή "αυτή δεν πάει καλά, είναι στον κόσμο της";
Έχω το χαμόγελό μου βρε!
Και ξέρεις τι δύσκολο που είναι μέσα στην μιζέρια της ζωή (σου/μου/μας), με τους τοξικούς και μίζερους ανθρώπους γύρω σου, εσύ να βρίσκεις τη δύναμη να σκας ένα χαμόγελο, ενίοτε κι ένα δυνατό γέλιο;
Ξέρεις τι είναι αυτό; Θα μπορούσες να το πεις "ευτυχία", "επιτυχία", ίσως και "κατόρθωμα".
Εγώ το λέω απλά "απαραίτητο φάρμακο για την ύπαρξή μου".  
Όπως είναι η 'αγάπη', η 'μουσική', το 'γράψιμο', το 'αισθάνομαι'...
   
   Εντάξει, θα πει κάποιος "σιγά τα φοβερά πράγματα που έχεις". Σεβαστό! Δεν είναι χρήματα, μια στρωμένη δουλειά, ένα -οικογενειακό- σπίτι, μια βολεμένη ζωή...
Ασήμαντα για κάποιους, σημαντικά για μένα!
Βέβαια, είναι και πως έχεις μάθει! Ποιες είναι οι προτεραιότητές σου και οι επιλογές σου. 
Δεν ήμουν ποτέ τόσο φιλόδοξη για να αποζητώ όλο και περισσότερα. Μου αρκούν και μου φτάνουν τα λίγα που με κάνουν να είμαι χαρούμενη, να περνώ καλά και να ζω όμορφα.
Και αυτά που δεν έχω, κάποια στιγμή, θέλω να πιστεύω, πως θα έρθουν. 

   Θα μου πει πάλι κάποιος "Που βρίσκεις αυτή τη δύναμη και χαμογελάς βρε Μαρία;" Και θα σου απαντήσω λέγοντας για μια ακόμη φορά. Έχω περάσει και χειρότερα και έχω βγει -σχεδόν- αλώβητη. Απορώ ακόμη πως έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία και ζω ακόμη. Έχω περάσει σχεδόν τα πάντα και θα περάσω κι άλλα, που δεν φαντάζομαι. Έχω νιώσει τη δυστυχία, τη μοναξιά, τις μαχαιριές και το χειρότερό μου, το "τίποτα" και τόσα άλλα. Κι όμως για κάποιον λόγο υπάρχω ακόμα. Και το καλύτερο; παραμένω ακόμα όρθια. Όσες φορές κι αν λύγισα βρήκα -σχεδόν- μόνη μου τη δύναμη, το πείσμα να ξανά σταθώ στα πόδια μου και να το παλέψω. 
  
  Και το ότι πέρσυ πήρα το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που είχα πάρει μέχρι τότε, ήταν αρκετό για να συμπερ-φέρομαι πλέον πιο πεισματικά, πιο δυναμικά, πιο αισιόδοξα και να προστατεύω από το οτιδήποτε περισσότερο τον εαυτό μου, εμένα ολόκληρη. Ήρθαν και οι πολιτικές εξελίξεις, αυξήθηκε και ο δείκτης δυσκολίας σε όλα τα επίπεδα, ε! ήρθε και έδεσε το γλυκό. Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να του γυρίσει το μυαλό και να δει τα πράγματα διαφορετικά. Μια κόκκινη γραμμή μας χωρίζει από "τη ζωή ή το θάνατο", από το "παλεύω ή τα παρατάω", από το "κολυμπάω ή πνίγομαι", από το "ζω ή μιζεριάζω".

