✍ My thoughts #20 - Στην ανέντιμη σιωπή, πέφτουν οι μάσκες


 Μία ακόμη ανάρτηση που γράφτηκε αρχές του χρόνου αλλά έμεινε στο 'πρόχειρο'. Από τότε πέρασε αρκετό καιρό και λίγα ή πολλά έχουν αλλάξει. Διαβάζοντας τι είχα γράψει τότε, αυτό που έχει μείνει είναι συναισθήματα ήρεμα, σκέψεις κατασταλαγμένες και Εγώ πήγα παρακάτω. Απλά, μπαίνει και αυτή στο προσωπικό μου αρχείο.

  Όχι δεν θα κλαφτώ πάλι, ούτε θα το 'παίξω' drama queen, ούτε φυσικά θα πω πόσο άδικα μου φέρεται η ζωή, πόσα χτυπήματα μου δίνει και γιατί μου φέρνει στο δρόμο μου "θεατρίνους" που φορούν μια μάσκα και παίζουν ένα καλοσχεδιασμένο παιχνίδι. Τέρμα αυτά! Με έχουν κουράσει όλα αυτά.

  Δεν αναρωτιέμαι πια, ούτε με τρώνε "Γιατί... Γιατί σε μένα...;" Όλα έχουν τον λόγο τους, όλα!  Δεν τον ξέρω αλλά και δεν με νοιάζει πια να μάθω αυτό τον λόγο της ζωής. Μου αρκεί, μου φτάνει που μέσα από τα άσχημα, τα χαστούκια και πόσο μάλλον τις προδοσίες Εγώ γίνομαι καλύτερος άνθρωπος με όλο και περισσότερη καθαρή -ελαφριά- συνείδηση και κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Για όλα αυτά, χαλάλι για όσα "δεινά" μου στέλνει και θα μου στέλνει συνέχεια η ζωή, η ίδια η μοίρα μου, που το έχω πει και θα το λέω, εν μέρη ξέρω ποια είναι η μοίρα μου και σχεδόν την έχω αποδεχτεί! Μαγκιά της και μαγκιά μου, η καθεμιά από την πλευρά της!

  Ό,τι άσχημο, ψεύτικο, πράγματα, καταστάσεις και ειδικά ανθρώπους βουτηγμένα σε ένα σωρό ψέματα, στην υποκρισία και στην σάπια ψυχή, τα άφησα όλα πίσω την τελευταία ημέρα του 2015. Ένα μήνυμα ήταν αρκετό για να καταλάβω πολλά για την αρχή, την μέση και πόσο μάλλον το τέλος. Μόνοι τους εξάλλου, ξεσκεπάζονται. Εγώ όταν πάρω πρέφα το "θέατρο" του άλλου, τον αφήνω να δω ως που θα το τραβήξει και τον αφήνω να ξεσκεπαστεί μόνος τους. Βλέπετε πρόσφατα συνειδητοποίησα το εξής για μένα: 
Είμαι κάκιστη στο να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και πόσο μάλλον τους άντρες από την αρχή, από τον πρώτο καιρό, από τις πρώτες τους κινήσεις, λόγια, πράξεις αλλά είμαι φοβερή (για μεγάλο ταλέντο σου λέω!) στο να καταλαβαίνω πότε φτάνει το τέλος, πότε, πως και με ποιον τρόπο.   

  Μακάρι να ήμουν καλή στο να καταλαβαίνω αμέσως το τι ρόλο βαράει ο καθένας και να μην χρειαζόταν να φτάνω καν στο τέλος αλλά εντάξει, όσο έπαθα, τόσο έμαθα και αυτό αποδείχτηκε στο τελευταία τραγική-παράλογη περίπτωση που δεν έπεσα στην παγίδα, γιατί εκτός από έξυπνος άνθρωπος είμαι και γεμάτη από "λαβωματιές" που όμως με έχουν δυναμώσει ως άνθρωπο, κάτι που αυτό τρομάζει τους γύρω μου. Τρομάζει το ότι μπορώ και αισθάνομαι, εκεί που άλλοι δεν μπορούν, δεν αντέχουν, δεν έχουν μέσα τους. Αλλά τι να κάνω; Δεν ντράπηκα ποτέ για τον συναισθηματικό μου κόσμο.

