My flashback #1: Μια αναδρομή στο παρελθόν: “τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα”; (τότε και τώρα)

Το εξώφυλλο του λευκώματος μου!

Έχω γράψει ουκ ολίγες φορές, ότι άνθρωπος που “ξεγράφει” το παρελθόν του, δεν μπορεί να έχει παρόν ούτε μέλλον. Είναι σαν ένας κενός άνθρωπος. Εμένα προσωπικά μου πήρε πολλά χρόνια και πολύ χρόνο στο να μάθω να μην μένω “κολλημένη” στο παρελθόν και …τα κατάφερα!

Υπάρχουν κάποιες μέρες που “γυρίζω” πίσω στις αναμνήσεις του παρελθόντος, όχι τόσο γιατί τις νοσταλγώ, όσο ότι θυμάμαι πως ήμουν, τι πέρασα, τι έκανα και τι ένιωσα τότε και παίρνω δύναμη να μην …ξανά περάσω τα ίδια. Πλέον δεν με πονάει -τόσο- το παρελθόν, ούτε οι αναμνήσεις, ούτε οι άνθρωποι που τότε με πλήγωσαν. Αγαπώ το παρελθόν μου και ακόμα περισσότερο  ευχαριστώ για όσα πέρασα, επειδή με έκανε να είμαι αυτή που είμαι σήμερα… ένας δυνατός άνθρωπος που εκτιμάει αυτό που λέγεται “Ζωή” και παλεύει τίμια (θέλω να πιστεύω) για μια καλύτερη Ζωή……………….

Η Petra από το blog “ο πιο πιστός φίλος του σκύλου” είχε μια ιδέα σε στυλ παιχνίδι να το πω; να “γυρίσουμε” τον χρόνο πίσω, εκεί στα μαθητικά μας χρόνια και να καταγράψουμε τις όποιες αναμνήσεις μας. Τώρα, ευχάριστες, δυσάρεστες… ό,τι έχει να θυμάται ο καθένας.  

Αν επιθυμείτε να δηλώσετε κι εσείς συμμετοχή, επισκεφτείτε το blog της Joan Petra

Η αλήθεια είναι ό,τι διαβάζοντας τις αναμνήσεις των φίλων που συμμετέχουν, η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά ήταν η εξής: “Για ποια μαθητικά χρόνια να γράψω; Τα κανονικά (που ήταν αρκετά δυσάρεστα) ή τα τελευταία έξι χρόνια που επέστρεψα πίσω στα θρανία;” Τελικά το αποφάσισα να συμμετάσχω κι εγώ και να γράψω πολύ απλά για το τότε και το τώρα και όπως μου βγουν οι αναμνήσεις ρε αδελφέ!

Λοιπόν, για μένα τα χρόνια του Δημοτικού ήταν δύσκολα, απαίσια, μαρτυρικά… σαν ένας Γολγοθάς. Ήμουν ένα παιδί φυλακισμένο στη σιωπή του (“Η Μαρία της σιωπής” αυτό μου ταίριαζε γάντι) που καθόμουν συνέχεια μόνη μου, άνετα με έλεγες απόμακρη, κλειστή στον εαυτό μου, ντροπαλή, ανασφαλής… και πολύ μα πολύ φοβισμένη. Δεν σηκωνόμουν ποτέ στον πίνακα, δεν σήκωνα ποτέ το χέρι μου, δεν διάβαζα μέσα στη τάξη, δεν έφτιαχνα σκονάκια, δεν έκανα σκανταλιές, δεν ενοχλούσα κανέναν… σαν να μην υπήρχα καν!

Με τους συμμαθητές μου είχα απλά μια καλή, τυπική σχέση. Τους συμπαθούσα και οι περισσότεροι με συμπαθούσαν, νομίζω. Σε όλο το Δημοτικό, με δυο συμμαθήτριες μου έκανα παρέα, την Δέσποινα και την Ηλιάνα, που  ήταν οι κολλητές μου θα μπορούσα να πω. Βέβαια, τόσο κολλητές, που μου κάνανε τη Ζωή μου κόλαση κυριολεκτικά. Ειδικά η δεύτερη, κάθε μέρα με “σκότωνε” χωρίς ενοχές.;

Που λέτε, αυτές οι φίλες μου, με κάνανε ό,τι θέλανε. Τι προσβολές, τι ψυχολογική και σωματική βία, τι για κούκλα με είχανε. Όχι δεν ήμουνα ένα άσχημο παιδί, με γυαλιά, χοντρό ή με σπυράκια. Δεν ήμουν ένα τέτοιο παιδί που εμφανισιακά έμοιαζα σε …βατράχι. Απλά ήμουν, ένα παιδί-θύμα! Ήμουν ένα παιδί που μπορούσες εύκολα να ξεσπάσεις με τον οποιοδήποτε τρόπο πάνω μου, ξέροντας ότι δεν θα βγάλω τσιμουδιά και ότι δεν θα το πω πουθενά. Αυτό το “Μην τολμήσεις να μιλήσεις σε κανέναν, αλλιώς θα σου κάνουμε τη Ζωή σου κόλαση και εδώ στο σχολείο αλλά θα έρθουμε κάτω από το σπίτι σου..” πραγματικά ήταν η “κασέτα” που έπαιζε συχνά σε επανάληψη.

Το τι σύρσιμο έφαγα, το τι σαν σκουπίδι με πέταξαν στον κάδο σκουπιδιών, το τι τσιμπήματα, την χτυπήματα, τι με τα μολύβια και δε με τα μηχανικά μολύβια με τρυπάγανε στα χέρια, στις φλέβες και γέμιζα με μελανιές… και φυσικά το τι δάκρυα έριχνα κάθε τρις και λίγο. Προσβολές όπως: “Είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, δεν έχεις πατέρα, ο πατέρα σου είναι στη φυλακή, είσαι φτωχή, δεν έχεις ρούχα να φορέσεις και κάθε μέρα φοράς το ίδιο ρούχο (θυμάμαι φορούσα για 3-4 ημέρες συνεχόμενες μια φόρμα Ροζ γιατί δεν είχα και πολλά ρούχα για να φοράω κάθε μέρα και άλλο), δεν έχεις να φας στο σχολείο, είσαι άσχημη, κανένα αγόρι δεν θα σε κοιτάξει, αν δεν σου δίνουμε εμείς σημασία, θα είσαι μόνη σου………..”

