♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Πέμπτη, 23 Μαρτίου 2017

🍶 30 Day Water Challenge #2 (Φεβρουάριος 2017)

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2017 6

Τον Ιανουάριο ξεκίνησα ένα προσωπικό στοίχημα που έχει να κάνει με την σχέση που έχω με το νερό και με το αν πίνω ή δεν πίνω. Αυτό το προσωπικό στοίχημα το ξεκίνησα και ως project πρόκληση 30 ημερών και ΕΔΩ σε αυτή την ανάρτηση σας μίλησα, σας περιέγραψα, σας ανέλυσα και σας εξήγησα περί τίνος πρόκειται.

Σας έδειξα επίσης και τα αποτελέσματα του πρώτου μήνα για το 2017 και πόσα ποτήρια κατάφερα και ήπια καθημερινά για όλο τον Ιανουάριο μήνα. Τώρα θα σας δείξω και τα τελικά αποτελέσματα για τον περασμένο μήνα Φεβρουάριο. Κάθε μήνα θα ανεβάζω σχετική ανάρτηση παρουσιάζοντας σας τα τελικά αποτελέσματα για τον εκάστοτε μήνα, βάζοντας πάντα και τον προηγούμενο μήνα ή και τους προηγούμενους μήνες για να γίνεται πιο σωστά και καθαρά η σύγκριση. Τουλάχιστον εμένα προσωπικά με βοηθάει πάρα πολύ.

Τον Φεβρουάριο μήνα λοιπόν, κατάφερα από τις 28 ημέρες να πιω 1 φορά και για πρώτη φορά 8 ποτήρια νερό. Όπως βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία, είναι η 23η μέρα του μήνα.

Συνοπτικά για τον Φεβρουάριο 2017 έχουμε και λέμε:

🍶 χ1= 0 φορά
🍶 χ2= 1 φορά
🍶 χ3= 13 φορές
🍶 χ4= 5 φορές
🍶 χ5= 5 φορές
🍶 χ6= 1 φορά
🍶 χ7= 0 φορά
🍶 χ8= 1 φορά

Όπως βλέπετε μέσα στον μήνα ήπια περισσότερα 3 ποτήρια την ημέρα, μετά ακολουθούν τα 4 και τα 5 ποτήρια.

Σε σύγκριση με τον μήνα Ιανουάριο νομίζω πως τον Φλεβάρη τα πήγα λίγο καλύτερα. Θα μπορούσα βέβαια πολύ καλύτερα αλλά και μόνο ότι προσπαθώ πλέον να πίνω καθημερινά νερό, και δεν το αποφεύγω, αυτό νομίζω είναι ένα καλό βήμα για να τα πάω ακόμη καλύτερα.

Όσο για τον Μάρτιο έχω μόνο να σας πω ότι τα έχω πάει πολύ καλύτερα από τους δυο προηγούμενους μήνες. Θα τα δείτε κι εσείς τα αποτελέσματα αρχές Απρίλη με την καθιερωμένη ανάρτηση.

Για όσους έχετε ένα θεματάκι με το να μην πίνετε καθημερινά όσο νερό χρειάζεται και σας ιντριγκάρει αυτή η πρόκληση, μπορείτε να εκτυπώσετε το παρακάτω εκτυπώσιμο και να ξεκινήσετε την ...μάχη σας.

https://www.dropbox.com/s/ml1mps0hj3pwscn/30%20Day%20water%20challenge.pdf?dl=0

30 Day water challenge.pdf

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
► New Project: 🍶30 Day Water Challenge #1 (Ιανουάριος 2017)

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

Water Challenge_2017 ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Δευτέρα, 20 Μαρτίου 2017

💭Ημερολόγιο Σκέψεων 2017 #3: Ημέρες 1 - 19 (Μάρτιος 2017)

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2017 2

Τετάρτη 1/03/2017: Μαζί με την Άνοιξη.
Μαζί με την Άνοιξη βρε παιδιά, έρχονται και οι ζεστές ημέρες, οι αποδράσεις προς θάλασσα μεριά, εμφανίζονται και τα λουλούδια πιο όμορφα από ποτέ για να σου θυμήσουν πως εκεί έξω υπάρχει πάρα μα πάρα πολύ ομορφιά, εκτός από αρκετή ασχήμια. Μαζί με την Άνοιξη βρε παιδιά έρχονται και τα σκιρτήματα στην καρδιά και φυσικά το μυαλό συνέχεια θέλει να αποδράσει και φαντάζεται θάλασσες, καλοκαίρι, ανεμελιά και άντε ...Καλή μας Άνοιξη! Έφτασε!

Πέμπτη 2/03/2017: Αφήνοντας πίσω τον Χειμώνα.
Αφήνω πίσω αλλά δεν τα ξεχνάω όλες τις παγερές, ψυχρές, κρύες, πικρόγλυκες στιγμές και αναμνήσεις. Έναν Χειμώνα που ήταν αρκετά ψυχρός, με πολλές βροχές, αρκετό τσουχτερό κρύο και πόσο μάλλον για τα συνηθισμένα της Αθήνας και γενικά τον φετινό Χειμώνα όλοι μας τον νιώσαμε στο πετσί μας για τα καλά. Και ομολογώ σε βαθμό που τον βαρεθήκαμε και θέλουμε διακαώς να έρθει για τα καλά η Άνοιξη και οι υποφερτές ζέστες. Προσωπικά ο Χειμώνας του 2016-2017 θα μου μείνει αξέχαστος για πολλούς λόγους και για πολλά που συνέβησαν. Ένας Χειμώνας που καλύτερα να μην ξανά έρθει! Ο επόμενος, να είναι καλύτερος και πιο υποφερτός. Και ναι, είμαστε επιτέλους στην Άνοιξη και απολαμβάνουμε επιτέλους τον Ήλιο.

Παρασκευή 3/03/2017: Ένα λουλούδι.
Τριαντάφυλλα μιας και είναι τα αγαπημένα μου. Αλλά επειδή τώρα που η Άνοιξη έχει κάνει την εμφάνισή της και μαζί της έχουν κάνει την εμφάνισή τους και οι Μαργαρίτες που έχχουν γεμίσει τον τόπο και όλα τα λουλούδια σιγά σιγά ομορφαίνουν περισσότερο και βγάζουν τα μπουμπούκια τους και τα φύλλα είναι τόσο όμορφα καταπράσινα, νομίζω πως όλη η ομορφιά των λουλουδιών αλλάζουν όλο το τοπίο, ακόμα και αυτό που είναι βουτηγμένο στην θλίψη.

Σάββατο 4/03/2017: Μια βόλτα.
Όσο ανοίγει ο καιρός, τόσο επιθυμώ να βολτάρω προς παραλία μεριά και στην λιακάδα. Να σκεφτώ ή και να ηρεμήσω με φόντο το μπλε της θάλασσας και ο Ήλιος να με αγκαλιάζει ζεστά.

Κυριακή 5/03/2017: Ένα βιβλίο.

Θα επιλέξω το καινούργιο βιβλίο της Βάσιας Ακαρέπη με τον όμορφο τίτλο "Το αίνιγμα της κερασόπιτας", που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το έχω στα χέρια μου αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω έτσι όπως πρέπει, αν και το έχω ξεκινήσει. Μόλις το ολοκληρώσω φυσικά και θα σας πω τις εντυπώσεις μου. Μέχρι τότε όμως, μπορείτε να διαβάσετε την βιβλιοκριτική μου για ένα προηγούμενο βιβλίο της, που διάβασα, το "Μια νύχτα που κράτησε χρόνια".

Δευτέρα 6/03/2017: Μια ταινία.
Σας προτείνω την ταινία κοινουμένω σχεδίων αλλά που είναι και για μεγάλους "Μπάτε σκκύλοι αλέστε". Όταν είχα δει το τρέιλερ τον καιρό που βγήκε στις αίθουσες, πίστευα πως είναι κωμωδία με τους τετράποδους Φίλους μας. Κάθισα λοιπόν σήμερα το βράδυ και την είδα στον υπολογιστή μου. Η ταινία όχι μόνο δεν την λες κωμωδία αλλά την λες και δράμα, μιας και θα κλάψεις δεν υπάρχει περίπτωση. Θα γελάσεις όλο κι όλο 1-2 φορές και αυτό είναι όλο. Μετά θα λυπηθείς, θα δακρύσεις, τέλος πάντων θα συγκινηθείς. Φυσικά θα πάρεις κι ένα καλό μάθημα/μύνημα για την σχέση των ανθρώπων με τα ζώα. Και στην ταινία δεν βλέπουμε μόνο τους τετράποδους φίλους μας ή αλλιώς κατοικίδια αλλά βλέπουμε και άλλα ζωάκια που δεν τα λες και "Φίλους". Σκέφτομαι να σας μιλήσω για αυτή την ταινία σε μια σχετική ανάρτηση στην στήλη "Movie Review"

Τρίτη 7/03/2017: Αγαπημένος ήχος.
Πάντοτε της μουσικής αλλά και της θάλασσας. Α! και της βροχής είτε είναι η βροχή του Χειμώνα είτε του Καλοκαιριού αλλά και το αεράκι. Ειδικά στο αεράκι νιώθω λες και πετάω, είμαι ελεύθερη, νιώθω πιο ελεύθερη.