  Οπότε, αυτός ο εφιάλτης που ζούμε αυτή την εποχή είναι ίσως μια καλή ευκαιρία για να καλυτερέψουμε ως άνθρωποι και ως προσωπικότητες, να επαναπροσδιορίσουμε τα πραγματικά "θέλω" μας, τι αξίζει και τι δεν αξίζει, τι μετράει και τι δεν μετράει σε αυτή τη ζωή για μια πιο καλύτερη και πιο όμορφη προσωπική ζωή, να γίνουμε πιο δυνατοί, να διδάξουμε στα παιδιά μας, στα ανίψια μας, στα νέα παιδιά πως η ζωή μας δεν εξαρτάται από πόσα χρήματα έχεις στην τράπεζα αλλά πόση λαχτάρα και επιθυμία έχεις για να γευτείς τη ζωή, όπως και όσο μπορείς με αυτά που σου δίνει ως πρώτα υλικά για να μπορείς στην πορεία να τη φτιάξεις όπως θέλεις εσύ.  
  Δεν είναι μόνο τι επιλογές έχουμε αλλά και τι εν τέλει αποφασίζουμε να κάνουμε με όσες επιλογές έχουμε!


 Και επειδή οι μέρες που βιώνουμε, πίσω από τα γεγονότα υπάρχει γραμμένο με κόκκινα γράμματα το ερώτημα "Υποταγή ή Επανάσταση"

  Εγώ θα σου πω πως την υποταγή ή και το υποτακτικός/ή την έχω βιώσει στο πετσί μου σε όλες μου τις σχέσεις και είναι μια απέραντη δυστυχία που αν δεν την σταματήσεις θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, διότι τα τράμματά σου θα έχουν αφήσει σημάδια. Επιλέγω επανάσταση, με τον δικό μου τρόπο, όπου μπορώ, όσο μπορώ και εκεί που στην παρούσα φάση μπορώ. Η επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει με το να αλλάξεις τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, να κάνεις καλύτερες επιλογές, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να αγαπάς, ακόμα και να χαμογελάς και να σκέφτεσαι λίγο πιο αισιόδοξα από το να μιζεριάζεις και να αφήνεις τη ζωή σου σε ξένα χέρια. Αυτή η επανάσταση είναι μια από τις επιλογές σου, εσύ το μόνο που έχεις για αρχή να κάνεις είναι να το αποφασίσεις να το κάνεις και πράξη. 



 @υτές ήταν οι σκέψεις μου και μόνο. 
   


Στίχοι: Εύη Δρούτσα 
Μουσική: Τριαντάφυλλος

Μη με προσβάλλεις ξαφνικά
μη μου μιλάς μ’ αυτόν τον τρόπο
μάζεψα μέσα μου πολλά
μα ό,τι πω δεν πιάνει τόπο 
Τρέμω κι απόψε μη μου πεις
κάποιες κουβέντες πικραμένες
και φύγεις και σήμερα κι εσύ
μ’ άλλες αγάπες περασμένες 
Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση

απ’ τους δυο μας θα το δούμε ποιος θα χάσει
απ’ τους δυο μας θα το δούμε ποιος θα χάσει 
Υποταγή θέλεις εσύ
κι εγώ επανάσταση

έχεις πιέσει την καρδιά μου και θα σπάσει
έχεις πιέσει την καρδιά μου και θα σπάσει
Κλείνω απόψε μια ζωή
κι ένα παράθυρο ανοίγω
είχες μια αγάπη δυνατή
μα την πατούσες λίγο λίγο 
 _______________________

Υ.Γ. Το τραγούδιο αφιερωμένο στον "ένα και μοναδικό" m__m που εξαιτίας του έγινα καλύτερη από τον χειρότερο εαυτό μου!




Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)







Διαβάστε επίσης:
____________________









_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

14 σχόλια :

  1. Δε το βάζουμε κάτω. Φυσικά και δε το βάζουμε κάτω. Η ζωή ευθεία κοιτάει!
    Καλο τριημερο να εχουμε Μαράκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Κική μου!
      Μα δε το βάζουμε ποτέ κάτω!
      Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε κι ας είναι ξέγνιαστο όσο γίνεται!

