♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Δευτέρα, 29 Φεβρουαρίου 2016

Ενιαία Κίνηση Bloggers: Ας βοηθήσουμε όλοι! Μια ευκαιρία για τον 17χρονο Παύλο! (Αναδημοσίευση)

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Δευτέρα, Φεβρουαρίου 29, 2016

O 17χρονος Παύλος

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο... Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων.

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί! Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε... μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα.

"Όσο ο Παύλος είναι καλά και δεν τα παρατάει είμαι καλά!"

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.

''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι... Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί... Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα... Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία... Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων!

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-

ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ

ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ. 428/537100-79

ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας:

Σουζάνα Κυριακίδου (Μαμά Παύλου) 6986789490

Ας βοηθήσουμε όλοι, όσο και όπως μπορούμε, με κάθε τρόπο, όχι σκεφτόμενοι να κάνουμε το καλό για να μας επιστραφεί κάποια στιγμή διπλά, αλλά γιατί σήμερα, αύριο, κάποια μέρα, ίσως, μπορεί να βρεθούμε εμείς ή ένας δικός μας άνθρωπος σε μια ίδια κατάσταση. Ας αναδημοσιεύσουμε κι ας καταθέσουμε ό,τι μπορεί ο καθένας για να σωθεί μια νέα μικρή ψυχή.

Ευχή να πάνε όλα κατ' ευχήν για τον μικρό Παύλο και να βγει νικητής!

__________________________________________

Σημ.: Η παρούσα ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από το blog της Κατερίνας kapaworld.

Ενιαία κίνηση bloggers ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου 2016

✍ My thoughts #17 – Είναι δύσκολο να φεύγεις...

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2016 10

Πόσα "φεύγω" ή μάλλον πόσες "φυγές" έχω νιώσει στο πετσί μου... αμέτρητες πια! Ειλικρινά έχω χάσει πια το μέτρημα των δικών μου 'φυγών' αλλά και των άλλων. Μπορεί να έμαθα από τους άλλους και να ...κόλλησα κι Εγώ! Μπορεί!

Πόσα αναγκαστικά, με την λογική, όχι τόσο με την καρδιά "φεύγω", "φυγές" βιώσα στην μέχρι τώρα διαδρομή μου, ούτε κι Εγώ τολμώ πια να τα καταμετρήσω.

Πόσα άδικα, χωρίς "γιατί...", "φεύγω" πόνεσαν όχι μόνο την καρδιά αλλά και την ψυχή και την περηφάνεια μου...

Τόσες "φυγές" που πάντοτε ήταν και ακόμα είναι πιο δυνατές κι από τον ίδιο μου τον εγωισμό, ακόμα κι από το "Αγαπώ-θέλω-χρειάζομαι"...

Τόσες "φυγές" με έσπασαν σε κομμάτια, με έδεσαν πιο δυνατά με την μοναξιά/μοναχικότητα αλλά μετά από λίγο καιρό, στο πέρασμα του χρόνου με λύτρωσαν, με έκαναν πιο δυνατή, μου έδειξαν "τι άξιζε/αν και τι και αν αξίζει/αν τελικά"...

Τόσα δύσκολα "φεύγω", τόσες δύσκολες "φυγές" από τόσο δα μικρό παιδί και δεν έπαψαν να με ταλανίζουν μέχρι και σήμερα. Και κάθε φορά που με ρωτούν, η αλήθεια είναι συχνά: "Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις;" απαντώ πολύ απλά, εύκολα θα έλεγα. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο δύσκολη...!

Τόσα δύσκολα "φεύγω", τόσες δύσκολες "φυγές" που με τσάκισαν, με λύγισαν... κάθε φορά κι ένας μικρός θάνατος. Όμως όσο μεγάλωνα και ξεπερνούσα το ένα "φεύγω" και την μια "φυγή" μετά την άλλην, τόσο τα βαρέθηκα, τόσο με κούρασαν, τόσο τα συνήθισα, τόσο έγιναν κι ένα κομμάτι του εαυτού μου, της ίδιας της ζωής μου, τόσο τα μίσησα κι άλλο τόσο τα αγάπησα, όπως αγαπώ καθετί που είναι ελάττωμα, καθετί που δεν είναι τέλειο, καθετί που μου διδάσκει ακόμη ένα μάθημα ζωής.

Τόσα δύσκολα "φεύγω", τόσες δύσκολες "φυγές" που κακά τα ψέματα, όσο και να θέλω να φαίνομαι ή και να το 'παίξω' στους πάντες "δυνατή και αξιοπρεπής", πάντα θα με πονάνε και θα με λυγίζουν, ειδικά όταν αναγκαστικά η καρδιά/Εγώ φεύγουμε από 'κει που αγαπήσαμε/λατρέψαμε εκεί/αυτό/αυτόν/αυτούς. Απλώς, είμαστε απόλυτες στο να πιστεύουμε στο "Μακριά κι αγαπημένοι" κι ακόμα περισσότερο στην εξαπάτηση πιστεύουμε πως πρέπει να φεύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και μάλιστα χωρίς να κοιτάξουμε ξανά πίσω.

Είναι δύσκολο να φεύγεις αλλά κάποιες φορές "πρέπει", κάποιες φορές "δεν έχεις άλλη επιλογή", άλλες φορές δεν σου ζητάει κανείς -ειλικρινά- να μείνεις, άλλες φορές φεύγεις όταν δεν υπερισχύει το "μαζί" κι άλλες πάλι φορές έτσι τα φέρνει η ζωή. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα αποφασίζουμε και επιλέγουμε να φύγουμε. Κι Εγώ θα αποφασίσω, θα επιλέξω, θα αναγκαστώ να ξανά φύγω, να τραπώ και πάλι σε φυγή, ίσως να εξαφανιστώ, ίσως και να τραβήξω μια κόκκινη γραμμή... χωρίς γυρισμό, χωρίς να δώσω μια ακόμη ευκαιρία.