  Στην πρώτη περίπτωση έχω πέσει  πολλές φορές έξω (δυστυχώς!) αλλά στην δεύτερη δεν έχω πέσει ΠΟΤΕ έξω. Ίσως και γι' αυτό πάντα ήξερα πότε να την κάνω, πότε να τραπώ σε φυγή, πότε να μην είμαι βάρος και να μην ξανά ενοχλήσω. Έφευγα με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια. Δεν έχω φύγει σχεδόν ποτέ στην σιωπή (εκτός από μία φορά, στα 13 μου χρόνια, για την οποία αυτή φυγή έχω μιλήσει σε παλιότερη ανάρτηση) πάντα μιλούσα, ενημέρωνα, προειδοποιούσα με τον τρόπο μου πριν κάνω πράξη την φυγή μου. Αντίθετα από τον άλλον που έφευγε σιωπηλά, αδιάφορα και το χειρότερο ανέντιμα. Ειλικρινά, τους λυπάμαι τέτοιους ανθρώπους, άνθρωποι δίχως περιεχόμενο, τους λυπάμαι πραγματικά. Αλλά, έχω πει πως Υπάρχουν άνθρωποι και Άνθρωποι!

  Ναι, παραδέχομαι πως σιχάθηκα/σιχαίνομαι τους σιωπηλούς -ανέντιμους- αποχαιρετισμούς και δε όταν γίνονται χωρίς να έχει προηγηθεί -σίγουρα- κάτι. Με σκοτώνει αυτού του είδους η σιωπή. Αλλά, από την άλλη εκεί πέφτουν οι μάσκες και φαίνεται και το αληθινό πρόσωπο μας, στο "φεύγα".  Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να πούμε "Τελειώσαμε! Ως εδώ ήταν, δεν πάει άλλο!" Δεν λέω να πέσουν εξηγήσεις, χέστηκ@ πραγματικά να λάβω και εξηγήσεις. Δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θέλω να γίνω μια γυναικούλα που θα παρακαλάει τον οποιοδήποτε άνθρωπο να μείνει και μάλιστα να ζητήσω εξηγήσεις γιατί θέλει να φύγει. (Μια φορά συνέβη και έχασα πολλές φορές τον εαυτό μου και δεν μου άρεσα! Από τότε ορκίστηκα να μην το ξανά κάνω, όπως και δεν το ξανά έκανα, αν και μου δόθηκε η ευκαιρία!) Ένα απλό "Τελειώσαμε!" και ο καθένας ας τραβήξει τον δρόμο του! Η δική μου κουβέντα: "Όπως επιθυμείς!" Τόσο δύσκολο είναι να το πούνε δυο μεγάλοι -υποτίθεται ώριμοι και μυαλωμένοι- άνθρωποι; Είναι, από ό,τι φαίνεται!

  Σκέφτομαι λοιπόν πως παρά την μικρή αλλά περαστική θέλω να πιστεύω λύπη μου για "προδοσία" ανθρώπων που εκτιμούσα ως αληθινούς ανάμεσα στους αμέτρητους ψεύτικους, χαίρομαι τελικά γιατί το 2016 με βρίκε αποφασισμένη (είχα πει ΕΔΩ πως έχω κάνει μεγάλη στροφή και δεν έχω μείνει στα λόγια), πιο σίγουρη από ποτέ να παλέψω για το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε και μάλιστα παραμένοντας Ά-νθρωπος, με την ψυχή που έχω, ακριβώς έτσι όπως είναι η Μαρία, έντιμα αλλά ταυτόχρονα σκληρή, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Και δόξα τω Θεό, μέχρι στιγμής, έχω καλά δείγματα ότι βαδίζω στο σωστό δρόμο, που όμως δεν είναι (όπως δεν ήταν ποτέ) στρωμένος με ροδοπέταλα.

  Θα μπορούσα με ευκολία να τους κάνω να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα αλλά δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα καν στον κόπο, ποτέ! Το "φεύγω, μακριά κι αγαπημένοι ή ξένοι" ήταν πάντα πιο ισχυρό! Πιστεύω ακράνδακτα πια πως οι άνθρωποι που έχουν κάνει κακό (δεν μιλάω για λάθη, όλοι κάνουμε!) και έχουν παίξει με την ψυχή και τα αισθήματα των ανθρώπων, πρέπει να πληρώνουν και μάλιστα πολύ ακριβά. Έχω μάθει και μπορώ πλέον να συγχωρώ ως ένα σημείο. Και χαίρομαι που τα κατάφερα! Η εκδίκηση (ή αλλιώς δικαίωση την λέω Εγώ) είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα και μόνο κρύο και έρχεται από την ίδια τη ζωή, δυστυχώς σε βάθος χρόνου αλλά σημασία έχει πως αργά ή γρήγορα έρχεται σε όλους μας, με κάποια μορφή. Οπότε, από μένα θα πάρεις "Δε βαριέσαι, καλή καρδιά και Αντίο" αλλά σκέψου πως το κάρμα επιστρέφει και ότι έδωσες θα πάρεις, και όπως έχεις φερθεί θα σου φερθούν. Οπότε κανένας μας να μην εφησυχάζει. Καλό είναι να θυμόμαστε μια μεγάλη αλήθεια της ζωής "Προσπάθησε να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θα σου άρεσε να σου κάνουν εκείνοι." Όμως, πόσοι λίγοι άνθρωποι βαδίζουν με αυτή την μεγάλη αλήθεια της ζωής! 