Τετάρτη 8/03/2017: Κάτι που αλλάζει την διάθεση.

Πρώτα απ' όλα η ίδια η μουσική σου αλλάζει την διάθεση. Κι ύστερα το ίδιο το χαμόγελο και το γέλιο από το οτιδήποτε σου το προκαλεί. Α, και ο ήλιος σου αλλάζει τη διάθεση. Και ένας περίπατος επίσης και μια όμορφη αληθινή κουβέντα που θα σου πει κάποιος.

Πέμπτη 9/03/2017: Πως βελτιώνω τον εαυτό μου.
Βελτιώνουμε τον εαυτό μας με το να παραδεχόμαστε αν χρειαστεί πολλές φορές μέσα στην ημέρα ότι είμαστε απλοί άνθρωποι και κάνουμε λάθη, οπότε δε γίνεται να είμαστε τέλοιοι. Επίσης, να κατανοήσουμε και να το βάλουμε καλά μέσα στο κεφάλι μας πως ό,τι κι αν κάνουμε, ακόμα κι αν νομίζουμε πως μπορούμε όλα να τα έχουμε υπο έλεγχο, να θυμόμαστε πάντα πως δεν είναι όλα στα χέρια μας. Το πιστεύουμε δεν το πιστεύουμε, η ζωή, ο Θεός, η μοίρα, το γραφτό μας, το σύμπαν πολλές φορές αποφασίζουν για μας, και μάλιστα χωρίς να μας ρωτήσουν.

Παρασκευή 10/03/2017: Ποιος/οι είναι αυτός/οί που περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί του/τους.

Με τον εαυτό μου σίγουρα. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής που δεν έχω δική μου οικογένεια. Αλλά θέλω να πιστεύω πως και οικογένεια να κάνω, τον εαυτό μου δεν θα τον εγκαταλείψω, όπως κάνουν δυστυχώς πολλοί και πολλές. Ποιοτικό χρόνο περνάω και με τους Φίλους μου, όταν βρίσκουμε όλοι μαζί μερικές ώρες ελεύθερου χρόνου. Μέχρι πρότεινος, πριν χάσω τον Rex μου, αφιέρωνα και σε εκείνον χρόνο.

Σάββατο 11/03/2017: Από τι ή ποιόν επηρεάζομαι περισσότερο.
Ευτυχώς πολύ και δυστυχώς λίγο, επηρεάζομαι περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό. Υπάρχουν φυσικά 1-2 άτομα που με τον τρόπο τους με επηρεάζουν αλλά έχει να κάνει μόνο όσο αναφορά όταν συζητάμε κάτι και με βοηθάνε. Όσο αναφορά σε συμβουλές, αποφάσεις και τις επιλογές μου, απαγορεύω να με επηρεάζει οποισδήποτε άλλος πέρα από τον εαυτό μου κι εμένα την ίδια.

Κυριακή 12/03/2017: Μια βλακεία που έκανα.
Που και που κάνω μερικές βλακείες! Η συνηθισμένη βλακεία που κάνω είναι να προσδοκώ από κάποιον που με ενδιαφέρει να δείξει κι εκείνος το ενδιαφέρον που λέει ότι έχει για μένα. Και χαλιέμαι ψυχολογικά και μου βγαίνει το παράπονο, το λέω Εγώ. Και είναι βλακεία μεγάλη. Βλακεία δεν λέγεται;

Δευτέρα 13/03/2017: Τι ή ποιος με εμποδίζει στο να πάρω αποφάσεις.
Με εμποδίζει καθαρά Εγώ η ίδια και ο εαυτός μου που στην ουσία είμαστε ένα πράγμα. Ενώ το ξέρω πολύ καλά βαθιά μέσα μου πως μπορώ να καταφέρω σχεδόν τα πάντα, πάντα μα πάντα έχω εκείνο το μικρόβιο της ανασφάλειας και ακόμα πιο πολύ της αμφισβήτησης. Με αμφισβητώ πολύ στο ότι δεν θα καταφέρω εκείνο, το άλλο. Ενώ πάντα με διαψεύδω γιατί όταν ξεκινήσω κάτι δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταφέρω, να μην το κάνω καλά και πόσο μάλλον να το φέρω στα μέτρα μου. Το ξέρω ότι μπορώ να κάνω -καλά- σχεδόν τα πάντα αλλά όπως οι "Καλλιτέχνες" και οι άνθρωποι χαμηλών τόνων, αμφισβητώ τα πάντα σε μένα. Βέβαια, αυτό από την άλλην είναι καλό γιατί και δεν επαναπαύομαι και δεν χάνω το πάθος μου σε ότι καταπιαστώ.

Τρίτη 14/03/2017: Μια στιγμή που η ζωή μου άλλαξε.

Μμμμ, αρκετές στιγμές αλλά μια πρόσφατη είναι η απώλεια του Rex μου. Δεν είναι η ζωή μου η ίδια, ούτε κι Εγώ μέσα μου, άσχετα τι δείχνω απ' έξω.

Τετάρτη 15/03/2017: Προέκυψε κάτι καλό από αυτό;

Από αυτό το μόνο καλό που βλέπω είναι ότι η αντέχω όσο κανείς άλλος την μοναξιά ακόμα κι αν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο ή ανθρρώπους "δικούς μου". Όσο μεγαλώνω η μοναξιά ανάμεσα σε κόσμο εκτός ότι θα την νικήσω, όπως έχω νικήσει την μοναξιά το να είμαι μόνη μου, θα είναι και η δύναμη μου σε όσα άσχημα φέρει το μέλλον (μου)!

Πέμπτη 16/03/2017: Κάτι που όλο λέω να μην κάνω και όλο το κάνω.

Να μη χαλιέμαι για ανθρώπους που δεν μπορούν να με καταλάβουν, έστω και λίγο. Να μην περιμένω πράγματα, λόγια ή εκδήλωση συναισθημάτων από ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Όλο λέω να γίνω πιο σκληρή, πιο αδιάφορη, πιο αναίσθητη, πιο... και γίνομαι απλά ένα τσικ αλλά δε φτάνει.

Παρασκευή 17/03/2017: Κάτι που όλο λέω να κάνω και δεν το κάνω ποτέ.

Να στρωθώ κάτω τουλάχιστον για ένα 5-6 ώρες σερί καθημερινά και να γράφω ασταμάτητα για το βιβλίο μου. Να μην κάνω, αν μην σκέφτομαι, να μην ασχολούμαι με τίποτα και με κανέναν άλλον, εκτός από το βιβλίο μου. Αλλά θα το κάνω, έχω αρχίσει να βάζω πρόγραμμα αν και δεν είμαι του προγράμματος.

Σάββατο 18/03/2017: Ένα συνηθισμένο Σάββατο.
Έξω για καφεδάκι, συζήτηση και relaxάρισμα με Φίλους ή κάπου μόνη μου για να γράψω.

Κυριακή 19/03/2017: Μια συνηθισμένη Κυριακή.

Μέσα στο σπίτι να βλέπω το πρωί κινούμενα σχέδια ή μετά το μεσημέρι έξω μόνη μου για καφεδάκι και διάβασμα και μετά περίπατο για πολύ ώρα στην θάλασσα ή στο βουνό, με παρέα πάντα την μουσική. Είναι ο ποιοτικός χρόνος που αφιερώνωσ τον εαυτό μου.

Αυτές ήταν οι πρώτες 19 ερωτοαπαντήσεις μου του μήνα Μάρτιο για το "Ημερολόγιο Σκέψεων 2017" που δημιούργησε η Μαρία από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά…"

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
►Διαβάστε τις περσινές αναρτήσεις της στήλης "Ημερολόγιο Σκέψεων 2016"

►Διαβάστε επίσης τις αναρτήσεις της στήλης "⌛ Keep a 5 Year Journal 2015 & 2016"

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

Ημερολόγιο Σκέψεων_2017 ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Κυριακή, 19 Μαρτίου 2017

💭Ημερολόγιο Σκέψεων 2017 #2: Ημέρες 1 - 28 (Φεβρουάριος 2017)

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Κυριακή, Μαρτίου 19, 2017 2

Τετάρτη 1/02/2017: Επιλέγω να θυμάμαι από τον Ιανουάριο 2017.
Επιλέγω να θυμάμαι μια επανασύνδεση με ένα από τα πιο πιο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα της ζωής μου. Από έναν 'χωρισμό' απότομος, άδικος, άδοξος, ανόητος, αφελής, στενάχωρος σε μια επανασύνδεση που άλλαξε πολλά δεδομένα και συμπεριφορές..........