Όποιος, όμως, κι αν είναι ο λόγος της φυγής, ας μην γίνεται με σιωπή! Μισώ την σιωπηλή φυγή! Είναι άνανδρη, αναξιοπρεπής, αδικαιολόγητη, απαράδεχτη και ασυγχώρητη τις περισσότερες φορές. Και επειδή, πάντα με κατατρώει μια 'φυγή', (ξέρω πολύ καλά από τέτοιες φυγές, -έχω φάει ουκ ολίγες από άλλους-) δεν επιτρέπω στον εαυτό μου, καμιά 'φυγή μου' να γίνεται με σιωπή, ακόμα κι αν "πρέπει" ή "δεν έχω άλλη επιλογή". Δίνω σημάδια, μιλάω με τον τρόπο μου και μέσα από όσα δείχνω, όσα λέω ή από όσα δεν λέω ή μιλάω με μισόλογα, μπιχτές ή ακόμα χειρότερα ή και καλύτερα θα μπορούσες να το πεις, πάνω στην πλάκα μου.

Ξέρω, πιστεύω πως όλα σε αυτή τη ζωή για κάποιον λόγο γίνονται, κι ας μην τον ξέρω αυτό τον λόγο! Έτσι και το κάθε "φεύγω" και η κάθε "φυγή" έχουν τον λόγο τους. Σε μένα πάντα έχουν έναν σοβαρό λόγο κι χίλιους δυο ανόητους, χαζούς, ανασφαλείς, λανθασμένους λόγους. Σημασία έχει να γίνονται στο φως με καθαρή συνείδηση.

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο, με αφορμή το παρακάτω τραγούδι!

Ηλίας Καμπακάκης - Είναι δύσκολο να φεύγεις

Μουσική - Στίχοι: Ηλίας Καμπακάκης

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης:
_________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη ♪Let's Talk About Music

► ♫Music Obsessions - Γιατί, κάθε συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί, έτσι απλά, με τους στίχους ενός τραγουδιού!!!

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

My thoughts # ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2016

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 17 - 22 (Φεβρουάριος 2016) #3

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2016 10

Τετάρτη 17/02/2016: Το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έλαβα πρόσφατα.
Το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έλαβα πρόσφατα ήταν το εξής: "Ε, τότε κι εσύ δεν πας καλά!" από τη Φίλη μου την Έφη, που ευτυχώς οι καλοί Φίλοι πρέπει να μην σου χαϊδεύουν συνεχώς τα αυτιά. Απάντησα (σιγά που δεν θα απαντούσα σε τέτοιες κουβέντες!): "Το ξέρω ότι δεν πάω 'καλά', γιατί πάω 'καλύτερα' κι από πολλούς εκεί έξω!" Θα μου πείτε τώρα "Καλά βρε Μαρία, εσύ κομπλιμέντο το λες αυτό;" Και θα σας πω ότι φυσικά και το λαμβάνω ως κομπλιμέντο. Χαίρομαι και περηφανεύομαι κι όλας μπορώ να πω όταν μου λένε ότι δεν πάω καλά, επειδή δεν πάω με τα νερά τους. Η ζωή τους-ζωή τους και η ζωή μου-ζωή μου! Ο καθένας ας κοιτάξει πρώτα πως είναι ο ίδιος κι ύστερα να ασχοληθεί με τον διπλανό του. Μα θα πρέπει ρε παιδί μου να εξηγούμε πια και τα ...αυτονόητα;

Πέμπτη 18/02/2016: Πώς φροντίζω τον εαυτό μου όταν περνάω δύσκολες στιγμές;

Ακούω μουσική και γράφω ασταμάτητα! Αυτά τα δυο με έχουν σώσει στην κυριολεξία εδώ και περίπου ας πούμε 32 χρόνια. Στις δύσκολες στιγμές μου (που καλως ή κακώς πάντα ήταν και είναι περισσότερες!) μόνο αυτά τα δυο είναι εκεί μαζί μου. Ναι, και Φίλοι και οι άνθρωποί μας δε λέω αλλά για πόσο μπορούν να είναι δίπλα μας; Μουσική και γράψιμο λοιπόν για μένα! Εξού και η παθιασμένη λατρεία και τρέλα μου γι' αυτά τα δυο, σε σημείο που δεν δέχομαι καμιά κουβέντα παραπάνω. Βέβαια, αμφιβάλλω αν μπορεί στην πραγματικότητα κάποιος να με καταλάβει αλλά δε βαριέσαι δεκάρα δεν δίνω πια για κανέναν που δεν μπορεί να με καταλάβει και να με νιώσει έστω και ελάχιστα.

Παρασκευή 19/02/2016: 3 πράγματα που πρέπει να σταματίσω να κάνω λιγότερο συχνά.
Πρώτον, να σταματήσω να βγάζω γρήγορα συμπεράσματα στην απότομη 'σιωπή' από τους ανθρώπους που νοιάζομαι και λένε ότι νοιάζονται κι εκείνοι για μένα. Δεύτερον, να σταματήσω την εκνευριστική αναβλητικότητά μου γιατί δεν μου ταιριάζει καθόλου και τρίτον, να σταματήσω να παριστάνω ότι κάθε ώρα και στιγμή "είμαι δυνατή και καλά", αφού δεν ισχύει. Κάποιες φορές, έχω ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας και πόσο μάλλον να μου πει κάποιος με όλη του την ειλικρίνεια και αγάπη "Μαρία όλα θα πάνε καλά, θα δεις!"

