✍ My thoughts #26 - ...η απάντηση (θα) είναι "Δεν με αφορά"

  Οι καιροί, οι εποχές, η καθημερινότητα, οι άνθρωποι μην παραμυθιάζεστε ήταν από πάντα δύσκολοι αλλά με την γενική και ειδική κρίση που περνάμε την τελευταία 10ετία, έχουν χειροτερέψει όλα και όλοι, και δυστυχώς από ότι φαίνεται μόνο με θαύμα θα καλυτερέψουν, πραγματικά και όχι βιτρινέ, τα πάντα.

   Τον τελευταίο καιρό, μάλλον τις τελευταίες ημέρες Εγώ προσωπικά είμαι σε φάση που έχει ως εξής:

  Βιώνω από άσχετους (αδιάφορο σε μένα!) και από "δικούς μου" ανθρώπους (όχι και τόσο αδιάφορο και σε αυτούς θα σταθώ!) συμπεριφορές και κουβέντες του τύπου όπως "Δεν έχεις ανάγκη εσύ", "δεν δουλεύεις", "δεν έχεις μεγάλες υποχρεώσεις" και άλλες -θα τολμήσω να πω- κομπλεξικές και άδικες παπαριές. Εντάξει, χρόόόόνια το ίδιο έργο βιώνω και δεν μου κάνει εντύπωση. Αλλού θέλω να σταθώ και θα καταλάβετε τι θέλει να πει η Ποίητρια. Δεν δίνω καθόλου δεκάρα για τις ταμπέλες που (μου) βάζει ο καθένας. Έχω καταλάβει για τα καλά πως είτε μας αρέσουν είτε όχι οι "Ταμπέλες" υπάρχουν και θα τολμήσω πάλι να πω πως σε κάποιες περιπτώσεις καλά, δίκαια και λογικά να υπάρχουν. Εγώ εδώ καλά καλά μιλόντας μεταξύ σοβαρού κι αστείου, με βάζω ταμπέλες γιατί και έχω απόλυτη και ξεκάθαρη επίγνωση των πραγμάτων και πόσο μάλλον της ζωής μου αλλά και επειδή έχω μάθει να αυτοσαρκάζομαι και αυτό με σώνει. Οπότε για να το ξεκαθαρίζουμε, δεν με νοιάζει η καθεαυτή ταμπέλα αλλά η απανθρωπιά (γιατί ως απανθρωπιά την χαρακτηρίζω) των ανθρώπων και πόσο μάλλον των δήθεν αποκαλούμενων "δικοί μου άνθρωποι" που τάχα με νοιάζονται.

  Οι συμπεριφορές και οι κουβέντες δεν με ενοχλούν τόσο όσο ότι με στεναχωρεί (και την στεναχώρια ο οργανισμός μου και η ψυχή μου πλέον δεν την σηκώνει ούτε για μερικά λεπτά του χρόνου!) η αχαριστία, ότι ξεχνάνε και ότι ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Ο καθένας ας λέει την όποια μαλακία θέλει. Κι Εγώ σίγουρα λέω! Αλλά δεν ανέχομαι την άδικη μαλακία, ανοησία και πόσο μάλλον να παριστάνουν τους δικαστές και τον Θεό ταυτόχρονα προς εμένα όταν Εγώ η ίδια είμαι εκεί γι' αυτούς, τους στηρίζω, τους στέκομαι με όποιον τρόπο μπορώ και δεν τους εγκαταλείπω ποτέ στα δύσκολα, ακόμα κι όταν γίνομαι 100 κομμάτια για να τα φέρω εις πέρας όλα και δεν γκρινιάζω, αντιθέτως προσπαθώ να τα βλέπω λίγο θετικά τα πράγματα γιατί αν τα δω διαφορετικά, με βλέπω να γυρνάω στον παλιό μίζερο εαυτό μου. Και αυτό δεν το επιτρέπω ούτε στον εαυτό μου ούτε και από κανέναν άλλον! 