Πέμπτη 2/02/2017: Δεν θέλω να θυμάμαι από τον Ιανουάριο 2017.
Μέχρι να γίνει η εν λόγω επανασύνδεση... η ατμόσφαιρα, η διάθεση, οι μέρες, οι νύχτες και γενικά η ατμόσφαιρα ήταν σαν "νεκρή"..............

Παρασκευή 3/02/2017: Ένα συμβάν που με άλλαξε.
Η αλήθεια είναι πως πολλά -μικρά και μεγάλα-, -σημαντικά και ασήμαντα- συμβάντα μου έχουν αλλάξει όχι τόσο τη ζωή όσο εμένα την ίδια. Αυτό που μου έρχεται πάντα πρώτο είναι η πρώτη και μεγάλη μου φυγή στα 13 μου χρόνια. Μέχρι σήμερα με κάποιον τρόπο με ακολουθεί, διότι εντάξει κακά τα ψέματα δεν την έχω ξεπεράσει και δεν με έχω συγχωρήσει 100%. Αυτή η φυγή με σκότωσε και μέσα στον χρόνο με ξανά γέννησε και αυτό κρατάω. Βέβαια, αφού ακόμα και σήμερα που μεγάλωσα αρκετά προσπαθώ να παλέψω με τις φυγές μου (γιατί ακόμα δεν τις έχω νικήσει) και κουτσά στραβά τα καταφέρνω, ξέρω πολύ καλά πως θα βιώσω κι άλλα συμβάντα που σίγουρα θα με αλλάξουν. Το θέμα είναι να είναι μόνο προς το καλύτερο!

Σάββατο 4/02/2017: Ένα περιστατικό που με συγκίνησε.
Επειδή είμαι πολύ παρατηρητικός αλλά πάντα διακριτικός άνθρωπος (εξού και γράφω άνετα τις αληθινές ιστορίες μου!) χωρίς να το επιδιώκω, έχω βρεθεί σε διάφορα περιστατικά που άλλα με έχουν συγκινήσει, άλλα με έχουν κάνει έξω φρενών, άλλα τα προσπέρασα γιατί ήταν ανόητα και άλλα τα ακολούθησα για να πάρω ένα "μάθημα" από αυτά. Σε κάποια ανάρτηση μου θα σας διηγηθώ σε μικρές ιστορίες μερικά περιστατικά που έχω βιώσει, βγάζοντας το δικό μου συμπέρασμα αλλά αφήνοντας να βγάλετε κι εσείς το δικό σας. Οπότε, δεν θα σας αναφέρω τώρα κάποιο, να περιμένετε την σχετική ανάρτηση.😉

Κυριακή 5/02/2017: Μερικά λόγια στον εαυτό μου που θα με διαβάσει ένα χρόνο μετά.
"Εαυτέ μου, Μαρία, εύχομαι να είσαι ένα ή περισσότερα βήματα πιο μπροστά από ό,τι είσαι σήμερα. Να είσαι το ίδιο ή και περισσότερο δυνατή, θαρραλέα, αποφασιστική, λιγότερο ευαίσθητη, λίγο περισσότερο σκληρή αλλά πάντα και παντού να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα κι αν αυτό σε κάνει να μείνεις μόνη σου."

Δευτέρα 6/02/2017: Κάτι που θα ήθελα να ζήσω.
Έναν μεγάλο, αληθινό, αμοιβαίο έρωτα και αγάπη μεταξύ δύων ανθρώπων; εμού και του έτερον ήμιση; Θα ήθελα να έχω άνετα αρκετά λεφτά και να ταξιδέψω στα μέρη που θέλω, να πάρω αυτά που θέλω, να ξεπληρώσω κάποια χρέη και επίσης, περισσότερο από τα παραπάνω θα ήθελα να ζήσω τη δική μου απόλυτη φυγή, έτσι όπως την έχω στο μυαλό μου, από τα 10 μου ίσως χρόνια.

Τρίτη 7/02/2017: Πώς πέρασε η ημέρα.

Τίποτα το ιδιαίτερο και το διαφορετικό.

Τετάρτη 8/02/2017: Απόσπασμα από βιβλίο.

"...Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ' ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν' αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.

Κι όταν θ' ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθησε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν' αφήσεις τίποτα ν' αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μέινε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη..."

Susanna Tamaro
"Όπου σε πάει η καρδιά"

Πέμπτη 9/02/2017: Μια αληθινή ιστορία.
   Αχαχαχαχα!!! Μια από τις δικές μου, φυσικά! Και δεν είναι μία, είναι πολλές και μόνο ενδιαφέρουσες, γιατί είναι πιο αληθινές και από ότι η ίδια η φαντασία μπορεί να διηγηθεί. Οπότε, σιγά που θα έλεγα κάποια ξένη, αντί μια δικιά μου. Λοιπόν, "μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Μαρία...." Στοπ! Δεν θα συνεχίσω... να περιμένετε το ή τα βιβλία μου όταν με το καλό ολοκληρωθούν ή σε κάποιες επόμενες αναρτήσεις της στήλης "📚Maria's books".

Παρασκευή 10/02/2017: Κάτι που είδα στον ύπνο μου και ευχήθηκα να ήταν αληθινό.
   Μια εκδρομή σε ένα ελληνικό μέρος που γύρω ήταν γεμάτο από λουλούδια και δίπλα η θάλασσα και ήμουν με ένα πολύ-πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο να απολαμβάνουμε ηρεμία, γέλια και αγάπη. Αχαχαχα!!! Μόνο στον ύπνο μου κάτι τέτοια παραμυθένια, γιατί στον ξύπνιο μου κατά 90% μόνο τύπου θρίλερ βιώνω. Εντάξει υπερβάλλω λιγάκι αλλά έχει μια μεγάλη αλήθεια.

Σάββατο 11/02/2017: Με τι τρόπο ξεπέρασα τις στεναχώριες.
   Με την μουσική, την συγγραφή και την ζωγραφική, από πάντα. Και δε από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι και σήμερα που δεν περνάει ο κάθε μήνας και με χτυπάει με 1-2 μεγάλες στεναχώριες, αυτά τα τρια με υπερ-βοηθάνε ακόμα περισσότερο.

Κυριακή 12/02/2017: Κάτι καινούργιο.
   Προς το παρόν, δυστυχώς τίποτα το καινούργιο, μόνο παλιά, τα ίδια και τα ίδια.

Δευτέρα 13/02/2017: Μια αποτυχία που με δίδαξε…
   Από αποτυχίες άλλο τίποτα στη ζωή μου! Νομίζω πως αν καθίσω και βάλω κάτω γράφοντας τις αποτυχίες μου και δίπλα τις επιτυχίες μου, οι αποτυχίες μου, ίσως, λέω ίσως είναι περισσότερες. Ή θα είναι περισσότερες αλλά μικρές σε μέγεθος και οι επιτυχίες μου λιγότερες αλλά μεγάλες σε μέγεθος.{tweet this} Άρα...; Αλλά μια αποτυχία που με δίδαξε για τα καλά είναι να μην φεύγω ποτέ σαν την κλέφτρα ή σαν φυγάς αν δεν έχω ενημερώσει τον/τους άλλον. Αν τώρα ο άλλος δεν με ακούει μια-δυο-τρεις φορές, δε θα φταίω Εγώ μετά για την όποια φυγή μου!

Τρίτη 14/02/2017: Μια συνάντηση.
   Αχαχαχα συνάντηση με αρκετά έως πολλά χρήματα. Ας πούμε να μου πέσει το Τζακποτ του Τζόκερ. Αυτή κι αν είναι συνάντηση!!! Προς το παρόν, αρκούμε στις συναντήσεις με τους καλούς μου Φίλους και με αγαπημένα πρόσωπα!

Τετάρτη15/02/2017: Καινούργια ιδέα.
   Δεν έχω κάποια καινούργια ιδέα. Έχω όμως παλιές τις οποίες δεν έχω ακόμα βάλει μπρος και πρέπει κάποια στιγμή να τις βάλω μπρος γιατί είναι πολύ καλές.

Πέμπτη 16/02/2017: Κάτι σταθερό που δεν αλλάζω.
Το χαμόγελο μου, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιος -σοβαρός- λόγος για να χαμο-γελάσω.

Παρασκευή 17/02/2017: Σε ένα μήνα από τώρα θα ήθελα…
Να έβρισκα μια καλή δουλειά, στα μέτρα μου που θα πληρώνομαι αρκετά καλά!