Σάββατο 20/02/2016: 3 πράγματα που πρέπει να κάνω πιο συχνά.

Πρώτον, να κοιμάμαι περισσότερο ή έστω κανονικά το βράδυ. Οι 3-4 όλες κι όλες ώρες ύπνου, μόνο φυσιολογικές και αρκετές δεν είναι. Δεύτερον, να πηγαίνω cinema, που τόσο λατρεύω και που κάνει το μυαλό να ξεχνιέται τελείως, όσες ώρες διαρκεί η ταινία και τρίτον, να λέω πιο συχνά "Σ' αγαπώ!" (που δεν το λέω πια δυνατά ή το πνίγω) στους ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι (αρκεί να το εννοώ και να το αισθάνομαι), ακόμα κι αν πάρω ...χυλόπιτα.

Κυριακή 21/02/2016: Τα πρώτα δέκα λεπτά της σημερινής ημέρας.

Δέκα λεπτά και κάτι σε σκέψεις χθεσινές, ένα "ευχαριστώ" για μία ακόμη μέρα και τι θέλω να κάνω σήμερα... μέχρι που σηκώθηκα από το κρεβάτι και ξεκίνησα να χαίρομαι την ημέρα μου! Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και την χάρηκα!

Δευτέρα 22/02/2016: Η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας που πέρασε.

Να γράψω καλύτερα την χειρότερη; Όχι, έ; Ok, η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας που πέρασε ήταν όλη η Πέμπτη 18 Φλεβάρη, παρά την βαριά-θλιβερή ατμόσφαιρα ειδήσεων. Αυτή η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη, από την μία η θλίψη και από την άλλη η χαρά ή έστω μερικές ώρες χαράς. Αλλά έτσι ακριβώς δεν είναι η -άτιμη- η ζωή;

Αυτές ήταν οι επόμενες 6 ερωτοαπαντήσεις μου για τον τρέχων μήνα Φεβρουάριο, για το project "Keep a 5 Year Journal: 366 days 2016".

►Διαβάστε ΕΔΩ τις προηγούμενες 6ερωτοαπαντήσεις.

Διαβάστε επίσης:
_________________
►Διαβάστε παρακάτω τις προηγούμενες αναρτήσεις αναρτήσεις του "Keep a 5 Year Journal: 366 Days" ...

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 1 - 15 (Νοέμβριος 2015) #1

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 16 - 22 (Νοέμβριος 2015) #2

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 23 - 30 (Νοέμβριος 2015) #3

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 1 - 6 (Δεκέμβριος 2015) #1

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 7 - 13 (Δεκέμβριος 2015) #2

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 14 - 20 (Δεκέμβριος 2015) #3

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 21 - 27 (Δεκέμβριος 2015) #4

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 28 - 31 (Δεκέμβριος 2015) #5

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 1 - 10 (Ιανουάριος 2016) #1

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 11 - 17 (Ιανουάριος 2016) #2

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 18 - 24 (Ιανουάριος 2016) #3

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 25 - 31 (Ιανουάριος 2016) #4

5 Year Journal: 365 days_2016 ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Αφιέρωμα#7 & Προσωπικότητες#6: Καλό ταξίδι Παντελή μου!

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2016 8

Με δυσκολία γράφω αυτή την ανάρτηση αλλά έχω την ανάγκη να το κάνω. Αφιερωμένη στο Παντελή Παντελίδη. Ένα νέο παιδί που από την αρχή μέχρι το τέλος τον συμπάθησα και τον αγάπησα ως Καλλιτέχνη αλλά και ως Άνθρωπο για την ευγενική παρουσία του στο Καλλιτεχνικό χώρο αλλά πρώτα απ' όλα για την αυτοδημιουργία του που κατάφερε και πραγματοποίησε το όνειρό του με τον δικό του τρόπο, έτσι όπως ακριβώς ένιωθε, κόντρα στο "τι ισχύει στο σύστημα". Κι όμως, από ότι φάνηκε 4+ και κάτι χρόνια που ήταν στο προσκήνιο, πολλοί, εντός και εκτός συστήματος τηλεόρασης και κοινού, δεν στάθηκαν σε αυτό. Στάθηκα περισσότερο σε όλα τα υπόλοιπα, έτσι γιατί δεν τους άρεσε, έτσι γιατί δεν γούσταραν κάποιοι που έκανε τη διαφορά στο ξεκίνημα του, έτσι γιατί η ζήλια και ο φθόνος το να βλέπεις κάποιον να πηγαίνει μπροστά κυνηγώντας και πραγματοποιώντας το όνειρό του, αντί να είναι άξιος λόγος θαυμασμού και εκτίμησης, είναι εύκολα άξιος λόγου λες και έκανε "έγκλημα" και φυσικά αυτό που ξέρουμε πολύ καλά και πολύ εύκολα να κάνουμε, να "κράξουμε" με το παραμικρό.

