

H υπόθεση της ταινίας:
“Ο Τρούμαν είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, που απολαμβάνει μια γαλήνια ζωή σε μια ήρεμη επαρχιακή πόλη. Εργάζεται σε ασφαλιστική εταιρία, επιστρέφει σπίτι στην καλοσυνάτη σύζυγό του και οι σχέσεις του με τους γείτονές του είναι άψογες. Όμως τώρα τελευταία, ο Τρούμαν δεν φαίνεται και τόσο ευτυχισμένος από την ζωή του. Η επιθυμία του είναι να γνωρίσει τον κόσμο δηλαδή να εγκαταλείψει την φιλήσυχη «στέγη» του. Όταν ξαφνικά το επιχειρεί, τα πάντα θα ανατραπούν καθώς ο Τρούμαν θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή του δεν είναι και τόσο... «αληθινή» όσο νόμιζε μέχρι τώρα...”
Σκηνοθεσία: Peter Weir
Παίζουν: Jim Carrey, Ed Harris, Laura Linney, Noah Emmerich, Natascha McElhone, Brian Delate
Παίζουν: Jim Carrey, Ed Harris, Laura Linney, Noah Emmerich, Natascha McElhone, Brian Delate
Μια ταινία που λατρεύω και πάντα-όσες φορές κι αν την έχω δει- με καθηλώνει και με συγκινεί το ίδιο, όπως την πρώτη φορά. Μια ταινία που είναι κάτι περισσότερο από αριστούργημα, είναι -ίσως- ένα έργο τέχνης. Μια ταινία που όταν κυκλοφόρησε το 1998, ήταν μπροστά από την εποχή της. Τόσο μπροστά σε σημείο να “προφητεύει” αυτό που μετά από λίγα χρόνια θα συνέβαινε με τα διάφορα reality shows στην τηλεόραση αλλά και εκτός τηλεόρασης. Είναι σαν μια ειρωνεία, γιατί όπως είχα γράψει σ’ αυτό ΕΔΩ το post στις 26/6/2011: “τελικά ο κινηματογράφος εμπνέεται από τη Ζωή ή η πραγματικότητα μπορεί να φτάσει τον κινηματογράφο; Ιδού η απορία!!!”
Η συγκεκριμένη ταινία (με ένα ευφυΐας σενάριο, ωραία φωτογραφία… αλλά και με ένα εκπληκτικό soundtruck) έχει χαρακτηριστεί “η καλύτερη ταινία των “90ς” και δικαίως! Τα αμέτρητα μηνύματα που δίνει η ταινία, είναι τόσα πολλά, αλλά δυστυχώς μας δείχνει και την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που σήμερα εν έτη 2014 (δεκαέξι χρόνια μετά την προβολή της ταινίας) είναι ακόμα πιο ρεαλιστική και από την ίδια την ταινία. Μια ταινία που απλά εμπνέει και σε εμπνέει… και σου λέει “κατάμουτρα” πως: “Όσο κι αν το παίζεις “Θεός”, όσο κι αν προσπαθείς να “σκηνοθετήσεις” τη Ζωή του “άλλου” (που είναι καθαρά αυτός που είναι και δεν ακολουθεί κανένα μα κανένα σενάριο), στο τέλος αυτός ο “άλλος” θα δώσει και το (δικό του) Φινάλε και όχι εσύ.”
Ο εκπληκτικός -και παρεξηγημένος εγώ θα έλεγα- Jim Carrey (που λατρεύω, συμπαθώ και γουστάρω απίστευτα) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, κλέβει την παράσταση και είναι τόσο διαφορετικός από τα συνηθισμένα. Ένας Jim Carey, που βλέπεις ότι πέρα από φοβερός κωμικός ηθοποιός (με τις αστείες και υπερβολικές γκριμάτσες του) είναι συγκλονιστικός και ως ‘δραματικός’ ηθοποιός. Ένας ταλαντούχος και καθαρός ηθοποιός που αποδεικνύει ότι δεν είναι απλά μόνο αυτό αλλά και κάτι άλλο!!! Και η φράση που είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του, (και που αν κοιτάξετε στα δεξιά στο “ABOUT ME” που καθόλου τυχαία και έτσι για την “βιτρίνα”, πρόσθεσα) τα λέει όλα και μου ταιριάζει απόλυτα:
“Μου αρέσει να εκπλήσσω όταν κάποιος πιστεύει ότι με έχει καταλάβει. Θέλω να κάνω κάτι ώστε να πουν “Μα στάσου! Αυτό δεν το περίμενα! Τι; Υποτίθεται ότι εσύ δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό.”