      Διαγραφή
  2. Καταρχήν λατρευω το τραγουδακι!κατα δεύτερον λατρεψα την αναρτηση σου. Θελει μεγάλη μαγκιά και ειναι μαγεια απο τις δυσκολες στιγμές να καταφέρνουμε να αποζυμήσουμε τα θετικά και να τα χρησιμοποιησουμε υπερ μας!!! Το κανω κι εγω, ασχετα αν αυτη τη περιοδο εχω χασει το κουραγιο. Θα το βρω ομως και θα το ξανακανω. Πολυ αισιοδοξο και πολύ "ανυψωτικό" το post σου. Πάντα ετσι να εισαι!!! Σε φιλώ πολυ :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου, το τραγούδι είναι σημείο αναφοράς για μια προσωπική κατάσταση για μένα. Χαίρομαι λοιπόν που σου αρέσει. Εγώ το λατρεύω όσο δεν πάει!
      Είμαι σε καλό δρόμο βλέπεις. Μπορέι να έχω χάσει κι Εγώ το κουράγιο μου αλλά σκέφτομαι τα ακόμα χειρότερα που έχω ζήσιε και που θα έρθουν κι άλλα, και λέω "χαμογεάλ Μα΄ρια τώρα που μπορείς, πάρτα χαλαρά!"
      Μακάρι την "αισιοδοξία" μου να την μεταφέρω και σε σας! Χαρά μου και τιμή μου να "στηρίζει" ο ένας τον άλλον!
      Σε φιλώ κι Εγώ και σε θέλω δυνατή, όπως πολύ καλά ξέρεις να είσαι!
      Καλό Σαββαοκύριακο να έχεις!

      Διαγραφή
  3. Θα σταθώ σε αυτό: ότι μπορούμε να επιβιώσουμε με τα λίγα και στα δύσκολα, αλλά δεν το θέλουμε! Και προχωράμε με τα λίγα και τα δύσκολα για να αλλάξουμε τη ζωή μας!
    Και πάνω απ' όλα αυτό που χρειαζόμαστε οι άνθρωποι είναι το μοίρασμα...
    Εντωμεταξύ, ο τρόπος που γράφεις αποκαλύπτει το χαμόγελό σου! Είναι πραγματικό! Κι αυτό είναι τόσο αισιόδοξο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξάνδρα μου, αν έχουμε και ένας ή ανθρώπους να μοιραζόμαστε τα πάντα και να στηρίζει ο ένας τον άλλον, ακόμα καλύτερα. Ακόμα πιο δυναμικά αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες.
      Την ώρα που έγραφα αυτό το post η αλήθεια είναι ότι όντως χαμογελούσα συνεχώς και αισθανόμουν ωραία. Μόνο σε κάποια φάση, σε ένα σηγεκριμένο σημείο βούρκωσα και ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά κρατήθηκα, είπα "δεν ακίζει!".
      Χαίρομαι που στα γραπτά μου φαίνεται το "χαμόγελο" μου, διότι είναι σαν να το μοιράζομαι με άλλους, με εσάς τους Φίλους-αναγνώστες μου!
      Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

      Διαγραφή
  4. Μαρία μου απλά σε ευχαριστώ φίλη μου για την σημερινή εμψύχωση που μου έδωσε και ξεκινά ένα power σαβ/κο λοιπόν πάντα έτσι να είσαι και καλά τα λές !!!!!!!!! χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν και εσένα πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλα μου, κι Εγώ ευχαριστώ που πέρασες και διάβασες τις σκέψεις μου!
      Κι Εγώ χρειάζομαι τέτοιους υπέροχους Φίλους-Αναγνώστες σαν κι εσένα.
      Και δεν το λέω για να ανταποδώσω αλλά το λέω γιατί το πιστεύω!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Πρώτα θέλω μια αγκαλιά!!
    Δεύτερον σου έχω πει πόσο σε θαυμάζω; Γιατί άλλοι στην θέση σου ή θα είχαν πάρει λάθος δρόμο και επικίνδυνο ή θα είχαν απορροφηθεί από την πεζή-κυνική νοοτροπία.
    Χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα, οι συναντήσεις μας πάντα είναι πολύτιμες να ξέρεις γι'αυτό δεν το καθυστερώ άλλο.. μια βολτούλα με καφέ στο χέρι επιβάλλεται σύντομα!! χιχι
    Με εκφράζεις πάρα πολύ σε πολλές απόψεις και σκέψεις. Και κάποια βιώματα που αναφέρεις τα έχουμε κοινά, απλώς δεν στο έχω πει..
    Θα δικαιωθούμε Μαρία μου, δεν γίνεται διαφορετικά..δεν θα το αφήσουμε να μη γίνει! ;)
    Πολλά φιλάκια σκορπίνα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνααααααα μου, θα την πάρεις την αγκαλιά μόλις ειδωθούμε από κοντά!
      Με θαυμάζεις; Τι να πω κι ΕΓώ για σένα... άσε γιατί στο τέλος δεν θα μας πιστέψει κανείς ότι τα εννοούμε. Χεχεχε!
      Έχω πάρει το λάθος δρόμο και τον επικίνδυνο και ένα βήμα πριν τον γκεμό και δεν μου άρεσε, δεν ήμουν Εγώ οπότε είπα "ποτέ ξανά".
      Μην νομίζεις, απορώ κι Εγώ πως μου ε΄χει γυρίσει έτσι. Εύκολο να πέσω σε κατάθλιψη αλλά έχω πεισμώσει πια από τα άδικα χτυπήματα και σφαλιάρες που έχω φάει που κουράστηκα και είπα "ως εδώ...!"
      Με καταλαβαίνεις εσύ, ξέρεις τι θέλω να πω!
      Η βολτούλα με το καφεδάκι στο χέρι θα γίνει σύντομα! Το επιθυμώ κι Εγώ!
      Και το ότι θα δικαιωθούμε, Εγώ το πιστεύω απόλυτα! Είμαι σίγουρη γι' αυτό! Βάζω και στοίχημα και ξέρω τι σου λέω!
      Θα τα πούεμ κι από κοντά!
      Τα φιλιά μου Φιλενάδα!