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που η δεύτερη “Φίλη”, ήθελε με το έτσι θέλω να μου πάρει ένα τετράδιο μου και να το σχίσει και επειδή αντέδρασα (ακόμα απορώ πως και αντέδρασα) λέγοντας της να μου το δώσει και να μην με ξανά ενοχλήσει, με πιάνει από το χέρι και με πετάει κάτω χτυπώντας με, λέγοντας μου: “Είσαι ένα τίποτα! Δεν έχεις ρούχα να φορέσεις, είσαι κακομοίρα, εγώ είμαι καλύτερη από εσένα….” Τότε, πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το σχολείο προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου. Στο δρόμο, πηγαίνοντας προς το σπίτι, έκλαιγα, έβριζα, καταριόμουνα την ώρα και την στιγμή σε σημείο να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό και με πολύ θυμό να ξεστομίσω μια πολύ βαριά κουβέντα (όπως είχα εξομολογηθεί εδώ): “Θεέ μου, που είσαι; Με έχεις εγκαταλείψει! Δεν υπάρχεις, μ’ ακούς; Δεν υπάρχεις!” Βέβαια, μέχρι το βράδυ, τα πήρα όλα πίσω! Και ζήτησα να με συγχωρέσει για όσα ξεστόμισα πάνω στον θυμό μου και στον πόνο μου!

Μάλιστα αυτή η δεύτερη "Φίλη" μου, μέχρι και πριν 2 χρόνια έμενε εδώ στη γειτονιά μου, σχεδόν δίπλα μου και όσες προσπάθειες έκανα για να της μιλήσω, να τα πούμε μετά από τόσα χρόνια… απλά έκανε ότι λείπει, ό,τι δεν με ξέρει! Γιατί άραγε;

Δεν θα ξεχάσω την πιο καλή δασκάλα που με αγαπούσε σαν δικό της παιδί. Η Κυρία Εύα, την είχα δασκάλα μέχρι την Τετάρτη τάξη. Ήταν μια πολύ ωραία γυναίκα, με μαύρα μακριά μαλλιά που πάντα η φωνή της ήταν γλυκιά, δεν σου έβαζε τις φωνές, ήταν υπομονετική… Το σπίτι της ήταν ακριβώς απέναντι από το μαγαζί του πατέρα μου και κοντά στο σπίτι μας. Ήξερε την οικογενειακή μας κατάσταση, τις οικονομικές δυσκολίες, καταλάβαινε και έβλεπε σε μένα περισσότερα από ό,τι έβλεπε η ίδια μου η μάνα. Όταν με έβλεπε στενοχωρημένη, με πλησίαζε και μου χάιδευε το κεφάλι και μου έλεγε να μην κλαίω και να μην στενοχωριέμαι για τίποτα, γιατί είμαι το καλύτερο και το πιο ευαίσθητο παιδί που υπάρχει στον κόσμο. Πάντα με έκανε να σκάω ένα χαμόγελο και να αισθάνομαι ότι αξίζω!

Δεν θα ξεχάσω την πιο ανθρώπινη κίνηση που έκανε κάποιος για εμένα. Θυμάμαι ότι στο μάθημα της ζωγραφικής, έπρεπε να έχουμε όλοι μας ένα  Γκρι φάκελο με χειροτεχνίες (δεν ξέρω αν τον θυμάστε) αλλά επειδή εγώ δεν είχα, και απλά ζωγράφιζα με μαρκαδόρους, ενώ οι υπόλοιποι φτιάχνανε, κόβανε και ράβανε χρησιμοποιώντας κάθε φορά και ένα διαφορετικό σχέδιο από τον φάκελο, μια μέρα η Κυρία Εύα, με φωνάζει και μου λέει: (θυμάμαι κατά λέξη τα λόγια) “Μαράκι μου, πάρε αυτό και να το φέρνεις από ‘δω και στο εξής στο μάθημα, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές σου. Εντάξει κορίτσι μου; Δεν χρειάζεται αν μου πεις τίποτα!” Εγώ το πήρα και βγήκα έξω και έκλαψα σε μια γωνία. Γιατί αισθάνθηκα όμορφα -και ότι κάποιος με νοιάζεται- με αυτή την κίνηση; Γιατί συγχρόνως αισθάνθηκα λίγο ντροπιασμένη;

Μάλιστα, πριν 5-6 χρόνια εντελώς τυχαία συνάντησα τη δασκάλα μου και μου είχε πει υπέροχα πράγματα, όπως μου έλεγε τότε που ήμουν μικρή. Για αυτή την τυχαία συνάντηση είχα γράψει στο πρώτο μου blog. Θα τη βρω την ανάρτηση και θα την αναδημοσιεύσω εδώ.    

Δε θα ξεχάσω στην έκτη τάξη του Δημοτικού, επειδή είχε αρρωστήσει η Κυρία Βάσω που είχα από την Πέμπτη τάξη (μια άλλη καλή Κυρία που το σπίτι της ήταν δίπλα στο δικό μας και ήξερε και το σόι μου κι εμένα), στείλανε αντικαταστάτρια για 3 ημέρες μια άλλη δασκάλα που μάλιστα ήταν έγκυος σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Το θυμάμαι καλά, γιατί είχε μια κοιλιά …να! Αυτή λοιπόν, με σήκωσε στον πίνακα και έπρεπε να λύσω μια διαίρεση. Εκτός το ότι δεν είχα σηκωθεί σχεδόν ούτε μια φορά στον πίνακα, από την άλλην δεν μπορούσα να λύσω μια διαίρεση. Δεν μπόρεσα να τη λύσω, άρχισε να μου φωνάζει, να μου λέει ότι είμαι ανίκανη να λύσω μια απλή διαίρεση και γιατί δεν μιλάω και την κοιτάω απλά σαν χαζή. Και τελικά θυμάμαι πολύ καλά ό,τι με τράβηξε με βία από το μπράτσο και με “πέταξε” στον τοίχο να κάτσω τιμωρία για μια ώρα, με το ένα πόδι σηκωμένο, κοιτάζοντας τον τοίχο. Πρώτη φορά είχα φάει τιμωρία! Οι συμμαθητές μου είχαν τρομάξει, εγώ έβαλα τα κλάματα, η δασκάλα με χαστούκισε επειδή “ζητάω και τα ρέστα μου” και θυμάμαι πόσο ντροπή ένιωσα και ότι φταίω εγώ για αυτό που συνέβη!

