Η αφορμή γι’ αυτό το post είναι η ξένη ταινία που προβλήθηκε πριν λίγη ώρα στο Star -HACHIKO: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ- μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ με τον πολύ καλό Ρίτσαρντ Γκιρ. Ενώ λοιπόν, όλη την εβδομάδα βλέποντας συνέχεια το trailer της ταινίας είχα πει στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να την δω, επειδή πλέον δεν αντέχω να βλέπω ταινίες με ζώα (είναι ψυχοπλάκωμα ρε παιδί μου) γιατί απλά στο τέλος καταλήγω να κλαίω με λυγμούς! Ναι, ναι είμαι ρομαντικό κορίτσι… δεν θέλω σχόλια! Ενώ λοιπόν ήξερα ότι παίζει η ταινία, κάνοντας Zapping έπεσα στα τελευταία λεπτά της ταινίας και δεν κρατήθηκα παρακολούθησα το τέλος. Ε, τι να πω; ότι στενοχωρήθηκα; ότι ξέσπασα σε απίστευτους λυγμούς; Ε, ναι όλα αυτά! Γιατί ρε γαμώτο δεν είχε καλό τέλος! Κι εμένα στις ιστορίες μου αρέσουν τα ‘Happy End’. Αλλά πως να έχει καλό τέλος, αφού είναι αληθινή ιστορία και ως επιβεβαιωμένο ή καρατσεκαρισμένο (την ίδια σημασία έχει) από την ίδια την Ζωή, οι ιστορίες της δεν έχουν ποτέ καλό τέλος.
Στην ταινία το πανέμορφο σκυλί, ο Χάτσικο, πέθανε το αφεντικό του και εκείνο τον περίμενε στο σταθμό του τρένου για 9 ολόκληρα χρόνια ώσπου όπως είναι φυσικό πέθανε (1935). Και όπως έγραφε στους τίτλους τέλους: “…στο σημείο όπου περίμενε ο Χάτσικο το αφεντικό του υπάρχει ένα μπρούτζινο άγαλμα, που συμβολίζει την αγάπη, την αφοσίωση και την πίστη του...”
Απίστευτο! Απίστευτο το πως ένα ζώο και ιδιαίτερα ένας σκύλος μπορεί να αγαπάει και να είναι αφοσιωμένος σ’ έναν άνθρωπο και πόσο μάλλον στο ίδιο του το αφεντικό. Και σκέφτομαι τον δικό μου σκύλο, τον πρίγκιπά μου όπως τον αποκαλώ, που δυστυχώς τον υπερ-λατρεύω σε σημείο να μην αντέχω στην σκέψη ότι κάποια μέρα δεν θα είναι μαζί μου. Το ίδιο ισχύει και για κάποιους ανθρώπους! Όσοι έχουν σκύλο ή αγαπάνε πολύ τα ζώα πιστεύω πως καταλαβαίνουν το τι ακριβώς εννοώ!
Και οι σκέψεις μου τρέχουνε… και λέω πως είναι πολύ μεγάλο λάθος να δένεσαι με κάποιον. Αν και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην δένομε με ανθρώπους παρά μονάχα με αντικείμενα. Το κακό είναι ότι δένομε εξίσου το ίδιο και με τα δύο! Μέγα λάθος κορίτσι μου, μέγα!
Καταλήγοντας, έχω να πω τα εξής: Το δικό μου –προσωπικό- συμπέρασμα! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να δένεσαι με κανέναν (ακόμα και με την ίδια σου την μάνα) και με τίποτα. Εντάξει, πες ότι το να χάσεις ένα αγαπημένο σου αντικείμενο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους ‘αγαπημένο’) είναι υποφερτός ο πόνος, επειδή –ίσως- να έχεις την ευκαιρία να το ξανά αποκτήσεις. Αλλά, το να χάσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο ή το λατρεμένο σου ζώο… όχι ο πόνος είναι δύσκολα υποφερτός αλλά τις περισσότερες φορές είναι… αγιάτρευτος! Θα μου πει κάποιος, όλα σ’ αυτή την Ζωή ξεπερνιούνται, ακόμα και ο Θάνατος! Συμφωνώ κι εγώ μ’ αυτό! Αλλά η διαφορά ξέρεις ποιά είναι; Ο καθένας βιώνει διαφορετικά τον πόνο, τον Θάνατο ή την απώλεια αν θες! Άλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, άλλος πιο ήπια, άλλος πιο βαριά κι άλλος κουβαλάει τον αγιάτρευτο πόνο του μέχρι το τέλος! Όλοι οι άνθρωποι πάνω – κάτω βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις και νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα αλλά(!) διαφέρουμε στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα την συγκεκριμένη στιγμή και στον διαφορετικό και μοναδικό χαρακτήρα/προσωπικότητα που έχει ο καθένας μας! Άρα ό,τι συναισθήματα κι αν έχουμε είναι αποδεκτά… απλά χρειάζεται στην αρχή, στην μέση, στο τέλος να μπαίνει η λογική (αν και αυτή μπαίνει πάντα από μόνη της, την θες δεν την θες) ο ορθολογισμός και σιγά – σιγά (ξανά) κι οι ισορροπίες… δηλαδή μια ‘Μέση Οδός’, κάτι που για μένα αυτή η ‘Μέση Οδός’ πάντα με δυσκόλευε και με δυσκολεύει ακόμη!
Μην ξεχνάμε πως τα συναισθήματα (όποια κι αν είναι αυτά!) κατά βάθος κάτι έχουν να μας πουν και καλό είναι να τα ακούμε, όπως αντίστοιχα, το ένστικτό μας, την διαίσθησή μας… την καρδιά μας!