   Είμαι άνθρωπος μεγάλος με υποχρεώσεις, ζω σε μια δύσκολη εποχή, έχω τα ίδια προβλήματα που βιώνει όλος ο κόσμος, οικονομικά, προσωπικά, είμαι άνεργη, δεν έχω μια σταθερή δουλειά άρα ούτε σταθερό μισθό, πληρώνω σε τράπεζα σπασμένα άλλον, καλώς ή κακός δεν έχω παιδιά (σε άλλη ανάρτηση έχω να πω πολλά και γι' αυτό το θέμα!) ούτε γατιά και σκυλιά αλλά έχω τον εαυτό μου να τον ζήσω, όχι τίποτα άλλο αλλά αφού ευτυχώς ή δυστυχώς ήρθα σε αυτόν τον κόσμο, οφείλω και να επιβιώσω μέχρι εκεί που είναι να σβήσει το καντήλι μου. Και αυτό θα κάνω! Γιατί όσο έχω μυαλό στο κεφάλι μου, δεν πρόκειται να το βάλω κάτω ούτε να πάω να αυτοκτονήσω. Σωστά ως εδώ; Ή λέω μαλακίες; Όόόόχι! πολύ λογικά μιλάω!

   Δεν ανέχομαι λοιπόν από κανέναν, ούτε από τους Φίλους μου, τον άνθρωπό μου ούτε κι από την ίδια μου την μάνα να ακούω ότι Εγώ (και κάθε σαν κι εμένα που είναι στην θέση που είμαι, με ταμπέλες ή όχι πρόβλημα δικό σας, όχι δικό μου!) δεν έχω ανάγκες, δεν έχω προβλήματα, δεν έχω δουλειά (σίγουρα όχι από τεμπελιά!), δεν έχω υποχρεώσεις, δεν... δεν... και άλλα απαράδεχτα πράγματα που το μόνο που κάνουν είναι να πέφτουν στα μάτια μου και να χάνουν όχι απλά το δικό τους δίκαιο της δικής τους κατάστασης αλλά και το νοιάξιμο και την στήριξη μου προς αυτούς φτάνοντας με στο σημείο σιγά σιγά να μην με νοιάζει και εμένα.

   Τέτοια αδικία σε ανθρώπους που η ίδια η κοινωνία μας έφτασαν να μην έχουμε δουλειά (δεν είναι επιλογή να δηλώνεις άνεργος), να τρέχουμε από 'δω κι από 'κει να βρούμε να κάνουμε το όποιο μεροκάματο, να παλεύουμε στη ζωή καθημερινά "το τίποτα να το κάνουμε κάτι" για να έχουμε ένα μέλλον, κάποιοι να κάνουν οικογένεια, κάποιοι να σπουδάσουν, κάποιοι να σώσουν τον εαυτό τους και κάποιοι άλλοι να γίνουν "κάτι", ό,τι τέλος πάντων ονειρεύεται και επιθυμεί ο καθένας για τη δική του ζωή. Σωστά ως εδώ; Ή λέω κι Εγώ παπαρίες που δεν στέκουν; Όόόόχι! πολύ λογικά μιλάω!

   Όταν βιώνω τέτοιες καταστάσεις, ειλικρινά σας λέω πλέον και πια δεν έχω καμία μα καμία όρεξη και διάθεση να κάνω ή να συνεχίσω τη συζήτηση με τον άλλον. Αμέσως, χωρίς φωνές αλλά με ήρεμο τόνο, πετάω ένα "Εντάξει ό,τι νομίζεις εσύ δεν θα σου αλλάξω το σκεπτικό σου ή να καταλάβεις τι περνάω κι Εγώ. Πάμε παρακάτω δεν υπάρχει λόγο συζήτησης." Και το αστείο είναι ότι ενοχλούνται από την στάση μου αυτή. Γιατί ρε ενοχλείσαι; Γιατί για μια ακόμη φορά πρέπει να σε ακούσω να μου λες τι τραβάς, τι ανάγκες έχεις εσύ, ενώ ταυτόχρονα με αναφέρεις λέγοντας μου όλες τις παραπάνω παπαριές; Αυτά θα έπρεπε να τα αναφέρεις στους άλλους "δικούς σου" που δεν δίνουν δεκάρα τι περνάς, δεν προσφέρουν τίποτα αλλά όόόόχι Εγώ πρέπει να τα ακούσω για 100στή φορά. Αφού ξέρω τι τραβάς, μαζί σου τα περνάω κι Εγώ, βοηθάω όπως μπορώ χωρίς να σου γίνομαι βάρος και από πάνω απαιτείς να σε καταλάβω στο μέγιστο βαθμό, όταν όμως Εγώ έχω ανάγκη από μια κουβέντα στήριξης μου φέρεσαι σαν να μην έχω καμία ανάγκη;