Σάββατο 18/02/2017: Σε ένα χρόνο από τώρα θα ήθελα…
Να έχω αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή μου! Να φύγω για κάπου πολύ μακριά... να έχω τόσα λεφτά ώστε να μην τα μετράω για να δω αν βγαίνει ο μήνας και αν μπορώ να πληρώσω τις όποιες υποχρεώσεις μου. Να έχω ολοκληρώσει το βιβλίο μου και να έχω βάλει μπρος για να πάρρει το δρόμο του... Σε ένα χρόνο από τώρα θα ήθελα να είμαι το ίδιο και περισσότερο υγιής και να έχω κάνει τουλάχιστον δυο από τα μεγαλύτερα όνειρά μου πραγματικότητα.

Κυριακή 19/02/2017: Στιγμές που μετράνε.
Όλες οι στιγμές που δεν στεναχωριέσαι άδικα και μόνο χαμο-γελάς από την χαρά και την ευτυχία που σου δίνουν. Και γενικά και ειδικά μετράνε όλες εκείνες οι στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε ότι ζούμε όμορφα αυτή την ρημαδοζωή.

Δευτέρα 20/02/2017: Δυο φωτογραφίες αγαπημένες.

Επιλέγω δυο δικές μου που αγαπώ ιδιαίτερα και επειδή την συγκεκριμένη μέρα που τραβήχτηκε η καθεμιά ήταν μια υπέροχη - αξέχαστη μέρα και επειδή και οι δυο "κρύβουν" ένα μήνυμα για μένα.
Η πρώτη λοιπόν τραβήχτηκε το Σάββατο 10 Οκτωβρίου του 2015 μια μέρα που η μοίρα μου έφερε κάτι καθυστερημένο. Η δεύτερη τραβήχτηκε το Σάββατο 7 Μαϊου του 2016 και είναι σαν να λέει η φωτο "The last look before the "I'm leaving"

Τρίτη 21/02/2017: Δύο πρόσωπα αγαπημένα.
Οι "Α" και ο "Ν(Χ)".

Τετάρτη 22/02/2017: Σε ποιον θα έγραφα γράμμα τώρα.
Στο Θεό...!

Πέμπτη 23/02/2017: Αν μπορούσα να ταξιδέψω ποιος θα ήταν ο προορισμός.
Αυστραλία, μιας και είναι ένα ταξίδι που χρωστάω πρώτα απ' όλα στην Θεία μου γιατί της έχω πει κανά δυο-τρεις φορές ότι θα έρθω αλλά το αναβάλλω μια γιατί δεν το αποφασίζω Εγώ και μια γιατί η ζωή μου βάζει "εμπόδια" φέρνοντας μου άλλα και άλλους.

Παρασκευή 24/02/2017: Κάτι νέο που έμαθα.
Αυτό που έμαθα πρόσφατα είναι το εξής. Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα με την καλύτερη μου Φίλη την Έφη στο Μοναστηράκι για βολτούλα και να τα πούμε μιας και είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε. Πήγαμε λοιπόν για καφεδάκι, αλλά μετά θέλαμε να χτυπήσουμε και κάτι γλυκό. Εκείνη ήθελε Βάφλα κι Εγώ κρέπα, μιας και η Βάφλα προσωπικά εμένα (παίζει να είναι και το μοναδικό γλυκό) με λυγώνει. Πήγαμε και καθίσαμε για να παραγγείλουμε βάφλα και κρέπα, έλα όμως που φτιάχνανε μόνο βάφλες. Πήγαμε και ψάξαμε που φτιάχνουν και τα δυο και τέλος πάντων μάθαμε ότι όπου φτιάχνουν βάφλες δεν σημαίνει πως φτιάχνουν σίγουρα και κρέπες. Εγώ συγγνώμη αλλά είχα την εντύπωση πως αυτά τα δυο γλυκά πάνε πακέτο και τα μαγαζιά φτιάχνουν και τα δυο. Έλα όμως που τελικά δεν ισχύει! Αυτό το αστείο, ίσως όχι και τόσο σημαντικό έμαθα τώρα τελευταία.

Σάββατο 25/02/2017: Μια απόφαση πρόσφατη που μου βγήκε σε καλό.

Να μην ξανά δώσω ευκαιρία σε άνθρωπο που όσες φορές του έδωσα τις χαράμισε με το να κοιτάζει την πάρτη του πάνω και πρώτα απ' όλα, γιατί είναι στην κοσμάρα του που θεωρεί ότι είναι τέλειος κι Εγώ στον δικό μου κόσμο που θεωρεί ότι δεν πάω καλά. Delete και απαξίωση ακόμη κι αν γίνομαι κακιά. Όχι άλλη μία ευκαιρία ούτε καν φωνή, μόνο σιωπή!

Κυριακή 26/02/2017: Μια λάθος απόφαση.

Να δίνω ξανά και ξανά ευκαιρία και συγχώρεση σε ανθρώπους που μου έχουν αποδείξει ότι όταν μου κάνουν κάτι άσχημο σε συμπεριφορά πάλι και πάλι χωρίς καν ποτέ να ζητάνε μια 'συγγνώμη", το σίγουρο είναι ότι θα το ξανά κάνουν.

Δευτέρα 27/02/2017: Πώς πέρασα την Καθαρά Δευτέρα.
Αρκετά όμορφα και ήρεμα! Όλοι η οικογένεια πήγε στο εξοχικό του αδελφού μου και κάνανε Καθαρά Δευτέρα. Εγώ έμεινα μόνη στο σπίτι. Ευτυχώς βγήκα με μια πολύ αγαπημένη μου Φίλη για καφεδάκι και βόλτα ακριβώς δίπλα στη θάλασσσα και περάσαμε όμορφα, ήρεμα, διασκεδαστικά. Νομίζω πως έτσι είχα ανάγκη να την περάσω την ημέρα αυτή και όχι με πολλούς και πόσο μάλλον με επιπλέον άσχετους.

Τρίτη 28/02/2017: Κολάζ με μερικά στιγμιότυπα του μήνα (δημοσιεύσεις στα social media, φωτογραφίες, σκέψεις)

Μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε περισσότερα πράγματα, φωτο, αφιερώματα, σκέψεις κ.α. πολλά ΕΔΩ στην ανασκόπηση του μήνα.

Αυτές ήταν και οι 28 ερωτοαπαντήσεις μου για τον περασμένο μήνα Φεβρουάριο για το "Ημερολόγιο Σκέψεων 2017", που δημιούργησε η Κατερίνα από το blog "www.just-k-world.blogspot.gr"

Παρακάτω οι 31 ερωτήσεις του Μαρτίου.
(κλικ στην εικόνα)

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
►Διαβάστε τις περσινές αναρτήσεις της στήλης "Ημερολόγιο Σκέψεων 2016"

►Διαβάστε επίσης τις αναρτήσεις της στήλης "⌛ Keep a 5 Year Journal 2015 & 2016"

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

Ημερολόγιο Σκέψεων_2017 ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Πέμπτη, 16 Μαρτίου 2017

Στιγμές σε Guest post #4: Το καλό…καλό δεν έχει

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2017 4

Ποιος ήταν άραγε αυτός που είπε κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γυαλό; Κι αν ο γυαλός εν τέλει γεμίσει με τόσο καλό, τότε μπορεί κάποιος να μου πει τι γίνεται; Πώς τον αδειάζουμε, λοιπόν; Δεν είναι καθόλου ρητορικές οι ερωτήσεις μου, είναι απλώς απόρροια χρόνιων προβληματισμών. Πράττοντας χρόνια το καλό, ανέκαθεν είχα αυτήν την απορία. Να είσαι καλός, να είσαι δίκαιος, να είσαι τίμιος, να είσαι ευγενικός, να βοηθάς, να προσφέρεις, να…να…να… Η πλύση εγκεφάλου ξεκινάει από το σπίτι, από την ίδια σου την οικογένεια και συνεχίζεται στο σχολείο ως την ενηλικίωσή σου. Ποτέ κανείς όμως δεν σε ενημερώνει αν θα βρεθεί μια χείρα βοηθείας, έστω ένας άνθρωπος που θα σου ανταποδώσει το καλό. Ποτέ κανείς δεν σου λέει ότι στην ζυγαριά της ζωής σπάνια επέρχεται ισορροπία. Τις περισσότερες φορές ένας από τους δύο είναι ο ριγμένος της υπόθεσης, κάπου γέρνει η ζυγαριά… Κάποιος κάνει το καλό από καρδιάς και κάποιος το καρπώνεται. Το χρέος σπανίως ξεπληρώνεται, αντιθέτως διαιωνίζεται και κάπως έτσι φουσκώνει ο γυαλός και ξεχειλίζει από τις καλές πράξεις. Σας υπενθυμίζω ότι στην εποχή μας πλέον ο καλός, δίκαιος και φιλότιμος άνθρωπος λέγεται ουκ ολίγες φορές και μαλάκας χαϊδευτικά. Οπότε γιατί να αποκαλείσαι έτσι, όταν μπορείς κάλλιστα να περάσεις στην αντίπερα όχθη και να λέγεσαι αχάριστος, αγνώμων και λαμόγιο; Το θέμα είναι ότι όταν φτάσει η στιγμή του προσωπικού σου απολογισμού, να κοιτάς με περηφάνεια το είδωλό σου στον καθρέφτη και όχι με ντροπή. Γιατί ο χειρότερης κριτής των πράξεών σου είναι πάντα ο εαυτός σου.