Αχ βρε Παντελή μου! Χθες Πέμπτη 18 Φλεβάρη έμαθα την είδηση από το ραδιόφωνο και σοκαρίστηκα, έκλαψα, πόνεσα σαν να ήσουνα δικός μου άνθρωπος. Γιατί έτσι νιώθαμε για σένα, όλα αυτά τα χρόνια από την πρώτη μέρα που έτσι ξαφνικά μπήκες στη ζωή μας και όλοι μας αναρωτιόμασταν, άλλοι με συμπάθεια κι άλλοι με ειρωνεία "Ποιος είναι πια αυτός το Παντελής Παντελίδης;"

«4 χρόνια περάσανε, ψυχή μου» – Αυτός ήταν ο Παντελής Παντελίδης

Με το που άκουσα το όνομα σου η πρώτη μου σκέψη: "Όχι φάρσα είναι, σαν τότε, το 2012! 'Ομως δεν μπορεί το ραδιόφωνο να κάνει μια τέτοια φάρσα, όχι την ώρα των ειδήσεων. Αν ήταν στην τηλεόραση, ναι εύκολα θα μπορούσε να είναι φάρσα, αλλά στο ραδιόφωνο;" Μπαίνω από το κινητό μου στην επίσημη σελίδα σου στο facebook για να δω αν έχεις αναρτήσει καμιά πρόσφατη δημοσίευση (όπως έκανες καθημερινά κι έτσι πάντα νιώθαμε την παρουσία σου!) και δεν υπήρχε κάτι καινούργιο, ούτε καμιά δυσάρεστη, μόνο η τελευταία σου δημοσίευση μια μέρα πριν. Μπαίνω στην αρχική και βλέπω δημοσιεύματα ότι "Νεκρός σε αυτοκινητικό δυστύχημα ο Παντελής Παντελίδης." Λέω: "Όχι Θεέ μου, αλήθεια είναι! Γιατί; Γιατί Θεέ μου, γιατί ρε Χάρε τόσο νέο παιδί, τόσο νωρίς...;"

   Στεναχώρια, πόνος στην καρδιά αλλά και θυμός. Θυμός γιατί είναι ειρωνεία δυο μέρες πριν σχεδόν οι πάντες, από παντού -για ακόμη μια φορά- σε έκραξαν, σε ξέσκισαν κανονικά, αυτή την φορά για το στιχουργικό σου ατόπημα "Θυμίζεις γκόμενα, που τριγυρνά στα Κατεχόμενα". (τελικά είναι και ατόπημα και όλων εμάς που αναπαράγουμε τους εν λόγω στίχους σου αλλά την πλήρωσες μόνο εσύ!) Τι κι αν ζήτησες μέσα από την προσωπική σου σελίδα δημόσια "Συγγνώμη", τι κι αν είπες την δική σου αλήθεια και ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι που απέσυρες για να μην συνεχιστεί ο "πόλεμος" των σχολίων και ύβρης εις βάρος σου από Ελλάδα και Κύπρο; Ακόμα και τότε, τα άκουσες από την καλή κι από την ανάποδη, όπως τα άκουγες 4+ κάτι χρόνια τώρα. Είναι ειρωνεία, που από την μία μέρα άνθρωποι του χώρου και μη με βαρείς χαρακτηρισμούς "απαράδεχτος, ασυγχώρητος, καλύτερα να μείνει στην αφάνεια να μην υπάρχει, να μην τραγουδάει πια ο άφωνος κ.α. πολλά" την άλλη μέρα, όλοι οι επικριτές και μη, να σε αποθεώσουν, όχι μόνο ως έναν άνθρωπο που έφυγε από την ζωή αλλά και ως Καλλιτέχνη. Αυτό Εγώ το λέω Υποκρισία και μεγάλη μάλιστα. Βεβαίως και σε τέτοιες στιγμές, είναι δικαίωμα του καθενός -ακόμα και όταν δεν σε συμπαθεί- να πουν ένα "συλλυπητήρια" και ένα "κρίμα..." αλλά λυπάμαι είναι μεγάλη υποκρισία να σε παραδέχονται -ξαφνικά- ως Καλλιτέχνη. Ναι, αυτό για μένα είναι ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Και θλίβομαι κι ακόμα περισσότερο εξοργίζομαι, θυμώνω γιατί ακόμα και στο θάνατο είμαστε ανίκανοι να δείξουμε πραγματική ΑΝΘΡΩΠΙΑ και όχι την ψεύτικη.

   Αχ βρε Παντελή μου! Θυμάμαι, Καλοκαίρι του 2014, εκεί μέσα Ιούλη, καθημερινά την ημέρα και αργά το βράδυ περνούσα είτε με την μηχανή είτε με το αμάξι από την Λεωφόρο Ποσειδώνος και έβλεπα εν κινήσει τις ξεχασμένες αφίσες στο "Music Hall Teatro" εσένα και τον Γιάνναρο (Πλούταρχο) και κάθε φορά έλεγα το ίδιο και το ίδιο στον Φίλο μου: "Ρε γαμώτο, ο Παντελήήήήςςς τραγουδάει με την αδυναμία μου τον Γιάνναρο και δεν τους πρόλαβα να τους ακούσω μαζί. Μα τελείωσε η συνεργασία κι ακόμα οι αφίσες έχουν μείνει εκεί!" Στην πυρά ο Παντελής και πάλι! "Μα ο Πλούτ αρχος μαζί με τον Παντελίδη; Χάλασε και ο Πλούταρχος με τις επιλογές που κάνει...!" Εγώ σε υποστήριξα και σε αυτή σου την επιλογή, θυμάμαι που το έλεγα και ΕΔΩ. Όπως ΕΔΩ θυμάμαι να λέω χωρίς ντροπή ότι "ναι ακούω Παντελίδη"! Εξάλλου, ξεχνάω και το τραγούδι που έγραψες στον Γιάνναρο; "Ναρκοπέδιο η ζωή μου". Όχι, έγραψες μικρά διαμαντάκια κι ας τα εκτίμησαν λίγοι και καλοί.