  Πως την είδες ρε Φίλε/Φίλη/δικέ μου άνθρωπε; Εγώ για όλους και για μένα κανένας; Εγώ να φορτώνομαι όλο το βάρος της ζωής του άλλου και το βάρος το δικό μου ούτε καν το βάρος μια καλής στηριχτηκής κουβέντας να μην το σηκώσει κανένας; Εγώ να σου δίνω αξία, τον χρόνο μου, το νοιάξιμο μου... και για μένα τίποτα κανένας; Τι νομίζεις; Α, ναι! Εγώ δεν έχω ανάγκη! Μάλλον, ζω σε έναν άλλον πλανήτη που αναπνέω απλά!

   Βλέπεις όλοι εσείς που μιλάτε εκ του ασφαλούς, σταθήκατε τυχεροί, έχετε δουλειά, έχετε φτιάξει οικογένεια, έχετε έναν άνθρωπο να σας συμπαρασταθεί στα δύσκολα, δεν είσαστε μόνοι όταν σας στρίβει η βίδα και σας πιάνει η απογοήτευση και η απαισιοδοξία να τη βγάζετε κάθε φορά καθαρή. Τα έχετε όλα που κουτσά στραβά όσο κι αν είναι δύσκολα τα πράγματα θα κρατήσετε όλα αυτά που έχετε γιατί πολύ απλά τα φτιάξατε σε άλλες εποχές. Και μπράβο σας και το χαίρομαι και πάντα έτσι να είσαστε! Εμείς; Εμείς που τάχα δεν έχουμε τίποτα, ούτε ανάγκη, ούτε υποχρεώσεις ούτε όλες αυτές τις απαράδεχτες παπαριές που ξεστομίζετε με τόση ευκολία, βλέπεις δεν σταθήκαμε τυχεροί (και δεν υπογράφω αν θα σταθούμε και ποτέ τυχεροί), δεν μας βοηθάει και η εποχή, και η ανεργεία και τα λεφτά που δεν υπάρχουν όχι να ανοίξουμε σπίτι και να κάνουμε οικογένεια αλλά ούτε για να ζήσουμε αξιοπρεπώς τον εαυτό μας. Και έχω εσένα ρε κομπλεξικέ, απάνθρωπε που νοιάζεσαι μόνο για την πάρτη σου, λες και λες και με κριτικάρεις και το παίζεις ότι εσύ αξίζεις περισσότερο, ότι η δική σου ζωή μετράει περισσότερο, ότι εσύ έχεις περισσότερα δικαιώματα από ότι έχω Εγώ και κάθε ένας/μια σαν κι εμένα; Ποιος σου τα έμαθε έτσι; Η ελληνική κοινωνία; έτσι σε μεγάλωσαν; Τα συγχαρητήρια μου! Τέτοια μυαλά που κουβαλάνε οι περισσότεροι εκεί έξω, όχι μόνο προς το καλύτερο δεν θα μας πάει αλλά αποδεδειγμένα στα χειρότερα και δυστυχώς σε σημείο να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές. Αν ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως εμείς που δεν έχουμε ανάγκη αξίζει να υπάρχουμε μόνο όταν μας έχετε ανάγκη, για να σας κρατάμε στην θετικότητα και να μας εκμεταλλεύεστε, τότε είσαστε γελασμένοι.         