*Γράφτηκε: Παρασκευή 24/02/2017

Στιγμές σε Guest post #4 και φιλοξενώ για 4η φορά την Σοφία. Μπορείτε να διαβάσετε τα προηγούμενα τρία κείμενα της, κάνοντας κλικ στις αντίστοιχες αναρτήσεις που βρίσκονται στο τέλος της ανάρτησης με τις προτεινόμενες της στήλης.

Όποιος/όποια επιθυμεί λοιπόν να εκφραστεί για οποιοδήποτε θέμα, ανώνυμα ή επώνυμα, είτε είναι blogger είτε απλώς αναγνώστης, η στήλη αυτή είναι διαθέσιμη και μπορείτε ελεύθερα να μου στείλετε το κείμενο/σκέψεις/ζωγραφική/φωτογραφία ή ότι εκφράζει τον καθένα με ένα μήνυμα στο e-mail syllegw.stigmes@gmail.com με θέμα "Στιγμές σε Guest post". Τα κείμενα θα παρουσιάζονται σχεδόν αυτούσια. Οι μόνες διορθώσεις που θα γίνονται από μένα είναι τα άτονα κείμενα και τα ορθογραφικά λάθη.

☞Διαβάστε επίσης:
____________________
► Διαβάστε όλα τα άρθρα της στήλης "Στιγμές σε Guest post"
► Στιγμές σε Guest post #1: Συναισθηματική χλαπάτσα
► Στιγμές σε Guest post #2: θάρρος ή δειλία;
► Στιγμές σε Guest post #3: Κλειστό επ’ αόριστον

Guest_Post_2017 ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Παρασκευή, 10 Μαρτίου 2017

Αφιέρωμα #10: 🐶 Αντίο Rex μου! 🐾

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Παρασκευή, Μαρτίου 10, 2017 6

Από την περασμένη Δευτέρα, την πιο μαύρη Δευτέρα της μέχρι τώρα ζωής μου, θέλω να γράψω αυτή την 'αφιέρωμα-ανάρτηση'. Αλλά πού κουράγιο; πού διάθεση; Σήμερα Πέμπτη (που γράφεται αυτή η ανάρτηση αλλά αύριο θα ανέβει), 4η μέρα, βροχερή μέρα, βρήκα ξανά τη δύναμη μου να καθίσω να γράψω κι όχι να τριγυρίζω από 'δω κι από 'κει, όχι από το μεσημέρι μέχρι το επόμενο πρωί αδύναμη στο κρεβάτι, όχι άλλη καθυστερημένη μέρα για το γραπτό αντίο σε μια ψυχή που λάτρεψα, λατρεύω και θα λατρεύω για πάντα όσο ζω. Μιλάω για τον σκυλάκο μου, στον Πρίγκιπα της ζωής μου, τον Rex μου.

Πριν συνεχίσω να γράψω όσα έχω ανάγκη να γράψω, να σημειώσω επειδή το ξέρετε είμαι πάντα ξεκάθαρη και ειλικρινής, πως μόνο όποιος έχει ή είχε ποτέ σκύλο (ή γενικά κάποιο ζωάκι) θα καταλάβει αυτά που γράφω. Οι υπόλοιποι, που λένε ή πιστεύουν ή νομίζουν πως αγαπάνε τα ζώα αλλά ποτέ στην ζωή τους δεν έζησαν κανονικά με ένα ζωάκι, δεν θα καταλάβουν ούτε καν. Οπότε, "απευθύνομαι" καθαρά στους πρώτους. Οι δεύτεροι, ούτε καν με αφορά η άποψη/γνώμη/κουβέντα να 'χαμε να λέμε. Απλά από μένα σε μένα για μένα, μόνο σιωπή! Ξεκάθαρα πράγματα!

Την περασμένη λοιπόν Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017 (πόσο αστείο που από πάντα η Δευτέρα είναι η αγαπημένη μου μέρα!) γύρω στις 7 το πρωί ο αδελφός μου ο Νίκος, που σηκώθηκε πρώτος για να ετοιμαστεί για τη δουλειά, βρήκε στο πάτωμα της κουζίνας τον σκυλάκο μου τον Rex νεκρό. Εγώ μόλις είχα ξυπνήσει αλλά δεν είχα σηκωθεί ακόμα. Για την ακρίβεια φοβόμουν να σηκωθώ γιατί φοβόμουν τι θα αντικρίσω. Ναι, από το προηγούμενο βράδυ μέσα μας βαθιά ξέραμε τι θα συμβεί στον Rex μας αλλά μέχρι να συμβεί, πιστεύεις πως δεν θα συμβεί.

Μόλις ο αδελφός μου ο Νίκος, βρίσκει τον Rex σε αυτή την κατάσταση, μου χτυπάει "βίαια" την πόρτα, φωνάζει και τον αδελφό μου τον Αντώνη. Πετάγομαι και πάω στην κουζίνα, σκύβω κάτω να ελέγξω τον Rexουλίνι μου αν είναι καλά. Όχι δεν ήταν καλά, ήταν πεθαμένος με τα ματάκια του και το στοματάκι του ανοιχτά. Η πρώτη μου αντίδραση και κουβέντα; Του χαϊδεύω το κεφαλάκι και κλαίγοντας με αναφιλητά του είπα "Ρεουήνι μου, ξύπνα Ρεουήνι μου!" Έτσι πολύ συχνά το τελευταίο 2μηνο τον αποκαλούσα "Ρεουήνι"! Πάω να τον σηκώσω απαλά για να τον βάλω δίπλα χάμω που του είχα βάλει από χθες ένα μεγάλο μαξιλάρι για να μην είναι στο πλακάκι και ήταν κωκαλωμένος. Τρόμαξα! Λέω στα αδέλφια μου με τρεμάμενη φωνή "Έχει κωκαλώσει, πέθανε!" Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει, να μου κάνει κάποιος ηλεκτροσόκ, να χάνω τη Γη κάτω από τα πόδια μου.

Τα παρακάτω 8 σημάδια που λέει το άρθρο τα είχε ο Rex μου και μακάρι να το είχα διαβάσει πολύ νωρίτερα.

Προετοιμαστείτε: 8 σημάδια που δείχνουν ότι πλησιάζει το τέλος του σκύλου σας

  Ειλικρινά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ούτε πως να αντιδράσω. Ήξερα όμως πως αυτή ψυχούλα ήθελε για μια ακόμη φορά, όπως τα τελευταία 15+ χρόνια, την φροντίδα μου. Δεν μπορούσα να τον βλέπω στο πάτωμα. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη αλλά τον πήρα απλά στα χέρια μου, τον αγκάλιασα απαλά και αμέσως τον ξάπλωσα δίπλα κάτω στο μαξιλάρι και τον σκέπασα με μια πετσέτα. Ήθελα να σιγουρευτώ πως όντως δεν ζει και τον χαϊδευα, τον άγγιζα, προσπαθούσα να αισθανθώ ότι δεν έχει σφιγμό, ότι δεν αναπνέει, ότι δεν κουνιέται. Κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόμουν από το δωμάτιο μου στην κουζίνα κι από την κουζίνα στο δωμάτιο μου για να τον ελέγχω ότι δεν έχει κουνηθεί. Παρακαλούσα και προσευχόμουν να ζει, ότι απλά κοιμάται αλλά όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση του ήταν ακριβώς η ίδια.

  Πέθανε -ευτυχώς- στον ύπνο του! Πρέπει να ξεψύχησε γύρω στις 5 και μετά το πρωί. Γιατί στις 4 η ώρα που είχε ξυπνήσει ο αδελφός μου ο Αντώνης για να τον δει, από ότι μας είπε, τον είδε να ανασαίνει τόσο βαριά λες και προσπαθούσε να του βγει η ψυχή.