Και φαίνεται από το περιστατικό αυτό μίσησα τα μαθηματικά και ακόμα πιο πολύ τη διαίρεση… μέχρι και σήμερα! Ναι, το ομολογώ μέχρι και σήμερα έχω ένα θέμα με τη διαίρεση και γενικά με τα μαθηματικά. Αλλά τι να κάνω; Συγνώμη, που δεν έχω Μαθηματικό μυαλό αλλά Φιλοσοφικό!   

Στο Δημοτικό βέβαια δεν θα ξεχάσω και το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, τον πρώτο παιδικό έρωτα που ένιωσα... μονόπλευρα βέβαια.

Θυμάμαι ήμουν κρυφά “ερωτευμένη” με τον Κώστα, το πιο όμορφο αγόρι και τον καλύτερο μαθητή της τάξης. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του 3 χρόνια, δηλαδή απ’ τη Τετάρτη τάξη μέχρι και την έκτη ήμουν κολλημένη. Δεν το ήξερε κανείς, ούτε και η καλύτερη μου φίλη (αυτή που σας μίλησα πιο πάνω η Δέσποινα) που επίσης της άρεσε και εγώ το ήξερα και γι’ αυτό δεν το είπα ποτέ σε κανέναν. Εξάλλου, ποτέ, ποτέ, ποτέ μα ποτέ δεν θα “έκλεβα” τον αγόρι της φίλης μου. Θα έμενα στην ακρούλα μου και θα τον παραχωρούσα. Αυτό ισχύει και σήμερα! όχι γιατί πιστεύω στη Φιλία (δεν πιστεύω!) αλλά γιατί δεν θα ήταν καθόλου τίμιο! Εντάξει μωρέ, αυτός ο Πλατωνικός(;) έρωτας, δεν ήταν τίποτα το σοβαρό. Απλά τότε ένιωσα τα πρώτα χτυποκάρδια και τα πρώτα σκιρτήματα. Όλα  ή σχεδόν όλα ήταν αθώα! 


Όπως καταλαβαίνετε, τα χρόνια του Δημοτικού ήταν δύσκολα αλλά έχω κρατήσει και 2-3 όμορφες στιγμές και 2 καλούς ανθρώπους που …ήταν “Άνθρωποι” με όλη τη σημασία της λέξης! Δεν ξέρω πραγματικά πως άντεξα και τελείωσα το Δημοτικό! Κι αν αυτά σας ακούγονται υπερβολικά, να σας πω πως τα παλιότερα χρόνια με τις βέργες, τους χάρακες ή δεν ξέρω κι εγώ με τι άλλο, τα παιδιά περνούσαν χειρότερα από τους δασκάλους.

Τελειώνω το Δημοτικό και πάω στο Γυμνάσιο. Τότε ζούσα με τον πατέρα μου και του είχα ανακοινώσει με σημείωμα θυμάμαι, ότι δεν επιθυμώ να πάω Γυμνάσιο αλλά εκείνος επέμενε και έτσι συνέχισα κανονικά το σχολείο. Η Α’ Γυμνασίου ήταν μια απ’ τα ίδια όπως το Δημοτικό! Μόνο που εδώ είχα και αγόρια… να με περιμένουν στη γωνία. Βρίσιμο, βία κι εγώ να είμαι συνέχεια μόνη μου! Δεν κατάφερα να “κολλήσω” με κάποια κοπέλα και να κάνουμε παρέα. Είχα όμως μια απίστευτη Φιλόλογο, την Κυρία Τάσσι! Μια πολύ ωραία γυναίκα που δεν ξέρω τι διέκρινε σε μένα και μου έδινε κείμενα να διαβάσω στο σπίτι γιατί έλεγε ότι γράφω με συναίσθημα. Είχα όμως και μια υπέροχη Καθηγήτρια Γαλλικών που είχε απίστευτο χιούμορ και σε έκανε πάντα να γελάς. Τότε είχα γνωρίσει την “Οικογενειακή ευτυχία”, κόντευα να μείνω στην ίδια τάξη από τις απουσίες. Θυμάμαι ήμουν στο όριο και πήγε και τις δικαιολόγησε ο πατέρας μου. Πρώτη φορά είχε εμφανιστεί στο σχολείο! Στις εξετάσεις, είχα μείνει σε 4 μαθήματα και αντί τον Σεπτέμβρη να τα ξανά δώσω, κάποιοι επέλεξαν να ξανά κάνω την ίδια τάξη. Και άντε πάλι από την αρχή! Όμως πλέον ήμουν διαφορετική! Είμαι πιο ανοιχτή, μιλούσα, σήκωνα το χέρι, ρωτούσα ό,τι απορίες είχα….. αλλά αυτό κράτησε 3 μήνες το πολύ; Έπρεπε ή μάλλον αναγκάστηκα να τραπώ σε φυγή από όλα, να πάρω κάποιες αποφάσεις για το καλό όλων και τα εγκατέλειψα. Όλοι τότε, ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του αλλά κανείς στην ουσία δεν νοιάστηκε να με ρωτήσει ευθέως “τι μου συμβαίνει;

Μετά από χρόνια, το 2008 αποφασίζω να πάω σε νυχτερινό Γυμνάσιο για να πάρω το απολυτήριο Γυμνασίου που δεν κατάφερα να πάρω στα κανονικά μου χρόνια! Άλλες δυσκολίες κι εκεί! Να εργάζομαι και να πηγαίνω τα απογεύματα σχολείο. Η οικογένεια μου απόλυτα αρνητικοί με την απόφαση/επιλογή μου αυτή σε σημείο να υπάρχουν εντάσεις, ψυχολογική και σωματική βία… δηλαδή το έργο να επαναλαμβάνεται. Όμως η θέλησή μου ήταν τόσο ισχυρή που δεν έκανα πίσω με τίποτα. Η Καθηγήτρια της Φυσικής, η Κυρία Μαρία, μια σπουδαία γυναίκα με κοφτερό μυαλό και πολύ καλή καρδιά ήταν που πραγματικά με βοήθησε και στα μαθήματα αλλά και στο να πιστέψω  σε μένα και στις δυνατότητές μου. Εξάλλου, χάρις σ’ αυτή την Καθηγήτρια, δημιούργησα το πρώτο μου blog και συνειδητοποίησα πως το γράψιμο είναι αυτό που με γεμίζει, όσο τίποτα άλλο.  Γνώρισα για πρώτη φορά και τον έρωτα (εκτός σχολείου)… για την ακρίβεια πρώτη φορά ερωτεύτηκα πραγματικά και αυτό ήταν η δύναμη να συνεχίσω μέχρι να φτάσω να ολοκληρώσω τον στόχο μου, δηλαδή να πάρω το απολυτήριο Γυμνασίου. 