  Και ξέρεις εσύ -όποιος κι αν είσαι "Εσύ"- που ξεστομίζεις τέτοιες κουβέντες, που έχεις μια τέτοια συμπεριφορά, σου διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό. Εμείς που τις περισσότερες φορές, μεγάλη μερίδα από εμάς παλεύουμε εντελώς μόνοι μας, βιώνουμε πιο συχνά την απογοήτευση και την μοναξιά, που λυγίζουμε πιο συχνά αλλά δεν κλαιγόμαστε ούτε μιζεριάζουμε σε τέτοιο βαθμό, αντίθετα από σένα που έχεις πολλά, έχεις κάτι και  το παίζεις δράμα. Τι θες; να σε καταλάβω περισσότερο από ότι σου αξίζει; Τι θες; Τα παιδιά που έκανες ΕΣΥ θα πρέπει ΕΓΩ να τα σκεφτώ; Τι θες; Να πεθάνω Εγώ που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι δεν έχω μέλλον για να ζήσεις εσύ που ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ότι έχεις μέλλον; Ποιος νομίζει πως είσαι, τι είσαι; Άνθρωποι είμαστε όλοι που να πάρει. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη ζωή. Όλοι μα όλοι έχουμε ανάγκες και υποχρεώσεις και δικαιώματα. Πιο λίγα, πιο πολλά δεν έχει και τόσο σημασία. Ακόμα κι Εγώ που νομίζεις ή και πιστεύεις πως δεν έχω ανάγκη, ξεχνάς ή μάλλον δεν το έμαθες στη ζωή σου, έχω μια από τις μεγαλύτερες υποχρέωσεις. Θες να σου πω ποια είναι, μπας και ξυπνήσεις λιγάκι και το διδάξεις και στους νεότερους; Έχω υποχρέωση στον εαυτό μου, ακόμα κι αν δεν έχω οικογένεια ή κάποιον άλλον, ας πούμε πως ξεφύτρωσα μόνη μου σε τούτον τον κόσμο. Και αυτή η υποχρέωση είναι η υπέρτατη ευλογία και το ευχαριστώ για να μην είσαι αχάριστος και απάνθρωπος. Έτσι μόνη μου Εγώ τα έμαθα στη ζωή μου, κι έτσι πορεύομαι.  Αν εσένα δεν σε αφορά αυτό, ούτε και δίνεις δεκάρα για μένα τότε και η δική μου απάντηση είναι "Δεν με αφορά", ό,τι δίνεις, αυτό θα πάρεις.

   Μάθε λοιπόν, πως αυτά δεν περνάνε σε έναν άνθρωπο όπως είμαι Εγώ που έχω περάσει από 40 κύμματα της ζωής και επέζησα μόνη χωρίς σχεδόν τη βοήθεια κανενός. Τέτοιες συμπεριφορές δεν με λυγίζουν, ούτε με κάνουν να αισθάνομαι "Ένα μηδενικό". Αντιθέτως, με κάνουν να παραμένω Ά-νθρωπος με ψυχή και να πιστεύω όλο και περισσότερο στην αξία μου. Και όταν ΕΣΥ θα είσαι ανίκανος να ζήσεις έστω και για λίγο μόνο με τον εαυτό σου και την μοναξιά που κάποια στιγμή σε όλους χτυπάει η πόρτα, ΕΓΩ Φίλε/Φίλη μου, που τα έχω βρει με τον εαυτό μου, που δεν συμπεριφέρομαι με τέτοια απανθρωπιά, που εκτιμάω το "τίποτα" και προσπαθώ να το μεταμορφώσω σε "κάτι", που δεν "κοιτάζω την πάρτη μου"........ ΕΓΩ θα είμαι αυτή που θα έχω καθαρή συνείδηση και στην τελευταία καμπή της ζωής μου, θα κοιτάζω πίσω και θα νιώθω περήφανη που πάλεψα, δεν εγκατέλειψα, δεν έκανα κακό σε άνθρωπο, μπορεί να μην στάθηκα τυχερή σε πολλά αλλά αφού έτσι ήταν το γραφτό μου το αποδέχτηκα και έζησα τη ζωή μου με όσα είχα και δεν είχα. 