   Εσύ μέσα από τα τραγούδια σου μιλούσες τη δική σου γλώσσα. Τη αυθεντική, απλή, λαϊκή, αγνή, συναισθηματική γλώσσα της καρδιάς και της ψυχής σου. "Συνοδεύομαι μου λες και εγώ παιδεύομαι/να ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ζήσα μαζί σου και αυτό" (που να ήξερα ότι θα συμβεί να βιώσω κι Εγώ αυτο το "συνοδεύομαι" μετά από χρόνια που κυκλοδόρησε το τραγούδι σου και τότε να κατανοήσω καλύτερα το τραγούδι σου;), "Όσο δέρμα κι αν πετάξεις/φίδι είσαι δε θ' αλλάξεις/Όσα δάκρυα κι αν χάσεις, το φαρμάκι σου θα στάξεις", "Ζητάς να μπειςκαι από το πάθος της στιγμήςσου λέω πάλι ο αφελής/Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε…" και τόσα άλλα τραγούδια που είχαν δεν είχαν έναν πιο "καθωσπρέπει στίχο". Πόσο κράξιμο έφαγες για όσα μόνος σου έγραφες, δικά σου αισθήματα που τα μοιράστηκες με τον κόσμο, λες και ποτέ τέτοια λόγια δεν τα ξεστομίσαμε ή δεν σκεφτήκαμε κάπως έτσι. Απλά εσύ είχες την μαγκιά να τα κάνεις τραγούδια, αυτή ήταν η διαφορά που δεν άρεσε σε όσους έμειναν σε τέτοιους στίχους που απλά τους θεώρησαν "σκ@τ@", "άθλιους". Για όλα έφταιγε ο Παντελίδης! Για τα βουνό λουλούδια στα πόδια του, έφταιγε ο Παντελίδης. Για το γεμάτο νυχτερινό κέντρο, έφταιγε ο Παντελίδης. Για ότι κάποιοι -έχοντες και μη έχοντες- επιλέγουν να σκορπίσουν τα € τους για να δισκεδάσουν στα μπουζούκια (λες και μια ζωή η νυχτερινή διασκέδαση της Ελλάδος ήταν κάποια άλλη και όχι αυτή!) και να πετάξουν καλάθια λουλούδια στα πόδια ενός καλλιτέχνη, φταίει ο Παντελίδης και ο κάθε Παντελίδης. Ο πελάτης, αυτός που επιλέγει αυτό τον τρόπο διασκέδασης, δεν φταίει καθόλου, έτσι δεν είναι; Κάποιος φαίνεται μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και μας πιέζει-εκβιάζει να κάνουμε τέτοιες επιλογές. Μια ζωή ο απόλυτος παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο ήμασταν σαν λαός, τώρα θ' αλλάξουμε;

   Είναι επιλογή και γούστο του καθενός να μην άρεσε και να μην αρέσει η μουσική σου και η κάθε μουσική αλλά τόσο κράξιμο και σε σημείο κανιβαλισμού για το καθετί που έκανες ή κάνει ο οποιοσδήποτε, όχι αυτό δεν μπορώ και δεν θα μπορέσω ποτέ να το κατανοήσω. Αν κάτι δεν μας αρέσει, αν κάτι δεν είναι της αισθητική μας, αν κάτι δεν είναι της "δήθεν" ποιότητάς μας επειδή πολλές φορές το παίζουμε "του σαλονιού" ενώ ξεχνάμε όλοι από που ξεκινήσαμε ή και από που είμαστε, απλά το προσπερνάμε και πάμε σε εκείνα που είναι του γούστου μας. Σχόλια, κράξιμο, ευχές, κατάρες, απόψεις και πόσο μάλλον όταν ποτέ δεν έχουμε κάνει τον κόπο να ακούσουμε, να μάθουμε, να δούμε και τον άνθρωπο πίσω από την δουλειά που επέλεξε να κάνει, γιατί αυτό ονειρεύτηκε, αυτό θεώρεισε πως είναι ο σκοπός της ζωής του, ποτέ μα ποτέ δεν θα καταλάβω, δεν θα κατανοήσω και πόσο μάλλον δεν θα δεχτώ ως λογικό. Γιατί το να ασχολιόμαστε με τη ζωή και το επάγγελμα που κάνει ένας συνάνθρωπος μας που εμάς προσωπικά δεν μας αρέσει ή δεν το γουστάρουμε, για τους χίλιους δυο κομπλεξικούς και μη λόγους, είναι πάντα πρώτη επιλογή από το να ασχοληθούμε με τα όποια καλά και θετικά κι ακόμα περισσότερο με το τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι; Τι; είναι τροφή-ενέργεια για να έχει νόημα η ζωή μας; η καθημερινότητα μας; η ύπαρξή μας; Δεν ξέρω! Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι η ζήλια κι ακόμα χειρότερα ο φθόνος είναι αισθήματα που μόνο μας καταστρέφουν και μας κάνουν απάνθρωπους. Δεν θα σταθώ στην γλωσσοφαγιά, γιατί ούτως ή άλλος, αυτή πάντα κάνει την ζημία της, έτσι ή αλλιώς. Στέκομαι όμως στην απανθρωπιά που όσο πάει και μεγαλώνει και η δυστυχώς η ανθρωπιά που όσο πάει και σβήνει.