  Κλείνοντας θα κλείσω με τους στίχους του Ηλία Φιλίππου (που ξέρει χρόνια τώρα πως να γράφει μεγάλες αλήθειες τις ζωής σε στίχους) σε τραγούδι που ερμηνεύει η Πάολα (σε μουσική του επίσης κορυφαίου χρόνια τώρα Κυριάκου Παπαδόπουλου) και που στάθηκε αφορμή για να γράψω αυτή την ανάρτηση και όσα ένιωθα ότι ήθελα να γράψω.
"γιατί υπάρχει απόσταση πολύ απ' το να δηλώνεις άνθρωπος μέχρι να είσαι" 


@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!





Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει απ’ το κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)




Διαβάστε επίσης:
_________________

Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την στήλη "My thoughts"




*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

8 σχόλια :

  1. Καλημέρα Μαρία μου αγαπημένη.
    Καταρχάς να πω οτι μου άρεσε ιδιαίτερα το κλείσιμο της ανάρτησης με τον στίχο του τραγουδιού.

    Ξεχώρισα επίσης τη φράση σου: "Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι" και θυμήθηκα κάτι άλλο που είχες γράψει στο παρελθόν "Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια". Βαρύς ο χαρακτηρισμός εκείνος αλλά όντως είχες δίκιο.

    Ξέρεις, επειδή σε διαβάζω χρόνια και έχει τύχει να ζήσω μαζί σου καταστάσεις παρόμοιες που σου έχουν συμβεί, νιώθω πως επαναλαμβάνεται η ιστορία. Οχι ίδια ακριβώς αλλά μου τη θυμίζει με κάτι που έζησες στο παρελθόν.

    Οι περισσότεροι άνθρωποι, το ξέρεις κι εσύ άλλωστε, δεν έχουν τα κότσια να εξηγηθούν στα ίσα. Ακόμη και να προσπαθήσουν να το κάνουν δε θα είναι αληθινή εξήγηση. Υποπτεύομαι πως λόγω ντροπής δε το κάνουν, για να μη χρειαστεί να αντικρύσουν τον εαυτό και τη συμπεριφορά τους. Πείθουν τον εαυτό τους οτι δεν λενε την αληθεια για να μη πληγωσουν τον αλλον αλλά στην ουσία τον εαυτό τους σκέφτονται.

    Εσύ είσαι καθαρός και ξηγημένος άνθρωπος, φαίνεται αυτό, αναζήτησε ανθρώπους που να είναι κι αυτοί έτσι.