Βλέποντας λοιπόν την ταινία αυτομάτως περνάνε σκέψεις απ’ το μυαλό σου του τύπου ότι ίσως βλέπεις εσένα τον ίδιο μέσα σ’ αυτή την ταινία. Μπορεί και να ταυτίζεσαι με τον ίδιο των ήρωα και να βλέπεις/να βρίσκεις πολλά στοιχεία της ζωή του με τη δική σου… Φυσικά η Ζωή μας δεν είναι βάση σεναρίου, ούτε “χτισμένη” με σκηνικά, ούτε μεταδίδεται σε “ζωντανή μετάδοση”. Αναφέρομαι φυσικά στο ό,τι η Ζωή μας έχει καταντήσει να μας την ελέγχουν οι “άλλοι” παρά εμείς οι ίδιοι. Ελάτε τώρα, ας παραδεχτούμε ότι στην εποχή μας, είμαστε σαν πιόνια σε μια σκακιέρα και μας κινούν όσοι έχουν να επωφεληθούν από εμάς. Εκτός, κι αν αποφασίσεις (όχι από φιλοδοξία, που λέει σε κάποιο σημείο της ταινίας) να πάρεις στα χέρια σου τη Ζωή σου και να την “πλάσεις” όπως εσύ επιθυμείς… για σένα και μόνο για σένα. Να λες: “Απλά, ΕΓΩ να είμαι ΕΓΩ!!!!” Το θέμα είναι να μην φτάσεις στο σημείο να είσαι απλά ο κομπάρσος αλλά ο πρωταγωνιστής στη δική σου Ζωή και γενικά στη Ζωή.
Εγώ απλά αναρωτιέμαι:

Αν βρεθείς μπροστά σε μια πόρτα (όπως στην τελευταία σκηνή) που ξέρεις ότι οδηγεί στην «ελευθερία», στην «ευτυχία», στην αναζήτηση των δικών σου «επιθυμιών» και «ονείρων» -σου-, θα έχεις τη δύναμη να επιλέξεις να την ανοίξεις ή από φόβο θα μείνεις απλά να την κοιτάς;
Εγώ για εμένα προσωπικά, την έχω την απάντηση και ξέρω ήδη ποια θα είναι η επιλογή μου, απλά ψάχνω να βρεθώ μπροστά σε μια τέτοια πόρτα… εδώ και πολλά χρόνια.
Παρακάτω ακολουθεί ένα βίντεο με την τελευταία-συγκλονιστική (πάντα με συγκινεί) σκηνή της ταινίας ή απλά με το τέλειο, ονειρικό και ό,τι καλύτερο έχουμε δει φινάλε …με υπόκλιση. Κρατήστε την γνωστή ατάκα δια στόματος -Jim Carey- που απλά είναι η πιο σωστή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ο ήρωας της ιστορίας στον … ‘δημιουργό’ του:

“In case I don't see you, good afternoon, good evening and goodnight!”
(Σε περίπτωση που δεν σας ξαναδώ, καλησπέρα σας, καλό απόγευμα και καλό βράδυ!)


________________________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *
*All rights reserve
δεν την εχω δει...
ΑπάντησηΔιαγραφήωραια φαινεται...
οταν τη δω θα σου ω!
φιλακιαα
*Κική, εσύ που σου αρέσει να βλέπεις ταινίες, αυτή την ταινία (αριστούργημα θα πω) ΠΡΕΠΕΙ να τη δεις! (και μου κάνει εντύπωση που δεν την έχεις δει!)