Ο Rex μου από το Σάββατο το απόγευμα γύρω στις 7 το απόγευμα άλλαξε εντελώς η ψυχολογία του και η κατάσταση του. Εμετούς τρομερούς που δεν θέλω ούτε να τους θυμάμαι, ακράτεια, δυσφορία, αστάθεια, παράλυση ποδιού, ανορεξία, ανέπνεε βαριά, κουρασμένος και σιωπηλός. Μια σιωπή που με σκότωνε! Δυο μέρες το μικρό μου αδελφάκι δεν έβγαλε κιχ. Τι κι αν ήταν σε μια τέτοια άρρωστη κατάσταση, δεν έβγαλε ούτε γάβγισμα, ούτε κιχ, ούτε τίποτα. Απλά μας κοιτούσε σαν παραπονεμένος με τα μάτια του ορθάνοιχτα στο άπειρο. Δεν μας κοιτούσε ακριβώς... ήταν σαν τα μάτια του είχαν "κολλήσει" σε μια ευθεία. Τρομακτικό πράγμα! Το ότι δυο μέρες δεν είχε αδείασει το πιάτο του με το νερό, αυτός που έπινε νερό καθημερινά περισσότερο κι από εμένα την ίδια και τον καμάρωνα και με "έσπρωχνε" ώστε να θυμάμαι ότι πρέπει να πίνω κι Εγώ πολύ νερό, με είχε ανησυχήσει πολύ.

Το παράξενο της υπόθεσης ή τέλος πάντων αυτό που δεν μπορώ μέχρι τώρα να χωνέψω (κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει) είναι ότι ο Ρετσουλίνος μου, πριν 'πέσει' ήταν καλά, μες την τρελή χαρά, χαρούμενος, χαδιάρης, παιχνιδιάρης, έτρεχε όλη μέρα. Είχα γυρίσει από την βόλτα μου, γύρω στις 5 το απόγευμα και ήταν σε τρομερή φόρμα, συνέχεια ήταν κολλημένος μαζί μου όση ώρα πηγαινοερχόμουν από το δωμάτιο μου στην κουζίνα για να βάλω να φάω και να καθίσω να δω λίγο τηλεόραση. Λες και με περίμενε, να τον δω, να τον προλάβω στην χαρούμενη διάθεση του πριν χάσει τις δυνάμεις του και καταπέσει. Ο αδελφός μου ο Αντώνης, που έχει ξανά βιώσει όταν ζούσε με τον Νουνό του στην Αμαλιάδα το τέλος ενός σκυλιού, η αλήθεια είναι ότι με προειδοποίησε το βράδυ της Κυριακής ότι "ο Rex δεν θα αντέξει, ότι φτάνει το τέλος του, ότι δεν είναι καλά και να το περιμένω μέχρι το πρωί..." τον άκουσα αλλά δεν μπορούσα, δεν ήθελα και να το "δέσω κόμπο". Ώσπου λίγα λεπτά μετά αφότου μου το είπε, είδα ότι Rex έκανε τελευταία φορά εμετό αλλά φουλ στο αίμα. Εκεί, συνειδητοποίησα και είπα στον εαυτό μου ότι μάλλον ήρθε η ώρα. Αλλά και πάλι δεν ήθελα να το "δέσω κόμπο". Όσο και να τον κάναμε να έρθει να καθίσει μαζί μας στα δωμάτια μας, Εκείνο καθόταν μόνο του είτε στην κουζίνα είτε στο χωλ. Λες και ήξερε πως φτάνει το τέλος του και δε ήθελε να πεθάνει δίπλα μας, τρομάζοντας μας. Τι να πω;

Όταν ο Rex έκανε τον τελευταίο αυτόν εμετό, τον έβλεπα ότι προσπαθούσε να σηκωθεί για να πάει να καθίσει λίγο πιο πέρα. Κούτσαινε και θέλησα να τον βοηθήσω. Έτσι τον σήκωσα απαλά στην αγκαλιά μου και τον έβαλα δίπλα κάτω στο μαξιλάρι του. Είδα και ένιωσα ότι πόνεσε και αισθάθηκα άσχημα ζητώντας του συγγνώμη. Έβγαλε μόνο ένα σαν "Ου!" και άρχισε να βαριαστενάζει πολύ βαριά. Εκεί κατάλαβα πως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Το βλέμμα του και τα μάτια στην ίδια ευθεία, δεν με κοιτούσε καν... σαν να μην έβλεπε. Με τρόμαζε και με ταυτόχρονα με πονούσε. Προσπάθησα να του δώσω λίγο νερό ακουμπώντας το στόμα του με το χέρι μου που το είχα βρέξει με νερό. Τίποτα, καμία κίνηση από εκείνον. Είπα πως δεν θα τον βοηθήσω ΄ξανά να κινηθεί, γιατί τον πονάω περισσότερο. Έμεινα μαζί του να τον χαίδεύω και να του μιλάω για να μην αισθάνεται μόνος. Δεν άντεχα ήθελα να κλάψω κι έτσι τον άφησα και πήγα στο δωμάτιο μου. Όταν ήρθε η ώρα κατά τις 2 το πρωί για να πέσω να κοιμηθώ πήγα να δω πως είναι και τον βρήκα ότι είχε πάει στο χωλ έξω από το δωμάτιο του αδελφού μου του Αντώνη να είναι ξαπλωμένος, με ανοιχτά απαθεί μάτια του και να βαριαστενάζει γρήγορα. Τον χάιδεψα, του είπα να σταθεί δυνατός και το πρωί να τον δω καλά. Προσευχήθηκα στο Θεό να πάνε όλα καλά, να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία.

Όταν μαζεύτήκαμε όλοι μαζί, Εγώ, τα δυο μου αδέλφια, η μαμά μου, πήγαμε τον Rex και τον θάψαμε στο εξοχικό του αδελφού μου του Νίκου γύρω στις 11:30 το πρωί. Ήταν αυτό που επιθυμούσαμε όλοι εδώ και 1 χρόνο που είχε πέσει στο τραπέζι η πρόταση. Κι έτσι κάναμε! (Και ομολογώ πως εξεπλάγει ευχάριστα που ίσως για πρώτη φορά σταθήκαμε αντάξια "ενωμένοι όλοι μαζί σαν οικογένεια" σε μια τόσο δύκολη στιγμή. Μας χάρηκα, έκανε πιο εύκολο το "αντίο" και κυρίως ήταν αυτό που άξιζε στον Rex μας!) Ήταν το καλύτερο για τον Rex, ήταν το καλύτερο για μας. Θα είναι πάντα κοντά μας! Η ταφή ένα ακόμη πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της ημέρας. Κανείς τους δεν άντεχε να αγγίξει για τα καλά το κορμάκι του Rex και πόσο μάλλον να τον τοποθετήσουν στο χώμα. Όλα τα έκανα Εγώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα άφηνα κανέναν να αγγίξει το Rexουλίνο μου. Όλα πέρασαν από τα χέρια μου και τα μάτια μου. Ακόμα κι όταν πήγα να φέρω από το αυτοκίνητο τον Rex για να τον πάω προς τον τάφο του, μέσα σε μια ώρα ταξίδι, το κορμάκι του είχε βαρύνει 10 φορές περισσότερο. Μια φριχτή αίσθηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου! Δεν ξέρω που βρήκα τις δυνάμεις να τον πάω μέχρι εκεί και να τον βάλω στον τάφο. Ένιωθα ότι θα μου πέσει, ότι πεθαίνω κι Εγώ μαζί του. Κι όμως βρήκα τη δύναμη και τα έκανα όλα αυτά, έτσι όπςω όφειλα να κάνω.

Όταν πεθαίνει ένα κατοικίδιο: Πού να απευθυνθείτε

   Όταν πια ο Ρετσουλίνος μου, θάφτηκε και έφυγα για να μπουν στο σπίτι οι υπόλοιποι, Εγώ έμεινα για λίγα λεπτά εκεί στον τάφο και έκλαψα, του μίλησα, προσευχήθηκα, υποσχέθηκα πως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, πως δεν θα πάρω άλλο σκυλάκι ή ζωάκι μέχρι να φύγει αυτός ο χρόνος και μέχρι να είμαι ξανά έτοιμη και υπεύθυνη για να αποχτήσω ένα άλλο σκυλάκι. Γιατί, για μένα προσωπικά, που ξέρω πολύ καλά ποια είμαι, μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις αράδες είμαι απόλυτα αρνητική στο να αποχτήσω άλλο νέο ζωάκι ή σκυλάκι. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο είχα ανακοινώσει σε όλους (και δεν περνάει μέρα που να μην το λέω και να το τονίζω!) πως άλλο ζωάκι δεν θα μπει στο σπίτι είτε υπάρχει ο Rex είτε όταν με το καλό φύγει. Δεν θα ξανά μπει ζωάκι στο σπίτι, όχι γιατί με κούρασε ο Rex μου (δεν τίθεται θέμα ούτε σαν σκέψη στο μυαλό κάτι τέτοιο!) αλλά γιατί μου φαίνεται πολύ δύσκολο να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Και όσο και να είναι πολύ δύσκολη η απουσία του και να λιώνω στην μοναξιά χωρίς τον Rex μου, ομολογώ και παραδέχομαι πως στην παρούσα φάση δεν είμαι έτοιμη να μπει άλλο ζωάκι στη ζωή μου, ακόμα κι αν μου λένε πολλοί ότι καλό είναι να το κάνω το πολύ σε 6 μήνες.