Και φτάνουμε στο σήμερα να βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Εσπερινού Επαγγελματικού Λυκείου, μετά από 4 χρόνια (+ 2 χρόνια του Γυμνασίου) να είμαι κοντά στο να ολοκληρώσω με απόλυτη επιτυχία τον στόχο/σκοπό/όνειρο... τις σπουδές μου. Τουλάχιστον, ως εδώ που έχω φτάσει, είναι για εμένα υπερ-αρκετό! Στο Λύκειο που είμαι, γνώρισα πολύ καλύτερα τον εαυτό μου, τις δυνατότητες μου, το τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να είμαι, ποια είμαι, που είμαι καλή και που όχι, πήρα κάποιες γνώσεις, έκανα φίλους μα πάνω απ’ όλα  γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους που τους εκτιμάω, τους θαυμάζω, τους αγαπάω (από ότι λένε, το ίδιο και αυτοί!) και πάντα θα είναι ένα κομμάτι και μέρος της ζωής μου, ακόμα κι αν χαθούμε. Ακόμα, τσέκαρα τον εαυτό μου, ότι για κανέναν λόγο ή βαθμό δεν θα με κάνει να είμαι κάτι άλλο ή κάποια άλλη από το να είμαι απλά ο εαυτός μου! (και δεν το λέω τυχαία ή έτσι απλά για να το πω αυτό!) Επίσης, ένιωσα, νιώθω και πάλι ερωτευμένη  (2η φορά στη Ζωή μου)  και σίγουρα δεν είμαι “Η Μαρία της σιωπής” και το παιδί που ανέχεται καταστάσεις που πέρασα στα τότε μαθητικά μου χρόνια.

Όμως για τα μαθητικά μου χρόνια του “Τώρα” θα σας μιλήσω εκεί γύρω τον Ιούνιο, που θα έχω τελειώσει με το καλό, πρώτα ο Θεός και η Παναγιά. Γιατί έχω πολλά να διηγηθώ! Γιατί απλά είναι μάθημα ζωής και γι’ αυτό και μόνο τον λόγο αξίζει να σας μιλήσω.

Όπως είδατε, τα δικά μου μαθητικά χρόνια δεν είναι και τα πιο ευχάριστα. Έχω και καλές αναμνήσεις, δε λέω αλλά όπως και να το κάνουμε, τα χρόνια αυτά ήταν περισσότερο άσχημα και δε θυμάμαι να έζησα και την εφηβεία μου, έτσι όπως θα έπρεπε. Οπότε, όχι δεν τα νοσταλγώ, ούτε μου λείπουνε ούτε θα έλεγα ότι δεν θα τα άλλαζα. Μωρέ, θα τα άλλαζα, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Αλλά από την άλλην, δεν με νοιάζει ν’ αλλάξω κάτι από αυτά που ίσως αναγκάστηκα να ζήσω τότε, γιατί απλά όπως είπα στην αρχή αυτής της ανάρτησης, “…είμαι αυτή που είμαι σήμερα… ένας δυνατός άνθρωπος που εκτιμάει αυτό που λέγεται “Ζωή”……………….

Συγνώμη για την τεράστια ανάρτηση! Ξέρω θα σας κουράσει! Προσπάθησα να περιγράψω όπως αυθόρμητα μου ερχόντουσαν …οι αναμνήσεις. Ελπίζω να υπάρχει ένας ειρμός σ’ αυτά που έγραψα…. 


Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας! (οφείλω να το πω αυτό!)  

 
Συμμετέχουν στο ταξίδι των μαθητικών χρόνων οι:
Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/

Καλή μας/σας εβδομάδα!
   

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved

38 σχόλια :

  1. Δεν ξερω τι να πω... σφιχτηκε η καρδια μου Μαρακι μου.. :( Θεε μου ποσο μικροψυχοι μπορουν να ειναι καπιοι ανθρωποι.. Χαιρομαι που δεν το εβαλες κατω, χαιρομαι που με την επιμονη σου πραγματοποιεις τα ονειρα σου.. αυτη ειναι κ η απαντηση στους τοτε..."Φιλους". Καλη εβδομαδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Μαράκι μου, η αντοχή μου, η δύναμή μου, η επιμονή μου και η πίστη μου αυτή είναι η απάντηση μου σε όλους!
      Δυστυχώς υπάρχουν στη Ζωή και αυτές οι άσχημες καταστάσεις!
      Καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  2. Όχι απλά δε μας κούρασες, αλλά σε διάβασα με μια ανάσα...
    Μίλησες ουσιαστικά για όλη σου τη ζωή... Για πράγματα και καταστάσεις για τα οποία είχες αφήσεις υπόνοιες σε προηγούμενα κείμενά σου...
    Μαράκι, ναι μεν τα παιδιά είναι σκληρά με τα λόγια και τις πράξεις τους, αλλά να έχουν τέτοιες συμπεριφορές και οι εκπαιδευτικοί, ε λυπάμαι... Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα αυτό... Ο ρόλος τους είναι να είναι πλάι στο παιδί και όχι από πάνω του με απειλητικές διαθέσεις...
    Και ξέρω πως τώρα είσαι πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη από ποτέ, αλλά έχω θυμώσει με αυτά που διάβασα...
    Τουλάχιστον, βρήκες μέσα σε αυτή την πορεία και άτομα που ήταν εκεί για εσένα... Αυτά τα άτομα λοιπόν, εγώ τα σέβομαι και τους οφείλω ένα ευχαριστώ που πρόσεξαν την πληγωμένη σου ψυχούλα...
    Αγκαλιά και φιλί, ομορφιά μου!!!
    Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!
    (Το σχόλιό μου μάλλον, θα βγει μεγαλύτερο από την ανάρτησή σου!)
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Γιάννα μου, αφού κατάφερατε όλοι σας να βγάλετε άκρη με την συγκεκριμένη ανάρτηση, κι αφού δεν σας κούρασα....... πάλι καλά! Χαχα!
      Μωρέ κι άλλα είχα να πω αλλά ας αφήσω και κάτι για το βιβλίο μου! Χαχααχαχα!!!Πάντως, πως με "πιάνεις" εσύ! Κατάλαβες τις υπόνοιες που είχα αφήσει σε παλιότερα κείμενα μου.....
      Μωρέ, και τα παιδιά είναι σκληρά (δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί!) αλλά και οι δάσκαλοι/καθηγητές (ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά αυτών των δυων).
      Να φανταστείς, τώρα στο σχολείο που μας λένε για τη βία στα σχολεία, λέω ότι ξέρω πως είναι και άλλα και δεν με πιστεύουνε και λένε "τι ξέρεις εσύ;" άντε τώρα να εξηγήσεις ότι η βία στα σχολεία δεν ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια αλλά υπήρχε από πολύ παλιά και ότι οι ίδιοι οι δάσκαλοι έχουνε και μια ευθύνη και κανείς δεν τολμάει να το παραδεχτεί! Δεν θυμώνω μαζί τους αλλά δεν μπορώ και να μην τους τη πω, γιατί νομίζουνε πως οι μαθητές έχουνε το πρόβλημα! Έλα όμως που δεν είναι έτσι!
      Φαντάσου, έγραφα την ανάρτηση και δεν ένιωθα θυμό για όσα πέρασα, τώρα που τα ξανά θυμήθηκα, γιατί απλά έχω προχωρήσει μπροστά και είμαι πολύ καλά!
      (γιατί το δικό μου σχόλιο, θα βγει μικρότερο; χαχα!)
      Καλή εβδομάδα να έχουμε και κάθε μέρα να γινόμαστε πιο Άνθρωποι κι όχι απάνθρωποι, λέω εγώ τώρα!
      Φιλιά πολλά πολλά! (πάλι)