ΔιαγραφήΌταν τη δεις, να περάσεις από 'δω να μου γράψεις τις εντυπώσεις σου!
Φιλιά!
Θέλω να πιστεύω πως δεν θα γίνω ποτέ ο κομπάρσος στη ζωή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Άσχετο: χθες είχα πάρει τα dvd μου και πήγαμε στο σπίτι της κολλητής μου! Μετά από πολλέέέές πίτσες, είδαμε "Sweeney Todd" και στο καπάκι "The Perfect Storm"... Το θέμα είναι πως όταν βρισκόμαστε εμείς, μπορούμε να στείλουμε πολύ κόσμο στο ψυχιατρείο, οπότε απλά θα σου πω πως ρίξαμε πολύ γέλιο!!! Τόσο γέλιο, που μάλλον πρέπει να τις ξαναδώ για να τις πάρω λίγο πιο... σοβαρά!!!)
;-)
Καλή εβδομάδα, ομορφιά μου!!!
ΣΣΜΟΥΤΣ!
*Γιάννα μου, εγώ προσππαθώ να μη γίνω και είμαι σε πολύ καλό δρόμο!
ΔιαγραφήΚαλά, σ' αυτές τις δυο ταινίες (ειδικά τη δεύτερη) ρίξατε γέλιο; εγώ πάλι δάκρυ και πάλι δάκρυ!
Αλλά από την άλλην, μου έχει συμβεί να δω μια "δραματική" ακόμα και
"θρίλερ" ταινία και σε όλη τη διάρκεια, να πέφτω στα πατώματα απ' τα γέλια! Οπότε, I can feel you my Dear!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Πολλά φιλιά!
Την είχα δει και ομολογώ ότι μπήκα σε πολλές σκέψεις. Προσπαθώ να μπω στη θέση του πρωταγωνιστή, πώς θα ένιωθα αν καταλάβαινα ότι όλος μου ο κόσμος είναι σκηνοθετημένος; Άγρια πράγματα. Και σίγουρα σωστό αυτό που λες ότι καμιά φορά φοβόμαστε να ανοίξουμε την πόρτα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα!
*Φίλε μου Hengeo, μα αν αυτή η ταινάι δεν μας έβαζε σε "σκέψεις", νομίζω κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Νομίζω πως δεν πρέπει να φοβόμαστε να ανοίγουμε πόρτες, ούτε και να κλέινουμε όταν πρέπει... για το δικό μας καλό!
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Μαρία μου είναι και δική μου αγαπημένη ταινία! Σίγουρα σε μια δική μου πεντάδα θα ήταν μέσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι από τις πιο δραματικές ταινίες που έχω δει, ο Κάρεϊ απίστευτος και τα μηνύματα ...πολλαπλά!
Την έχασα απόψε αλλά ευτυχώς την έχω δει 3-4 φορές!
Φιλιά πολλά!
*Αριστέα μου, ήμουν σίγουρη ότι θα είναι και δική σου αγαπημένη!
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά και Καλή εβδομάδα να έχεις!
Την είχα δει αυτή τη ταινία και γω...πολύ ωραία ταινία αρχή-μέση-τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΙΛΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ (ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ)
http://delfinaki-sunset.blogspot.com/2014/01/blog-post.html
*ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ μου, έτσι ακριβώς! Μια "πολύ ωραία ταινία με αρχή-μέση-τέλος"!
ΔιαγραφήΤον είδα τον διαγωνισμό σου! Τέλεια ιδέα!
Σου άφησα σχόλιο!
Πάρα πολύ καλή. Σ'αυτό το ρόλο ξεχώρισε για ακόμη μια φορά το ταλέντο του Jim Carey...Ένας "κωμικός" που τα καταφέρνει ίσως και καλύτερα σε ταινίες όχι και τόσο "κωμικές"...υπέροχη επιλογή :)
ΑπάντησηΔιαγραφή*Στεφανία, συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι έγραψες!
ΔιαγραφήΤο ταλέντο του Jim Carrey και ο ίδιος είναι παρεξηγημένος!