   Ο Rex μου τον τελευταίο χρόνο όντως είχε κάποια παράξενη συμπεριφορά ως προς την Υγεία του. Μια στο τόσο, 1 - 2 φορές τον μήνα ας πούμε, πάθαινε σπασμούς (κρίση εμείς το λέγαμε!) στα ξαφνικά που κρατούσε το πολύ 5 δευτερόλεπτα, και τώρα τελευταία, μια φορά για μισή ωρίτσα κούτσαινε αλλά μετά φερόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Περδίκι και ευδιάθετος στο full. Και κάποιες φορές δεν μπορούσε να ανασάνει καλά. Του έβγαινα πιο εύκολα τα νύχια του και δεν μπορούσε να 'μασήσει'. Ξέραμε από την τελευταία του επίσκεψη για τσεκ-απ στην Κτηνίατρο ότι έχει άσμα αλλά κατ' άλλα όχι κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας.

   Τώρα που κάθισα και τα σκέφτηκα όλα, ξέρω πως "κακά" σημάδια υπήρχαν αλλά σταθήκαμε στα "καλά" σημάδια των ημερών. Μα φαινόταν από την συμπεριφορά του ότι παρά τα πολλά χρόνια στις πλάτες του, φερόταν σαν μωρό, έμοιαζε σαν μωρό! Τι κι αν μου έλεγαν όλοι ότι "Είναι γέρος πια", Εγώ απαντούσα "Σταματήστε, ακούει, καταλαβαίνει... μωρό είναι ακόμη!" Ξέρω επίσης πως άντεξε περισσότερο από τα κανονικά χρόνιας ζωής του. Θυμάμαι όταν τον πήγαμε για πρώτη φορά στον Κτηνίατρο, είχα ρωτήσει τότε τον γιατρό πόσο ζουν αυτή η ράτσα σκυλιών. Μου είχε απαντήσει κατά λέξη: "13 με 15 χρόνια το πολύ αν έχει καλή ζωή!" Ο Rex μου, από την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2002 που τον πήρα στα χέρια μου, λίγες ημέρες αφότου είχε γεννηθεί, μέχρι την Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017 που κοιμήθηκε μια για πάντα, έζησε μαζί μας 15 χρόνια και 3 εβδομάδες (5500 ημέρες). Δηλαδή, έζησε περίπου 2 χρόνια παραπάνω συν ότι πέθανε γέρος συν ότι παρά την ταλαιπωρία του αφότου αρρώστηκε (που κράτησε -ευτυχώς- μόνο δυο ημέρες) δεν υπέφερε ιδιαίτερα, δεν μας ταλαιπώρησε καθόλου και ακόμα πιο συν ότι πέθανε στον ύπνο του, θα έπρεπε να νιώθω τυχερή και ευλογημένη. Και νιώθω τυχερή και ευλογημένη και ευχαριστώ το Θεό που τον έζησα μέχρι τέλος και που δεν υπέφερε. Εκεί που άλλα ζωάκια υποφέρουν, έχουν κάποια αρρώστεια, πεθαίνουν νέα. Δεν είμαι αχάριστη! Αλλά να! είναι που θα ήθελα να ζούσε κι άλλο. Πιστεύω πως θα μπορούσε ή ότι είχε κι άλλο χρόνο για να ζήσει. Αλλά η φύση και η ζωή φυσικά ξέρει καλύτερα!

Ο Rex μου, στάθηκε μέχρι το τέλος του, παρά την παράλυση και τα υπόλοιπα πολύ δυνατός. Πήγαινε και καθόταν από την μια γωνία στην άλλην, μόνος του χωρίς την βοήθεια μας, χωρίς να βγάζει μιλιά. Δυνατός, όπως κι Εγώ! Όταν έρθει κάποια μέρα και το δικό μου τέλος επιθυμώ να είναι σαν του Rex. Δυνατή ακόμα κι αν υποφέρω, να μην χρειάζομαι ή έστω να μην ζητήσω την βοήθεια από κανέναν για να μην τους παιδέψω και με αξιοπρέπεια και να φύγω στον ύπνο μου. Αυτός ο θάνατος θα ήταν ιδανικός.

Δέκα συμβουλές για να αντιμετωπίσετε την απώλεια του ζώου σας

O Rex μου ήταν το καλύτερο σκυλάκι. Όχι γιατί μόνο ήταν δικός μου αλλά αντικειμενικά ήταν ένας σκυλάκος με προσωπικότητα που σε πολλά πράγματα μου έμοιαζε. Δεν είναι λάθος ούτε τυχαίο που τα αδέλφια μου μου έλεγαν "Σαν τα μούτρα σου τον έχεις κάνει!" Ή "Ρε Rex σαν τα μούτρα της σε έχει κάνει!" - "Ναι, αλλά ωραία μούτρα είμαστε!" τους απαντούσα. Όντως, ο Rex ήταν ένας σκύλος που επέμενε πολύ, ήταν τσαμπουκάς, μαγκάκι με τα όλα του, πονηρούλης με την καλή έννοια (δεν είναι τυχαίο ότι μοιάζει σαν αλεπουδίτσα!), είχε μια περίεργη προσωπικότητα και ήταν και δυνατός... δηλαδή σαν κι εμένα. Αμέ!😜 Αλλά από την άλλην, τα αδέλφια μου επίσης παραδεχόντουσαν όταν τους έβαζα χέρι ότι πρέπει να προσέχουν λίγο καλύτερα τον Rex στο τι του δίνουν να τρώει και ότι αποφασίζω Εγώ γιατί είναι ο σκύλος μου "Δεν είναι σκύλος σου, είναι σκύλος μας! Αλλά ναι! Της Μαρίας είναι ο Rex, γιατί αυτή τον μεγάλωσε, αυτή, τον φροντίζει, αυτή του βάζει φαγητό, αυτή του κάνει μπάνιο... μαζί της είναι κώλος και βρακί." Ο Rex μου αν και ανεκπαίδευτος ήξερε πότε να σταθεί "Κύριος" και πότε να δείξει τα "δόντια του", πότε να κάνει φασαρία και πότε να είναι ήσυχος. Ήξερε να στέκεται σε κάθε περίσταση χωρίς καν να του πούμε κάτι εμείς.

O Rex ήταν το μικρότερος μέλος της οικογένειας. Τον λατρεύαμε όλοι! Τον αγαπούσαμε όλοι! Τον προσέχαμε όλοι! Το ίδιο έκανε κι ο Rex για μας! Μας αγαπούσε και μας προστάτευε όλους το ίδιο! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ωραία καμώματα έκανε αυτό το σκυλί. Φερόταν καλύτερα κι από Άνθρωπο παρά σαν σκύλος. Προστάτευε και το σπίτι καλύτερα κι από αστυνομικό ή συναγερμό! Τώρα πια δεν θα μας προστατεύει, δεν θα με προστατεύει. Με άφησε μόνη, να νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Ακόμα και τις γιορτές, και το Πάσχα και το Καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα και ειδικά την αλλαγή του χρόνου που ήμουν εντελώς μόνη μου, είχα τον Rex για παρέα και συντροφιά. Τώρα; Θα είναι πιο δύσκολα από ποτέ!

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων: Ο δικός μου Φίλος!

Στο παραπάνω (κλικ στο link) στις 4 Οκτωβρίου του 2015 είχα γράψει και σας μιλήσει για πρώτη φορά πως ο Rex ήρθε στη ζωή μου, τι σημαίνει για μένα και κάποια άλλα πράγματα. Σε τούτη την ανάρτηση, διαβάζοντας την χρόνια μετά, πέρα από το ότι θέλω να θυμάμαι τον χαμό του, πέρα από το ότι θέλω κάτα κάποιον τρόπο να σας δώσω μια εικόνα πως είναι η διαδικασία ή κατάσταση τέλος πάντω όταν φτάνει το τέλος ενός σκύλου, θέλω και οφείλω να πω ένα "γραφτό αντίο" στο πλασματάκι αυτό που με αγάπησε, με στήριξε και με πρόσεξε όπως δεν το έχει κάνει κανείς άλλος σε αυτή τη ζωή.