   Αχ βρε Παντελή μου! Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω πως η μουσική δεν έχει σύνορα, μόνο ενώνει, δεν χωρίζει ποτέ. Κι όμως εμείς οι Έλληνες ακόμα και σε αυτό το θέμα τρωγόμαστε, γκρεμίζουμε τις γέφυρες, αντί να χτίζουμε και κατασπαράζομαι όποιον τα αυθόρμητα συναισθήματα του τα κάνει τραγούδια, ακόμα κι αν είναι λέξεις, οι αράδες, η ομοιοκαταληξία είναι περίεργη, πολύ "του δρόμου", πολύ "εκτός πανεπιστημίου" ή δεν ξέρω κι Εγώ τι στο διάολο. Λες και όλοι εμείς οι άνθρωποι του Πανεπιστημίου ή ακόμα και της ζωής στην καθημερινότητα μας, στην παρέα μας, στους κύκλους μας δεν εκφραζόμαστε κάπως έτσι. Όχι! μάλλον πολλοί το παίζουν μόνο του σαλονιού, που έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι αυτό το πράγμα έχει ποιότητα και το άλλο δίπλα είναι για πέταμα που πρέπει να εξαφανιστεί για να μην τους χαλάει την αισθητική.

Ποια μωρέ; η μουσική; Η μουσική/οι λέξεις/η έμπνευση που είναι απλά αισθήματα που βγαίνουν από την ψυχή του δημιουργού; Όχι, λυπάμαι, αλλά είμαι απόλυτη σε αυτό το θέμα! Δεν γουστάρω καθόλου όλους αυτούς που κρίνουν τις μουσικές σου επιλογές, το τι βλέπεις, τι διαβάζεις, τι ακούς, με τι ασχολείσαι, τι δουλειά κάνεις, τι τραγουδάς, τι χορεύεις, τι πίνεις, τι τρως, πως διασκεδάζεις, πως και με ποιον κοιμάσαι, πως συμπεριφέρεσαι, πως μιλάς, πως ντύνεσαι, πως είναι η ζωή σου. Επικριτές μέχρι το κόκαλο για το καθετί. Όχι! δεν τους γουστάρω που ανακατεύονται και "σου την λένε" επειδή είναι επιλογές σου. Όχι, δεν τους γουστάρω καθόλου που παριστάνουν πως δεν είναι τέτοιο το επίπεδο τους αλλά με το να σχολιάζουν, να κριτικάρουν, να ρίχνουν την χολή τους δείχνει τελικά ποιος έχει το χειρότερο επίπεδο. Όχι! λυπάμαι αλλά κάθε μέρα με όσα βιώνω σε αυτή την χώρα, με τα μυαλά που κουβαλάμε, με κάνει να συνεχίζω να πιστεύω πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι και δεν έχουμε όλοι το δικαίωμα να μιλάμε για όλα και για όλους και να έχουμε άποψη αν δεν έχουμε ψάξει έστω και λίγο το κάθε θέμα. Αντιθέτως, θα πρέπει να μάθουμε να σιωπούμε όταν και εκεί που πρέπει, γιατί πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά. Δεν ξεστόμισα και δεν ξεστομίζω ποια κουβέντες "το έφαγε το κεφάλι του", γιατί πολύ απλά ξεχνάμε ότι όλοι μας, έτσι ή αλλιώς, μπορεί να βρεθούμε στην ίδια θέση και που με τις καθημερινές μας συνήθειες τρώμε μόνοι μας το κεφάλι μας αλλά δεν μας στήνουμε στον τοίχο, απλά στήνουμε τους υπόλοιπους για να βγάζουμε εμάς "καθαρούς".

Το θέμα είναι ότι θυμώνω που η ζωή, ο Χάρος πάντοτε θα παίρνει πρώτα ανθρώπους νέους, καλούς, άξιους που έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Νέους ανθρώπους που ακόμα η μανούλα τους δεν τους χάρηκε, που δυστυχώς ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα. Αυτή είναι η ζωή! Την μια στιγμή είσαι μαζί της και την άλλη σε στέλνει μακριά της, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτή είναι η ζωή! Μικρή, σύντομη, άδικη, σκληρή που κάθε μέρα σου στέλνει σημάδια να σου υπενθυμίζει συνεχώς "Ζήσε με! Απόλαυσε με μέχρι το κόκαλο! Μην με σπαταλάς άδικα σε μικροπρέπειες και σκορπώντας κακία. Ζήσε με όπως εσύ επιθυμείς... γιατί άλλη Φίλε/Φίλη μου δεν έχει!"

Δυστυχώς όμως, δεν μαθαίνουμε από τα παθήματά μας και πόσο μάλλον από τα γεγονότα που γράφονται με μαύρο μελάνι, αυτό του θανάτου. Την μια στιγμή, κάνουμε ένα βήμα μπροστά και την άλλη εννιά βήματα πίσω. Αν ποτέ ξυπνήσουμε από το λήθαργο που έχουμε πέσει, εύχομαι και εύχομαι και ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, μπορούμε όμως να κερδίσουμε λίγο χρόνο παραπάνω από το να ζήσουμε και όχι απλά να υπάρχουμε. Μπορούμε να ζήσουμε με την μεγαλοπρέπεια της ανθρωπιάς κι όχι με την μικροπρέπεια της βιτρίνας. Είναι τόσο δύσκολο ή ακατόρθωτο ...στις μέρες μας;

Απλές σκέψεις δικές μου με αφορμή το "τελευταίο ταξίδι" ενός νέου ανθρώπου, που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ.