@Αυτές ήταν οι σκέψεις μου… χωρίς παρεξήγηση!
HACHIKO: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ HACHIKO
Χατσίκο (Hachiko) στα Ιαπωνικά (忠犬ハチ公, chūken hachikō, lit) που σημαίνει “Πιστός σκύλος Χατσίκο”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα, ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Odate, Akita Prefecture.
Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα . Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά από τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρέφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό ήτανε εκεί, περιμένοντας να δει τον φίλο του να κατεβαίνει από το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα 9 χρόνια.
Οι ‘τακτικοί’ του σταθμού οι οποίοι είχανε δει τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν ότι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα, περιμένοντας ότι θα τον δει να κατεβαίνει απ το τρένο. Αυτό τους συγκίνησε και κάθε μέρα αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντας του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και φρόντιζε να έχει πάντα τροφή και νερό. Του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια από τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο με το οποίο συνήθιζε να επιστρέφει ο καθηγητής και περίμενε. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό σπίτι του καθηγητή.
Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή ο οποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χατσίκο να είναι ένας από αυτούς.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωση του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.Τον Απρίλιο του 1934 στην παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε από τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό άγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χατσίκο και είναι μία από τις 5 εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate,
μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά από Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Οι Japan Times έκαναν ένα αστείο στους αναγνώστες αναφέροντας ότι το άγαλμα χαλκού κλάπηκε λίγο πριν από τις 2 π.μ. την 1η Απριλίου 2007, από «ύποπτους κλέφτες μετάλλων.» Η ψεύτικη ιστορία έκανε έναν πολύ λεπτομερή απολογισμό μιας επιμελημένης κλοπής από άτομα που φορούσαν χακί εργατικές φόρμες οι οποίοι ασφάλισαν την περιοχή με πορτοκαλιούς κώνους ασφάλειας και έκρυψαν την κλοπή με τα μπλε βινυλίου tarps.
Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα . Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Μετά από τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρέφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό ήτανε εκεί, περιμένοντας να δει τον φίλο του να κατεβαίνει από το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα 9 χρόνια.
Οι ‘τακτικοί’ του σταθμού οι οποίοι είχανε δει τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν ότι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα, περιμένοντας ότι θα τον δει να κατεβαίνει απ το τρένο. Αυτό τους συγκίνησε και κάθε μέρα αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντας του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και φρόντιζε να έχει πάντα τροφή και νερό. Του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια από τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο με το οποίο συνήθιζε να επιστρέφει ο καθηγητής και περίμενε. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό σπίτι του καθηγητή.
Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή ο οποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χατσίκο να είναι ένας από αυτούς.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωση του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.Τον Απρίλιο του 1934 στην παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε από τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό άγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χατσίκο και είναι μία από τις 5 εξόδους του σταθμού.
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate,
μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά από Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.
Οι Japan Times έκαναν ένα αστείο στους αναγνώστες αναφέροντας ότι το άγαλμα χαλκού κλάπηκε λίγο πριν από τις 2 π.μ. την 1η Απριλίου 2007, από «ύποπτους κλέφτες μετάλλων.» Η ψεύτικη ιστορία έκανε έναν πολύ λεπτομερή απολογισμό μιας επιμελημένης κλοπής από άτομα που φορούσαν χακί εργατικές φόρμες οι οποίοι ασφάλισαν την περιοχή με πορτοκαλιούς κώνους ασφάλειας και έκρυψαν την κλοπή με τα μπλε βινυλίου tarps.
Το «έγκλημα» καταγράφηκε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στις φωτογραφικές μηχανές ασφάλειας.Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Hachikō να γαυγίζει από ένα παλιό δίσκο σπασμένο σε διάφορα κομμάτια.
Μια τεράστια εκστρατεία διαφήμισης ακολούθησε και το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, 59 έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια των ραδιοακροατών συντονίστηκαν για να ακούσουν το γαύγισμα του Hachikō.
Αυτό το γεγονός ήταν απόδειξη για τη συνεχιζόμενη δημοτικότητα του Hachikō.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 απο filariasis (heartworm). Ο σκύλος βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 απο filariasis (heartworm). Ο σκύλος βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.
Πηγή: ΓΙΑ ΤΟΝ HACHIKO.......ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ , ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!! (Facebook)
☞Διαβάστε επίσης:
-----------------
►Ενότητα Κινηματογράφος: 📂Αρχειοθήκη: 📽Κινηματογράφος: Προτάσεις/Παρουσιάσεις/Κριτικές & Σχετικά άρθρα
►Ενότητα Κινηματογράφος: 📂Αρχειοθήκη: 📽Κινηματογράφος: Προτάσεις/Παρουσιάσεις/Κριτικές & Σχετικά άρθρα
►Διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie Reviews”
►Διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie in Cinema Κριτική”
►Διαβάστε περισσότερα στην κατηγορία Κινηματογράφος/Cinema
►Θέμα: Ελληνικός Κινηματογράφος
*Η
παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site
αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & Παρατηρώ, Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές by mariaparask29_photography
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και
γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη
συγκατάθεσή και έγκρισή μου. Αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση
επικοινωνήστε πρώτα μαζί μου. Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Όλα
είναι επίσημα αποθηκευμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2022
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
με κάποιον άνθρωπο ή με κάποιο αντικείμενο. Φαντάζομαι σε όλους ...){kind=link}
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε με greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Privacy Policy and GDPR!
Διαβάστε περισσότερα στο σχετικό post πάνω στο αντίστοιχο menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!