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα Μαρία! Διάβασα όλα όσα έγραψες με μεγάλη προσοχή και δεν σου κρύβω πως ταυτίστηκα μαζί σου γιατί κι εγώ έζησα και ζω παρόμοιες καταστάσεις, όπως και ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε μεγάλη χαρά, είναι ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις.

    Μην σταματάς να χαμογελάς, να αγαπάς και να ονειρεύεσαι! Συνέχισε την επανάσταση σου με αισιοδοξία και ελπίδα. Η ζωή μας είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε, οπότε κράτα μια θέση για αυτούς που αξίζει να είναι κοντά σου και προχώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σάββα, πίστεψέ με, όπως είπα και πιο πάνω στο σχόλιο της Κατερίνας, απορώ κι Εγώ πως αντιμετωπίζω τα πράγματα πια και δε αυτές τις ημέρες που όλα έχουν έρθει τα πάνω-κάτω. Πραγματικά αισθάνομαι ακριβ΄ςω έτσι όπως περιγράφω στα λόγια μου.
      Μέσα μου νιώθω σαν ελέυθερη από περιττά βάρη της παρούσας φάσης. Αν μιζεριάζω, θα φέρω τόση κακή ενέργαια που θα με πάρει από κάτω και θα πέσω πάλι σε βαριά κατάθλιψη. Και αυτό είναι επικίνδυνο μονοπάτι... και δεν ξέρω κατά πόσο έχω δυνάμεις για να το περάσω και να βγω πάλι υγιής. Οπότε επιλέγω να χαμογελάω και να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά για να υπάρχει και καλή ενέργεια και να έρθουν και τα λίγο καλύτερα.
      Αν εγκαταλείψουεμ την μάχη και τον αγώνα, τι μας απομένει; Να υπάρχουμε αλλά σαν να μην υπάρχουμε; Όχι! Έχουμε μια ζωή, πρέπει να τη σεβαστούμε και να την προστατεύουμε, πρώτα από όλα από εμάς τους ίδιους κι ύστερα από τους υπόλοιπους. Όλα είναι στο μυαλό! Και το μυαλό μην ξεχνάμε είναι μια τεράστια δύναμη που μπορεί να κινήσει ή να σταματήσει την ύπαρξη μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου και χαίρομαι που μέσα από τις σκέψεις μου, ταυτίστηκες μαζί μου.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε σε greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου GDPR & τους Όρους Χρήσης του blog. Θα τα βρείτε πάνω στο Menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ



Follow by e-mail

MY INSTAGRAM PORTFOLIO

My Instagram

Copyright © ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫. Made with by OddThemes