Καλό ταξίδι Παντελή μου! Καλό Παράδεισο! Πάντα θα σε θυμάμαι ως το παιδί που μόνος σου ξεκίνησες από το κανάλι σου στο YouTube που αυτοδημιούργητος, αυτοδίδαχτος (παραδέχομαι πως τέτοιους ανθρώπους τους έχω πάντοτε ψηλά), γράφοντας μόνος σου τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών σου, πραγματοποίησες το δικό σου όνειρό σου, εκεί που άλλοι δεν τα κατάφεραν, ήρθες τάραξες τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας, των νυχτερινών κέντρων, των σχετικών και άσχετων με την μουσική και μας άφησες νωρίς μόλις στα 32 σου χρόνια για να πας να τραγουδάς εκεί ψηλά ("Την πόρτα έκλεισα σιγά/Τ' αμάξι έβαλα μπροστά//Γκάζι πατάω δυνατά/Ένα τσιγάρο και φωτιά/Μα να τ' ανάψω κοριτσάκι μου δεν πρόλαβα/Πίνω από 'κει ψηλά για σένα") δίπλα στους αγγέλους, δίπλα στα αστέρια που έφυγαν νωρίς σαν κι εσένα, να τραγουδάς ελεύθερα και όπως νιώθει η ψυχή σου, χωρίς κανένας πια να σε κατακρίνει... κι εμείς εδώ κάτω να σε θυμόμαστε πάντα και για πάντα με αγάπη και συμπάθεια για το πάντοτε χαμηλών τόνων παιδί που στις συνεντεύξεις του έσκυβε το κεφάλι του από ντροπή και έλεγε λίγα και καλά. Πάντα θα σε βλέπω στα video-clip σου, πάντα θα ακούω τα τραγούδια σου (με ιδιαίτερη -συναισθηματική- αδυναμία στα "Αν είσαι εκεί" και "Όνειρο ζω") και θα βουρκώνω για τον άδικο και τόσο πρόωρο χαμό σου. Γιατί, ρε Παντελή, άφησες κι εσύ το δικό σου στίγμα στην μουσική, σε αυτό τον κόσμο, σε κάποιους ανθρώπους. Αυτή ήταν η δική σου κατάθεση ψυχής!

Ευχή μας, να ξεπεράσει τον κίνδυνο και να ξανά περπατήσει η Μυρσίνη που ήταν συνοδηγός στο όχημα. Ευτυχώς η δεύτερη κοπέλα η Φρόσω, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Γιατί, άλλα θύματα κανένας δε θέλει, ποτέ και πουθενά. Γιατί η ανθρώπινη ζωή έχει σημασία, όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να "σκοτώνουμε την ώρα μας".

Αχ βρε Παντελή! Θα κλείσω με το τελευταίο σου τραγούδι "Της καρδιάς μου το γραμμένο", με ένα συγκινητικό video-clip που μας διδάσκει πως "η αγάπη και τα αισθήματα δεν γνωρίζουν από σύνορα!"

Μη μου λέτε, δεν αξίζει
Αυτή διάλεξε η καρδιά μου

Μη μου λέτε πως δεν κάνει
Μόνο αυτή θέλω κοντά μου

Τι σας νοιάζει ποιον πειράζει
Ίσως κάνει κάποια λάθη
Μα ίσως να με δοκιμάζει
Την καρδιά μου για να μάθει

Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι

Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Βάσανο μου, πληγωμένο
Να μη σε δω, μαραμένο

Μη μου λέτε, δεν αξίζει
Αυτή διάλεξε η καρδιά μου

Μη μου λέτε, πως δεν κάνει
Μόνο αυτή θέλω κοντά μου

Τι σας νοιάζει ποιον πειράζει
Ίσως κάνει τα δικά της
Μα ίσως να με δοκιμάζει
Πριν με βάλει στην καρδιά της

Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω τι περιμένω
Τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι

Κάνει λάθη για να μάθει
Της καρδιάς μου το γραμμένο
Τι να πω, τι περιμένω
Βάσανο μου, πληγωμένο
Να μη σε δω μαραμένο

☞Διαβάστε επίσης:
_____________________
► Αφιέρωμα# & Προσωπικότητες#2- Καλό ταξίδι Κύριε Μητροπάνο!
► Προσωπικότητες#1 - TolisLovedMaria! Καλό Ταξίδι!
► Αφιέρωμα #4 & Προσωπικότητες #3: Καλό ταξίδι Κυρία Τζένη Βάνου!

► Αφιέρωμα #5 & Προσωπικότητες #4: Καλό ταξίδι Gabriel Garcia Marquez!
► Αφιέρωμα #6 & Προσωπικότητες #5: Κωνσταντίνος Καβάφης: Σαν σήμερα 29 Απριλίου…
► Καλό_ Ταξίδι Βαγγέλη! Καλό_Ταξίδι Παλικάρι μου!

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Τρίτη, 16 Φεβρουαρίου 2016

⌛ Keep a 5 Year Journal: Days 11 - 16 (Φεβρουάριος 2016) #2

ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Τρίτη, Φεβρουαρίου 16, 2016 14

Πέμπτη 11/02/2016: Κάτι καινούργιο που δοκίμασα πρόσφατα.

Μμμμμ, σκέφτομαι και ξανά σκέφτομαι! Λοιπόν, δοκίμασα σταφιδόψωμο από τα χεράκια της μαμάς. Έφτιαξε σταφιδόψωμο με τον δικό της τρόπο και ήταν υπέροχο.