   Και επειδή ειλικρινά, κουράστηκα από τους ανθρώπους που βγάζουν με τόση ευκολία τον κακό εαυτό τους, κου-ρά-στη-κα να είμαι ο μαλάκας της υπόθεσης που αντί να είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν και να κοιτάζω μόνο την πάρτη μου, ακόμα ρε νοιάζομαι σε μια κοινωνία που χάνει χρόνο με τον χρόνο τι θα πει νοιάξιμο και αληθινή ανθρώπινη επαφή. Την κόκκινη γραμμή που βάζω αρέσει δεν αρέσει θα την σέβεστε και δεν θα περνάτε τα όρια. Ο καθένας να κρίνει τη δική του ζωή. Αν είσαστε ανίκανοι να λέτε πολλά αλλά να κάνετε λίγα, αν επιμένετε σε τέτοιες συμπεριφορές και σε τέτοια μυαλά, συγγνώμη αλλά είμαστε παράταιροι. Κάποτε τελειώνουν όλα, η υπομονή, η κατανόηση, η αναμονή, η θέληση για κοινή προσπάθεια..... όλα!   Σας ξεκαθαρίζω πως κάθε φορά που θα με αδικείτε, που θα ζητάτε κατανόηση χωρίς Εγώ να την έχω και άλλες ανόητες απαιτήσεις που δεν τις αξίζετε όσο ΝΟΜΙΖΕΤΕ και ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, η μόνη απάντηση που θα πέρνετε από 'δω και πέρα από εμένα θα είναι "Δεν με αφορά". Και το παρακάτω τραγούδι που ομολογώ τόσο πολύ έχω λατρέψει, τα λέει πολύ σταράτα και ξεκάθαρα.  Ευτχυχώς που υπάρχουν τα τραγούδια να λένε μεγαλύτερες αλήθειες από ότι ξεστομίζουμε εμείς οι άνθρωποι και να τα χώνουν όταν εμείς δειλιάζουμε.

   ✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο. Ίσως ασυναρτησίες της στιγμής για κάποιους, αλήθειες όμως για μένα.

 

 

Νατάσα Θεοδωρίδου - Δεν Με Αφορά
Μουσική: Γιώργος Παπαδόπουλος
Στίχοι: Όλγα Βλαχοπούλου

Κυκλοφορία: Ιούνιος 2018

 

 Πόσες ίδιες μέρες μια επανάληψη βουβή
Η θύμησή σου
Με έπνιγε η σιωπή ήθελα τόσο να την σπάσει η φωνή σου
Μα καμιά απάντηση για μένα ήταν η απάντησή σου

Δεν με αφορά τώρα αν θα ‘ρθεις
Που ήσουν τις ώρες που σε χρειαζόμουν
Είναι πια αργά μην το προσπαθείς
Όσους αγαπούν έτσι δεν τους πληγώνουν

Δεν με αφορά ότι και να πεις
Ρώτησες ποτέ σου αν ζω ή αν πεθαίνω
Έτσι ξαφνικά θέλεις και μπορείς
Δεν με αφορά όλα τώρα τελειώνουν

Πόσες ίδιες νύχτες ένα αναπάντητο γιατί
Να με θυμώνει
Δεν είχες σκεφτεί πως τόσο πόνο μια καρδιά δεν τον σηκώνει
Έτσι μ’ άφησες με μια νύχτα που ποτέ δεν ξημερώνει

Κι αφού κατάφερα να διώξω τα σκοτάδια
Κι ότι με σκότωσε το νίκησα εγώ
Γύρισες πάλι για να δεις πόσα σημάδια
Άφησε πίσω το δικό σου το κενό

 

 ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!
*Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!

 

 

 

 

 

☞Διαβάστε επίσης:
__________________
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "✍ My thoughts"
►Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "Σκέφτομαι και Γράφω"
► Διαβάστε περισσότερα άρθρα/κείμενα μου

► Ακούστε και διαβάστε κι άλλες μουσικές επιλογές από τις μουσικές στήλες ♪Let's Talk About Music & ♫Music Obsessions  

           

 

*Η ανάρτηση αυτή, όπως όλα τα κείμενα και οι εικόνες είναι πνευματική ιδιοκτησία του ιστολογίου (blog) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η τροποποίηση, η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των κειμένων καθώς και των φωτογραφιών από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς προηγούμενη αναγραφή της πηγής, γραπτή άδεια αλλά και έγκριση της δημιουργού του.
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
Copyright ©2010-2018 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*