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. *Γιάννα μου, είναι μια μικρή-γρήγορη ανανέωση! Είμαι σε φάση που θέλω να αλλάξω όλο το blog! Κάτι με έχει πιάσει πάλι, επίναι και η Άνοιξη που μπήκε, καταλαβαίνεις!
      :)

      Διαγραφή
  4. δε με κούρασε καθόλου η ανάρτησή σου ! Συγκλονιστική ,αληθινή ,σκληρή ,για όλους μας που έχουμε υπάρξει από τη μεριά των ''φιλενάδων '' σου....Μπράβο σου ,παρά τις δυσκολίες που συνεχίζεις το σχολείο ,που δε μοιρολατρείς,που δεν αναφερεις πουθενά πως έχεις κατάθλιψη και τοσα άλλα που διαβάζω σε άλλα μπλογκς με νεαρά άτομα ,με υποτυπώδη προβλήματα! Είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσεις τη ζωή σου το ίδιο δυναμικά και οποιοσδήποτε θελήσει να σε μειώσει να σκεφτείς πως απλά θα ζηλεύει αυτή τη δύναμή σου!
    καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Νάσια μου, χαίρομαι που ούτε εσένα κούρασε η ανάρτηση!
      Γιατί μωρεέ να μοιρολατρώ; αφού το έκαν αγια πολλά χρόνια μέχρι που αηδίασα με τον εαυτό μου. Έχω περάσει κατάθλιψη και την ξεπέρασα χωρίς να μου αφήσει υπολλείματα, οπότε τώρα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα! Οι δυσκολίες εξάλλου δυναμώνουν τον άνθρωπο, θέλω εγώ τουλάχιστον να πιστεύω!
      Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
      Καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  5. Μαρία με συγκλόνισε πραγματικά η διήγησή σου, βρήκα και πολλά κοινά στοιχεία με τα δικά μου χρόνια στο σχολείο, ειδικά στο δημοτικό που δεν τα νοσταλγώ καθόλου....υπήρξα κι εγώ μοναχικό παιδί, από επιλογή κυρίως γιατί δεν βρήκα ανάμεσα στους συμμαθητές και τις συμμαθητριές μου κάποιον που να μου ταιριάζει όμως δεν βίωσα τις προσβολές και τη χειραγώγηση που βίωσες εσύ και με έχει πραγματικά θυμώσει ούτε τη σκληρότητα εκ μέρους δασκάλων, αν και τους αγνοούσα και επιθυμούσα να με αγνοούν κι αυτοί. Με πλήγωνε και με στενοχωρούσα αφάνταστα η βία που ασκείτο σε άλλους μαθητές, αγόρια κυρίως για ασήμαντες αταξίες (χαστούκια, τράβηγμα αυτιών,ξύλο με τη βέργα)...και λόγω αδυναμίας έκφρασης στρεφόμουνα όλο και περισσότερο στον εαυτό μου κα, τον υπέροχο κόσμο των βιβλίων και των χρωμάτων.......Με μεγάλη ανακούφιση και θαυμασμό διαπίστωσα ότι όλη αυτή η ζοφερή αντιμετώπιση στην πιο τρυφερή ηλικία, ενδυνάμωσε τα θέλω σου και σε οδήγησε να πάρεις σωστές αποφάσεις στη ζωή σου, να ερωτευτείς, να εργαστείς και να κατακτήσεις τους στόχους σου !!! Είμαι ευγνώμων που σε διάβασα και έξαλλη για όσους σε πλήγωσαν, σε υποτίμησαν και σε πρόσβαλαν....Σε φιλώ με συγκίνηση και άπειρη εκτίμηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Μαρία μου, κι εσύ πέρασε παρόμοιες καταστάσεις, επομένως νιώθεις λίγο παραπάνω τι θέλω να πω και που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά!
      Και είναι έτσι όπως ακριβώς τα γράφεις! Η ζοφερή αυτή αντιμετώπιση στην πιο τρυφερή ηλικία, με ενδυνάμωσε και με έκανε πιο δυνατή. Εξάλλου, οι δυσκολίες υπαρχουν για να μας κάνουν πιο δυνατότερους και καλύτερους ανθρώπους!
      Εγώ σε ευχαριστώ που είχες την υπομονή να με διαβάσεις και να γράψεις τα σχόλιά σου και τόσο όμορφα λόγια!
      Ανταποδίδω την εκτίμηση!
      Κλαή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  6. πω πω μιλαμε η ψυχη μου με επιασε.
    διαβασα κι αλλου παρεμφερη αναρτηση και εμεινα με ανοιχτο το στομα.
    καμια σχεση με τα δικα μου χρονια.
    και εγω νομιζα πως αυτα πχ με τα χτυπηματα και τους σκουπδοτενεκεδες τα βλεπουμε μονο στην ταινια.
    τελικα τα παιδια ειναι πολυ σκληρα οταν θελουν....