Θέλω και έχω τόσα πολλά να πω, να περιγράψω και να διηγηθώ ιστορίες και περιστατικά με αυτό το πλασματάκι που είναι ΜΟΝΟ καλά. Όμως μου είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και αβάσταχτο. Γιατί τέτοια απώλεια, απώλεια θανάτου ενός ζώου δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από την απώλεια ανθρώπου. Γιατί όπως είχα γράψει και τον Σεπτέμβριο του 2012 "Δεν έχουμε μόνο οι άνθρωποι Ψυχή, αλλά και τα Ζώα!" Και που έγραψα τόσα πολλά με βαριά καρδιά και με δάκρυα στα μάτια, είναι ήδη πολύ για μένα και στην συναισθηματική φάση που περνάω. Ίσως σε κάποιο άλλο αφιέρωμα μου για τον Ρεούηνι μου να πω κι άλλα περισσότερα και πιο όμορφα και πιο ευχάριστα. Πάντως, γράφοντας τα, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Αν και μας λύπει! Μου λύπει! Το σπίτι είναι άδειο χωρίς αυτόν! Γυρίζω σπίτι και συνεχίζω να φωνάζω "Ρεουήνιιιιιι" αλλά δεν είναι πια κοντά μου για να μας/με καλωσορίζει με χάδια, χαρές και παιχνίδια.

Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με μερικές φωτο μου με τον Rex μου, που έχω ανεβάσει τα τελευταία χρόνια στο intagram μου, έτσι για να θυμάμαι πάντα πως αυτό το πλασματάκι ήταν ό,τι καλύτερο, το πιο ομορφότερο, το πιο ανεκτίμητο, το πιο χαρούμενο, το πιο αληθινό που είχα στην μέχρι τώρα ζωή μου. Πάντα θα είναι το καλύτερο και το πιο ξεχωριστό από όλα και απ' όλους!🐶🐾 Εύχομαι συνέχεια αυτός ο χαμός, αυτή η απώλεια να φέρει κάτι καλό επιτέλους στη ζωή μου. Γιατί, αφού φεύγει μια ψυχή, κάτι άλλο καλό έρχεται στη ζωή μας!

Να αγαπάτε τα ζώα! Αλλά πρώτα απ' όλα να τα σέβεστε! Κι αν επιθυμείτε να έχετε κάποιο στη ζωή σας να είσαστε πρώτα απ' όλα υπεύθυνοι κι ύστερα 1000% σίγουροι ότι θα βρίσκεστε δίπλα του μέχρι το τέλος του. Αυτά, μην ξεχνάτε (έχουμε παραδείγματα) έτσι ή αλλιώς μένουν δίπλα μας μέχρι το δικό μας τέλος.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
«Η ομορφιά της ζωής μου μόλις έχει ξυπνήσει. Ο Rex μου!»

🐾

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012
«Ο Πρίγκιπας της ζωής μου!»

🐾

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012
«Περιμένοντας στην πόρτα…»
&
«Α βρε ξάπλες ο σκύλος μου...!»

🐾

Κυριακή 26 Μαΐου 2013
"Τα υπόλοιπα μέλη... της οικογενείας!"

🐾

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014
«Η αγάπη, η λατρεία, η αδυναμία, ο άντρας της ζωής μου! Ο σκύλος μου ο Rex!" (από το πρωί έτσι κάθεται!)

🐾

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

«Είναι γνωστή η Αγάπη μου για τα puzzle. Οπότε ένα ακόμη προστέθηκε στη 'συλλογή' μου. Και το ξεκίνησα ήδη να το συναρμολογώ. Δίπλα μου και ο σκύλος μου ο Rex ...να μου κάνει παρέα.»

🐾

Σάββατο 1 Αυγούστου 2016

«Τι καλύτερο Βραδυνό από Φρούτα! Συμφωνεί και ο σκύλος μου ο Rex, ως γνωστός 'Φρουτάκιας' που είναι!»

🐾

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

«Μπαλκονατες διακοπές σου λέω βρε Εγώ! Για μας τους "πλούσιους" (στα συν-αισθήματα) "Φτωχούς" (στα λεφτά) με την ωραιότερη συντροφιά, τον σκύλο μου τον Rex. Μιζέρια V Περνώ καλά με ό,τι έχω, σημειώσατε 0-1! Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε! Συμφωνείτε;»

🐾

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015
«Ο Πρίγκιπας μας Rex μάλλον μια μελαγχολία την έχει σήμερα... που τον κάνει ακόμα πιο όμορφο!»

🐾

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι, αυτό το πλάσμα, ο Rex μου, ο Πρίγκιπας μου να με υποδέχεται στην πόρτα με χαρές, νάζια, χάδια, αγάπη... και αυτό να συμβαίνει περίπου 15 χρόνια τώρα! Τέτοια αγάπη δεν την βρίσκεις εύκολα ούτε στους ανθρώπους πια, τέτοια αγάπη είναι παντοτινή, τέτοιες στιγμές είναι αξία ανεκτίμητη. Πόσο τυχερή...!!! ♥♣ #μόνο_αγάπη #αγάπη_μόνο»

🐾

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

«Εγώ, ο ζηλιάρης Πρίγκιπας Rex και η μικρή Πριγκίπισσα μου!»

🐾

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

«Ο Πρίγκιπας μου, ο Rex στο αμάξι. παίζει να είναι η πρώτη φορά που κάθεται στο πίσω κάθισμα και ήσυχος! Συνήθως θέλει μπροστά να κάθεται!»

🐾

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

«Αυτό το πλασματακι, ο Πρίγκιπας μου ο Rex, όταν ανοίγω το airconticion παντα πάει και κάθεται σε αυτό το σημείο γιατί το καημένο και αυτό, θέλει να νιώσει λίγη δροσιά. #η_αγάπη_της_ζωης_μου»

🐾

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2016

«Από μένα και τον Πρίγκιπα μου, τον Rex, ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ μας/σας/του(ς) Ομορφε Κόσμε!»

🐾

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

«Η φάτσα μου... Το πλασματάκι μου... Ο Πρίγκιπας μου... Ο Rex μου... 😍👼🐶🐩🐾ΚΑΛΗΜΕΡΑ κι από τους δύο!»

🐾

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

«Λίγο θλιμμένα και τα δυο μας αλλά...έχει ο ένας τον άλλον! Τέτοια αγάπη δεν ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ποτέ! Είναι πέρα για πέρα αληθινή! Και αυτό είναι ευλογία...!!! +απολογισμό της χρονιάς που φεύγει! ΚΑΛΗΜΕΡΑ σας είπα; Δεν σας είπαμε; ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑ Ομορφε Κόσμε! Πάντα με χαμόγελο!!!»

🐾

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

«Αυτό το πλασματάκι, ο Πρίγκιπας μου, ο #Rex μου μετά από 15 χρόνια 'έφυγε' σχεδόν ήρεμα τα ξημερώματα. Από τις πρώτες μέρες της ζωής του μέχρι και το τέλος... "μαζί", όπως όφειλα και υποσχέθηκα πως θα κάνω. Όσοι έχουμε ζωάκια ξέρουμε πολύ καλά τι αγάπη πραγματική άδολη λαμβάνουμε καθημερινά... Από εκείνη που δεν παίρνουμε από τους ανθρώπους! Rexουλίνι μου 🐶🐾 😍💛"

🐾

ΥΓ.: Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα σχόλια, για τα προσωπικά μηνύματα σας και την στήριξη για το χαμό του Rex μου. Με τον τρόπο σας με βοηθήσατε να απαλύνει κάπως ο πόνος που νιώθω.

☞Διαβάστε επίσης:
__________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Αφιερώματα & Προσωπικότητες"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Οι Φίλοι μας τα ζώα"
► Αφιέρωμα# & Προσωπικότητες#2- Καλό ταξίδι Κύριε Μητροπάνο!
► Προσωπικότητες#1 - TolisLovedMaria! Καλό Ταξίδι!
► Αφιέρωμα #4 & Προσωπικότητες #3: Καλό ταξίδι Κυρία Τζένη Βάνου!
► Αφιέρωμα #5 & Προσωπικότητες #4: Καλό ταξίδι Gabriel Garcia Marquez!
► Αφιέρωμα #6 & Προσωπικότητες #5: Κωνσταντίνος Καβάφης: Σαν σήμερα 29 Απριλίου…
► Καλό_ Ταξίδι Βαγγέλη! Καλό_Ταξίδι Παλικάρι μου!
►Αφιέρωμα#8: 💛29 Αυγούστου! Τα χρόνια περνούν, μα η αγάπη μένει! (Å) 💛
► Αφιέρωμα #9: 👼 Θυμάμαι... Pq 1 χρόνο λείπεις μα είναι σαν να μην έχεις φύγει ποτέ!
► 4 Οκτωβρίου (2012): Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων!

Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

True Stories ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