Παρασκευή 12/02/2016: Σήμερα νιώθω ασφάλεια γιατί...

...απλά δεν νιώθω καμία ανασφάλεια!

Σάββατο 13/02/2016: Ποια είναι η super δύναμή μου;
Το χαμόγελό μου! Δεν ξέρω αλλά αν δεν χαμογελάσω και δεν γελάσω, ακόμα και χωρίς λόγο, κάτι λάθος πάει με μένα!

Κυριακή 14/02/2016: Αγάπη είναι...
Αγάπη είναι αυτό που κάνει την καρδιά/ψυχή/μυαλό/πνεύμα/συναισθήματα να χαμογελάνε και να νιώθεις όμορφα. Όπως λέω και γράφω συνέχεια: #μόνο_αγάπη #αγάπη_μόνο

Παρακάτω διαβάστε ενδεικτικά μερικές αναρτήσεις μου που μιλούν για ...αγάπη.

Άραγε τι είναι Αγάπη; (26/09/2012)

Τι μένει τελικά για πάντα; ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ! (4/11/2014)

Γι’ αυτό σ’ αγαπώ… (όπως λέει και το τραγούδι) (4/10/2012)

Ναι, οι Αγάπες πονάνε! (28/08/2012)

Α… όπως λέμε “Αγαπώ” (30/03/2013)

Δευτέρα 15/02/2016: Τι είναι αυτό που με αγχώνει;
Με αγχώνει απίστευτα να πρέπει να είμαι κάπου, πχ. σε κάποιο ραντεβού είτε για δουλειά είτε για κάτι άλλο, και να μην είμαι στην ώρα μου. Αυτό θυμάμαι το είχα από τότε που πήγαινα Δημοτικό. Θυμάμαι, εμένα και τον αδελφό μου τον Βασίλη (δυο χρόνια μικρότερος μου) μας ξυπνούσε η μαμά πάντα στις επτά το πρωί ώστε μέχρι τις επτάμιση η ώρα να έχουμε ντυθεί και να έχουμε φύγει για το σχολείο. Ε, περιττό να σας πω πως ήμασταν ήδη στις επτάμιση στο σχολείο πρώτοι από όλους σε ένα σχολείο έρημο, που το μόνο που ήταν ανοιχτό πάντα ήταν το κυλυκείο. Θυμάμαι, η δασκάλα μου η κυρία Βάσω, να είναι καλά, όπου και να είναι (έμενε στην γωνεία από το πρώτο μου σπίτι, μετά μετακομίσαμε σε αυτό που μένουμε τώρα και η απόσταση ήταν με τα πόδια κανένα 15 λεπτά και πολλά λέω) μου είχε πει: "Μαράκι, γιατί έρχεστε εσύ και ο αδελφός σου τόσο νωρίς; Οκτώ η ώρα μαζευόμαστε για την προσευχή..." Της είχα πει: "Μένουμε πια λίγο πιο μακριά και για να είμαστε στην ώρα μας, ερχόμαστε πιο νωρίς!" Τέλος πάντων, από τότε έμαθα να είμαι συνεπής στην ώρα μου, όσο βέβαια μπορώ και είναι στο χέρι μου.

Τρίτη 16/02/2016: Κάποιος που θαυμάζω και γιατί;
Την μάνα/μαμά/μανούλα μου! Τέτοια δυναμική γυναίκα μόνο να τη θαυμάζεις επιτρέπεται! Μόνη της μεγάλωσε πέντε παιδιά, πριν αλλά και μετά που μπήκε φυλακή ο πατέρας μου. Μια ζωή την θυμάμαι να δουλεύει απο το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και δυο και τρεις δουλειές. Καμαριέρα, σερβιτόρα, ταμίας, σε εργοστάσια, να κοιτάζει ζευγάρια γεροντάκια (θυμάμαι με έπαιρνε κι εμένα και πραγατικά είδα με τι φροντίδα, αγάπη και υπομονή τους συμπεριφερόταν και πήρα το μάθημα ότι κάποτε όλοι στην ίδια θέση θα φτάσουμε, οπότε πρέπει να ξέρουμε πως να φερόμαστε στους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας) καθαρίστρια χρόόόόνια μέχρι και σήμερα. Τη δουλειά δεν την φοβάται η μάνα μου και είναι το -μόνο ίσως- χαρακτηριστικό που έχω πάρει κι Εγώ. Αν μπω σε μια δουλειά, αυτομάτως να δουλέψω σκληρά δίνοντας το καλύτερο εαυτό μου. Και προσθέστε επίσης ότι έχει περάσει τόσο άσχημα/απαράδεχτα πράγματα και συμπεριφορές από τον πατέρα μου που στάθηκε μόνη της, πάντοτε με αξιοπρέπεια να μας μεγαλώσει, να μην πεινάσουμε, να μην βρεθούμε ποτέ στο δρόμο, να μας φτάσει να γίνουμε -όσοι γίνεται- καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Όχι, η μάνα μου, έβγαλε σε μεγάλο ποσοστό καλά παιδιά που δεν την φτάσαμε στο σημείο να "κλείσει το σπίτι". Και όσα εκτός ορίων κι αν έγιναν, Εκείνη πάντα δίπλα μας. Εντάξει, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο κεφάλαιο ή μάλλον ολόκληρο βιβλίο για την μάνα μου. Να την έχει καλά ο Θεός, να μας χαρεί και να την χαρούμε, όσο γίνεται περισσότερο.