    λυπαμαι πολυ και ευχομαι απο δω και περα μονο ευχαριστες αναμνησεις! με το καλο να παρεις το πτυχιο σου!

    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Κική μου, κι όμως οι ταινίες απλά βασίζονται σε εικόνες και καταστάσεις της ζωής! Αφού πολλές φορές αναρωτιέμαι: "Η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία ή η φαντασία την πραγματικότητα;"
      Από 'δω και πέρα, δεν θα υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Όπως είναι σίγουρο, ότι θα υπάρχουν πολύ όμορφες αναμνήσεις! Έχω πίστη!
      Φιλιά πολλά και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου ανατριχιάζω όχι για όσα πέρασες μόνο αλλά για την ευθύτητα του λόγου σου .Στο έχω ξαναγράψει νομίζω αλλά το γράφω πάλι , για μένα είσαι ένα σπουδαίο κορίτσι που μέσα από τον ειλικρινή λόγο σου σε γνώρισα και σε αγάπησα. Να θυμάσαι με καμάρι ότι μόνη σου αναδύθηκες από τα άσχημα των παιδικών σου χρόνων .
    Σε φιλώ με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *nikol μου, μου το έχεις ξαναγράψει όπως πολλά όμορφα λόγια μου έχεις γράψει! Τι να πω; Για μία ακόμη φορά ένα Τεράστιο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου! Φιλιά πολλά και Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  8. Συγκλονίστηκα! Είσαι πολύ γενναία! Πέρασα και εγώ (καμία σχέση με τις δικές σου εμπειρίες) κοροΐδία και περιθωριοποίηση από συμμαθητές μου, στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Φαντασου, στο τελος της Γ γυμνασίου η μια και μοναδική φίλη και γειτόνισσα που ειχα δήλωσε στο τέλος της χρονιάς: Δε θέλω να σε έχω πια φίλη!(Θα πίστευε φαίνεται οτι τη χαντάκωνα και αυτή!) Και στο λύκειο μοναξια, ήμουν σε μια παρέα , αλλά μοναχή μου... Δε τόλμησα να αγγίξω καμία από αυτές τις αναμνήσεις στην ανάρτησή μου- πονάνε ακόμη-προτίμησα τις μικρές ζεστές στιγμές που με έκαναν να αγαπήσω τα μαθητικά χρόνια. Φαίνεται δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμη με το παρελθόν μου... Καλή σου επιτυχία εύχομαι!
    Δέσποινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Δέσποινα, γενναίοι είναι όλοι αυτοί που παρά τις δυσκολίες δεν το βάζουν κάτω και γίνονται όλο και πιο δυνατοί!
      Αυτή την κουβέντα από Φίλη δεν μου έχει τύχει και ελπίζω να μην μου τύχει! Και μόνο που τη διαβάζω... είναι σκληρώ όπως και να την κάνουμε! Αν τουλάχιστον σου το είπε λέγοντας και τον λόγο που δεν ήθελε πια να είναι φίλη σου, ok η καθεμιά τον δρόμο της!
      Ευτυχώς, εμένα αυτές οι αναμνήσεις δεν με πονάνε και είπα στην αρχή της νάρτηση μους, γιατί πλέον δεν με πονάνε!
      Το καλύτερο για μας (έτσι ώστε να έχουμε ένα ήρεμο παρόν και ένα όμορφο και ευτυχισμένο μέλλον) είναι να συμφιλιωθούεμ με το παρελθόν μας και πιο πολύ με τις κακές πρώτα αναμνήσεις μας.
      Σ' ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και για όσα μοιράστηκες μαζί μου μέσω του σχολίο σου!
      Να είσαι καλά! Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  9. Πωπω Μαρία μου ! Τι είχες περάσει;
    Και παρ'όλα αυτά συνέχισες και στο νυχτερινό; Άξια κοπέλα μου!
    Respect!
    Θα περιμένω με χαρά τις αναμνήσεις μετά το πέρας των σπουδών σου!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Αριστέα μου, μωρέ τι έχω περάσει; Τίποτα! (έτσι λένε κάποιοι!)
      Αυτό το ότι συνέχισα το νυχτερινό ήταν μεγάλη απόφαση... άστο!
      Εδώ θα είμαστε να πούεμ και περισσότερα!
      Φιλιά πολλά!
      Α! και Καλό μήνα!

      Διαγραφή
  10. Μαρία μου, ούτε που είχα φανταστεί πως με την "φαεινή" μου ιδέα να γράψουμε σχολικές αναμνήσεις, θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου.. Μαρία μου, με πιάσανε τα κλάματα ενόσω σε διάβαζα. Υπήρξες πολύ βασανισμένο παιδί. Θέλω να σου εκφράσω τον απέραντο θαυμασμό μου, για τις αντοχές σου -εκείνες τις εποχές- αλλά και για την γενναία απόφαση σου, να πας ως ενήλικη στο σχολείο. Είσαι ΑΞΙΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΩΝ Μαράκι μου και σου εύχομαι καλό απολυτήριο! Με πολύ σεβασμό, σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, που μας άνοιξες την καρδιά σου. Να είσαι καλά γλυκιά μου. Σε υπέρ ευχαριστώ για όλα...... Πολλά γλυκά φιλιά και καλό βράδυ! (θα αναμένω τα του νέου σχολείου, που προφανώς και θα είναι πολύ πιο ευχάριστα για σένα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Πέτρα μου, η ιδέα σου ήταν καταπληκτική και μια πολύ καλή ευκαιρία για να βγάλουμε όσα έχουεμ μέσα μας και έτσι να δούνε και άλλοι άνθρωποι ότι δεν είναι μόνοι τους.
      Αν και στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη για το αν πρέπει να συμμετάσχω, τελικά χαίρομαι που το έκανα! Εγώ προσωπικά σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ!
      Βασανισμένο παιδί ήμουν και είμαι αλλά δεν το βάζω κάτω γιατί έχω πίστη και πιστεύω πως οι άνθρωποι που έχουν πονέσει και έχουν παλέψει πολύ και τίμια στη Ζωή τους, κάποια μέρα θα δικαιωθούν!