    Σε χαιρετώ για σημερα και σου εύχομαι τα καλύτερα! Να έρθουν σύντομα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου, καταρχάς, σ' ευχαριστώ που τόσα χρόνια είσαι παρούσα και με διαβάζεις!
      Όντςω η φράση "Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια" να είναι βαριά αλλά είναι μια τεράστια αλήθεια και η πραγματικότητα.
      Καλώς ή κακώς πολλές ιστορίες που ζούμε επαναλαμβάνονται (με διαφορετικά πρόσωπα) και δεν είναι πάντα στο χέρι μας. Στο χέρι μας είναι να τις τελειώσουμε κατευθείαν, όταν ξέρουμε εξ αρχής το φινάλε, μιας και το έχουμε δει και προηγουμένως.
      Συμφωνώ σε όσα γράφεις και συμφωνώ απόλυτα μάλιστα! Όταν δεν εξηγούμαστε είναι γιατί εμάς πρώτα από όλα σκεφτόμαστε και όχι τόσο ότι θα πληγωθεί ο άλλος.
      Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας ταιριάζουν... όταν τους βρίσκουμε ή μας βρίσκουν, με αυτούς αν μείνουμε και τους υπόλοιπους άσχετους και αταίριαστους, μακριά μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου! Σίγουρα κάποια "καλύτερα" θα έρθουν ...κάποια στιγμή!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  2. Οι ώριμοι, μυαλωμένοι και πολιτισμένοι άνθρωποι, έτσι θα έπρεπε να τελειώνουν τις σχέσεις τους, έχεις δίκιο. Το θέμα είναι πως όλοι είναι ώριμοι, μυαλωμένοι και πολιτισμένοι μέχρι... να αποδειχθεί το αντίθετο!!!
    (Πόσο εύστοχο αυτό με το γυαλόχαρτο στην αρχή της ανάρτησης!)
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Γιάννα μου, όλοι έτσι ...μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο! ]
      Μου θύμησες το εξής που είχα πει σε έναν καθηγητή μου και από τότε το λέω και το πιστεύω, άσε που του έχει μείνει. "Όλοι Κυρίες και Κύριοι είναι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο!"
      Η φωτο είναι όντως εύστοχη. Ξέρω πάντα τι αναζητώ και τι βάζω σε κάθε ανάρτηση μου! Χαχαχα!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  3. Μαράκι γλυκό και αγαπημένο,
    Στον αντίποδα πιστεύω ότι κάποιες φορές πρέπει να κάνεις στους άλλους αυτό που σου κάνουν για να καταλάβουν πως νιώθεις. Αλλά οκ αυτή είναι δική μου πεποίθηση.
    Ξέρεις είναι καλύτερα να είναι κανείς μόνος, παρά με λάθος παρέα. Και η αλήθεια είναι πως και να έχουμε το ταλέντο να καταλαβαίνουμε την πάστα του καθενός από την αρχή, δεν το καταφέρνουμε πάντα. Οπότε σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξέρουμε πότε πρέπει να σώσουμε τον εαυτό μας από βλαβερές καταστάσεις.
    Εγώ σε χαίρομαι γιατί τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και γιατί αυτό το "δεν ντράπηκα ποτέ για τον συναισθηματικό μου κόσμο" θέλει μαγκιά για να ειπωθεί.
    Σου στέλνω φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρινάκι μου, η δική σου πεποίθηση είναι (πια) και δική μου! Θεωρώ πως πρέπει να τιμωρούνται, έστω και να κάνεις τους άλλους να νιώσουν όπςω ένιωσες, ειδάλλως θα συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο και χειρότερο κακό. Φυσικά και είναι καλύτερα να είσαι μόνος (μπας και τα βρεις περισσότερο και εμ τον εαυτό σου) παρά με λάθος παρέα.
      Μαγκιά είναι να μπορείς να εννοείς και αυτά που λες ή γράφεις κι Εγώ τα εννοώ, αφού τα κάνω και πράξη!
      Μακριά από καταστάσςεις και κυρίως ανθρώπους που δεν μας αξίζουν.
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  4. Υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ αποσταση Μαρία μου όχι απλά μεγαλη. Και ελπίζω αυτό το κάρμα να μην κοιμάται γιατί εχει πολύ δουλειά μου φαίνεται. Οι άνθρωποι πάντα φοράνε μασκες δυστυχώς. Μπορώ να σου το αναλύσω με πολλά παραδείγματα. Αυτούς τους ανθρώπους να φοβάσαι τα χειρότερα! Είναι ικανοί για τα πάντα μέχρι να τους ξεσκεπάσεις. Αν έχει λιγο μυαλο (και φαίνεται οτι διαθέτεις πολύ!!) μπορείς να τους ξεσκεπασεις στα αρχικά στάδια. Μερικές φορές ομως πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Έτσι είναι. Και εγώ έχω περάσει απο φουρτούνες -και ακομη περνω- που με δυναμωνουν και αυτά τα ανθρωπακια απλά τα αφήνω πίσω μου. Θα τους κρίνει Άλλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου, αν και καταλαβαίνω από την αρχή ή έστω από τον πρώτο καιρό ότι κάτι δνε πάει καλά, ψεματάκια, μάσκα, βιτρίνα κλπ. αφήνω ή δίνω μάλλον ευκαιρία να ξεσκεπαστούν μόνοι τους ή στην χειρότερη περίπτωση να τσεκάρω ότι έχω λάθος εντύπωση και την πατάω και τελικά βγαίνω (δυστυχώς) σωστή. Μακριά κι αγαπημένοι και ας τους κρίνει ο Θεός για το κακό που πολλές φορές κάνουν σε έναν άλλον άνθρωπο που ήταν εντάξει και τίμιος απέναντι τους.
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ! ❤

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε σε greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου GDPR & τους Όρους Χρήσης του blog. Θα τα βρείτε πάνω στο Menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ



Follow by e-mail

MY INSTAGRAM PORTFOLIO

My Instagram

Copyright © ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫. Made with by OddThemes