      Δόξα τω Θεό, εγώ πλέον ξέρω πολύ καλά ποια είμαι και προσπαθώ να ζω τις όμορφες στιγμές που μου παρουσιάζονται!
      Σε ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά σου λόγια!
      Καλό μήνα να έχεις, να έχουμε!

      Διαγραφή
  11. Μαρία μου συγκινήθηκα τόσο πολύ... Δε μπορείς να φανταστείς σε τι κατάσταση είμαι τώρα... Σε καταλαβαίνω περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι! Βέβαια εγώ ήμουν πιο τυχερή έξω απ' το σχολείο και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω, ενώ εσύ δεν είχες ηρεμία ούτε στο σπίτι σου...
    Εύχομαι πραγματικά τα καλύτερα και είμαι σίγουρη πως σε περιμένουν σπουδαία πράγματα με το που πάρεις και το απολυτήριό σου!
    Φιλάκια και αγκαλιά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Rylie μου, όταν στη δική σου ανάρτηση, στο σχόλιο μου σου έγραψ αότι σε νιώθω, καταλαβαίνεις τώρα ότι πραγματικά σε ένιωθα.
      Εγώ δυστυχώς (ή ευτυχώς;) δεν υπήρξα τυχερή ούτε μέσα στο σχολείο (τότε) ούτε έξω από αυτό, στο σπίτι μου. Και μέχρι και σήμερα δύσκολα είναι τα πράγματα αλλά ...δεν μασάω!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Φιλιά και Καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  12. "Το βιβλίο της ζωής μου" θα μπορούσε να έχει τίτλο. Τουλάχιστον της μαθητικής, που πιστεύω όμως σημάδεψε ανεξίτηλα και την υπόλοιπη.
    Δεν έχω λόγια. Βλέπω πως υπάρχουν και άνθρωποι που πέρασαν μαθητικά χρόνια πολύ χειρότερα από τα δικά μου και στέκομαι με σεβασμό.
    Το όνομα του μπλογκ σου νομίζω πως σε αυτή σου την ανάρτηση βρήκε την απόλυτη έκφραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Πέτρο, κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουνε περάσει ακόμα χειρότερα. Δεν είμαστε (οι) μόνοι, αυτό να το θυμόμαστε πάντα και να μην αισθανόμαστε ότι δεν πάμε καλά ή ό,τι "δεν είμαστε από αυτό το πλανήτη".
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για την επίσκεψη σου στο blog μου!
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  13. Δε μου άρεσε το σχολείο. Από τη δευτέρα δημοτικού ήθελα να σταματήσω. Ήμουν πάρα πολύ ήσυχο παιδί και γι'αυτό μπορεί να έχανα 'φιλίες' και να μην ήμουν δημοφιλής. Το γυμνάσιο το μισούσα αν και είχα φίλες, το λύκειο ήταν καλύτερο.
    Η ιστορία σου είναι απίστευτη. Τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ κακά και πολύ επικίνδυνα. Κατά τη γνώμη μου συνήθως φταίνε οι γονείς. Λυπάμαι που πέρασες τόσο άσχημα παιδικά χρόνια και καταλαβαίνω γιατί μπορεί να αμφισβήτησες το Θεό. Πιστεύω ότι όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται, αλλά όταν ταλαιπωρούνται παιδιά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να συμβεί αυτό. Η δασκάλα σου ήταν πολύ γλυκιά! Έχω δουλέψει με παιδιά και προσπαθούσα όσο γινόταν να τους φέρομαι όπως θα ήθελα να φερθούν οι άλλοι στα παιδιά μου.
    Μαρία μου, ελπίζω όλες αυτές οι άσχημες εμπειρίες να ξεχαστούν κάποια στιγμή και να σου έχουν δώσει την αφορμή να προχωρήσεις τη ζωή σου με δύναμη και πίστη στον εαυτό σου. Εύχομαι από δω και πέρα να συλλέγεις μόνο όμορφες στιγμές!

    Υ.Γ. Έγραψα επιτέλους για το βραβείο σου! Σ'ευχαριστώ και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Demi μου, αυτό το ότι τα παιδιά (το βλέπω και τώρα) μπορούν να γίνουν σκληρά, επικίνδυνα θα έλεγα (με τρομάζουν πολλές φορές) με ανησυχεί! Νομίζω πως δε φταίνε τόσο αυτά όσο οι γονείς και λυπάμαι που το λέω αλλά το λες κι εσύ!
      Κι εγώ έχει τύχει να κάνω κάποια μαθήματα σε παιδάκια ή να βρεθώ σε σύλλογο με παιδιά και ξέρω πως πρέπει να φέρεσαι έτσι όπως θα ήθελες να σου φερθούν εσένα ή τα παιδιά σου.
      Οι στιγμές αυτές οι άσχημες δεν ξεχνιούνται αλλά σίγουρα πλέον δεν με πονάνε! Σ' ευχαριστώ για τα υπέροχα καλά σου λόγια!

      Υ.Γ. Την είδα την ανάρτηση!
      Καλό μήνα να έχεις/έχουμε!

      Διαγραφή
  14. Μαρία μου διάβαζα το κείμενό σου και ρουφούσα τις λέξεις μία προς μία!
    Έχω να σου πω πως δεν πρέπει να μας ευχαριστείς για την υπομονή μας να διαβάσουμε το κείμενο.Εμείς πρέπει να σου πούμε μπράβο για τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ υπομονή!Μπράβο και πάλι μπράβο!Όχι μόνο για όλα αυτά που με υπομονή άντεξες,αλλά και γιατί τώρα έχεις τη δύναμη να μιλάς για το παρελθόν σου,που σημαίνει,πως είσαι συμφιλιωμένη μ΄αυτό!Συγχαρητήρια θα σου πω,αυτό και μόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Φλόρα μου, ναι είμαι συμφιλιωμένη με το παρελθόν μου. Δόξα τω Θεό! Το αγαπώ και πάντα είμαι ευγνώμων για όσα τελικά έζησα και ζω, γιατί αυτά με κάνουν τελικά πιο δυνατή και θέλω να πιστεύω καλύτερο άνθρωπο!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Καλό μήνα να έχεις!!!

      Διαγραφή
  15. Μαρία μου δεν έχω λόγια, απλά....
    Έκανες μια κατάθεση ψυχής και αυτό από μόνο του είναι αξιοσέβαστο και σπουδαίο!
    Δεν μπορώ να διανοηθώ όλα αυτά που έχεις περάσει...ήξερα πως τα παιδιά είναι σκληρά αλλά δεν πήγαινε εκεί το μυαλό μου... Φταίνε όμως απόλυτα πρώτα οι γονείς τους! Όσο για τη δασκάλα των 3 ημερών μάλλον είχε τα ορμονικά της η κοπέλα και δεν πήγαινε και πολύ καλά!
    Μπράβο σου και πάλι μπράβο για την επιλογή σου να συνεχίσεις το σχολείο! Είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έκανες για τον εαυτό σου και τη ζωή σου και επιτέλους διεκδίκησες!
    Συγχαρητήρια κορίτσι μου για τη δύναμη σου και να ξέρεις πως ο Θεός είναι μεγάλος και βλέπει τα πάντα!
    Σου εύχομαι από εδώ και πέρα να έχεις μια υπέροχη ζωή!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Κατερίνα μου, Αν και εδώ και 6 χρόνια που συνεχίζω το σχολείο... κουράστηκα πιστεύω πλέον πως ήταν ό,τι καλύτερο έκανα για τον εαυτό μου!
      Αυτό που γράφεις ότι "Ο Θεός είναι μεγάλος και βλέπει τα πάντα", το πιστεύω απόλυτα και το λέω κι εγώ!
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου!
      Πολλά φιλιά και Καλό μήνα να έχεις!!!

      Διαγραφή
  16. Μαρία μου δε σου κρύβω πως σε κάποια σημεία ανατρίχιασα στην κυριολεξία....αλλά ξέρεις τι μου έμεινε σαν αγκάθι?...αυτό που λες πως δεν πιστεύεις στη φιλία..και πώς να πιστέψεις όταν οι πρώτες σου αναμνήσεις από τις "φίλες" σου, είναι τόσο άσχημες?
    Σε καμαρώνω όπως που τα άφησες όλα πίσω και συνεχίζεις...και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό, τι καλύτερο, γιατί σου αξίζει!!
    Πίστεψέ με όμως Μαράκι...μερικές φορές ο χάρακας πονάει λιγότερο από όλα τα άλλα...
    Να είσαι καλά και να έχεις έναν υπέροχο μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Μαρία μου, δεν ξέρω αν οι "Φιλίες" ήταν από τότε άσχημες... το κακό ήταν ότι και στην πορεία ήταν άσχημες. Φταίει το ότι δεν πρέπει να είσαι πάντα τόσο "καλός".
      Μα αν δεν αφήσεις πίσω σου όσα σε έχουν πονέσει ή μπορεί και να σε πονάνε, πώς θα προχωρήσεις υγιείς μπροστά;
      Σ' ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές!
      Καλό μήνα να έχουμε!!!

      Διαγραφή
  17. Συγκινητικά όσα έγραψες Μαρια... Τα μαθητικά χρόνια ήταν μια εμπειρία ζωής για όλους μας...Και ένα από τα λίγα πράγματα που μας λέγανε οι μεγάλοι και είχανε δίκιο..."Ζήστε τα τώρα που μπορείτε..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Μάκη μου, όντως τα "μαθητικά χρόνια" ήταν εμπειριά ζωής! (δε φάνηκε στην ανάρτησή μου;)
      Οι μεγάλοι πολύ σοφά και λέγανε αυτό που γράφεις "Ζήστε τα τώρα που μπορείτε..." εννοώντας ότι πρέπει να ζούεμ τα χρόνια μας γιατί πίσω δε γυρίζουν! Προσπαθώ να μην το ξεχνάω αυτό!
      :)

      Διαγραφή
  18. Δεν κουραστηκα... θυμωσα! Αν εχεις τετοιους φιλους τι να κανεις τους εχθρους! Ενιωσα μια τεραστια επιθυμια να τις δειρω! Πολυ!
    Απο την αλλη ενιωσα και θαυμασμο για την ανωτεροτητα σου! Ποση καλοσυνη μπορει να εχεις για ναθες να ερθεις παλι σε επαφη μαζι της;
    Κατεθεσες την ψυχη σου κι εγω βλεπω μια ομορφη ψυχη και σου ευχομαι καθε καλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *BUTTERFLY, Ανωτερότητα, αξιοπρέπεια, τιμιότητα, ειλικρίνεια, καλοσύνη κ.α τόσα με έφαγαν! ιστεύω στη ψυχή! Και θέλω η ψυχή μου να είναι γαλήνια και γι' αυτήν είμαι αυη που είμαι!!!
      Δεν ξέρω αν είμαι τόσο καλός άνθρωπος! Είμαι ό,τι αισθάνομαι!
      Σ' ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τα υπέροχα λόγια σου!

      Διαγραφή
  19. Αχ βρε Μαρία, πήγα να κλάψω όταν τα διάβασα. Δε θα συγκρίνω σε καμία περίπτωση τα δικά μου με τα δικά σου, ωστόσο θα πω ότι στο θέμα της έλλειψης φίλων, των πειραγμάτων και των οικογενειακών θεμάτων μπορώ να σε νιώσω έστω σε κάποιο βαθμό καθώς είχα κάποια θεματάκια και εγώ. Επίσης πάντα ήμουν υπερβολικά ντροπαλός και σπάνια σήκωνα το χέρι.

    Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι άλλο να πω, ένα ολόψυχο μπράβο μόνο για το θάρρος σου να τα καταγράψεις και να τα διαπραγματευτείς όλα αυτά, δεν είναι εύκολο. Και κάτι τελευταίο, να θυμάσαι ότι τελικά αυτός που δέχεται τα πειράγματα έχει τη δύναμη μέσα του, αν δεν είχαν κάτι να πάρουν γιατί να τον πειράξουν στην τελική;

    Καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Φίλε μου Γιώργο, όχι πλέον δεν ρίχνω ούτε σταγόνα δάκρυ για όλα αυτά...
      Πολύ σωστό το ερώτημα σου. Άρα, είμαστε πολύ δυνατοί όλοι εμείς που δεχόμαστε το "πείραγμα" και αδύναμοι αυτοί που το προκαλούν! Ναι, έτσι είναι!
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!!!

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε σε greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου GDPR & τους Όρους Χρήσης του blog. Θα τα βρείτε πάνω στο Menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ



Follow by e-mail

MY INSTAGRAM PORTFOLIO

My Instagram

Copyright © ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫. Made with by OddThemes