Σκέφτομαι και Γράφω#13 – “Ότι και να είμαι…”


...σε μια ‘Φιλική’ συζήτηση με ‘εξομολογήσεις Ζωής’ ακούς με προσοχή αυτά που ο άλλος βγάζει από μέσα του. Τον ακούς να διηγείται για τα παιδικά του -δύσκολα- χρόνια, τη φτώχεια.. και εσύ ταυτίζεσαι με τα λεγόμενά του. Και εντελώς αυθόρμητα λες-εξομολογήσε  κάτι από τη δική σου Ζωή, κι αμέσως η πρώτη αντίδραση είναι η εξής:

Αμηχανία και λίγα δευτερόλεπτα σιωπής από τους γύρω. Και αμέσως μετά έρχεται και η πρώτη κουβέντα: 

“Τι; Όχι ρε Μαρία! Δε γίνεται αυτό! Αλήθεια λες; Αποκλείεται!”  

…και απαντάς με ένα χαμόγελο και χωρίς αμηχανία: 
“Ναι, αλήθεια λέω! Που το βλέπετε το περίεργο;”
 
Και ρωτάνε: “Και ποιός είναι ο λόγος;”

Απαντάω εγώ: “Πολλοί είναι οι λόγοι! Αλλά μην το βλέπετε περίεργα! Όλα αυτά που εσείς θεωρείται δεδομένα, για μένα δεν είναι τίποτα!”

Και ξανά ρωτάνε; “Δηλαδή ποιός είναι ο λόγος; Εσύ δεν ήθελες; Είναι οικονομικοί;”

Και απαντάω και πάλι: “Πολλοί είναι οι λόγοι, δεν είναι ένας! Δεν είναι μόνο τα οικονομικά… είναι και ένας Πατέρας που δεν ήταν σωστός…!" (γελάω) 

Να σου! Η δεύτερη αμηχανία και λίγα δευτερόλεπτα σιωπής από τους γύρω! Αλλά εσύ παραμένεις ψύχραιμη και δεν είσαι καθόλου σε αμηχανία.

Και αλλάζουν(μ)ε θέμα! Πάμε σε άλλη συζήτηση…


Και όλα αυτά μου δημιούργησαν κάποιες σκέψεις, ήρθαν θύμησες από το παρελθόν που άλλες δεν θέλω να θυμάμαι κι άλλες απλά τις είχα “ξεχάσει”σε ένα συρτάρι του μυαλού με αποτέλεσμα να αναρωτιέμαι:

Γιατί οι άνθρωποι έχουν μια εικόνα για εσένα, μια εικόνα που όμως δεν ανταποκρίνεται πάντα στην σωστή; Μπορεί να είσαι χαμογελαστή αλλά αυτό δε σημαίνει πάντα πως είσαι μια χαρά. Μπορεί το γέλιο σου να προσπαθεί να κουκουλώσει τη θλίψη.

Γιατί ο καθένας νομίζει επειδή είσαι μικρή σημαίνει πως δεν έχεις ζήσει τίποτα άσχημο και σου βάζουν την ταμπέλα “ότι εσύ δεν έχεις καμία ανάγκη”; Άρα, δεν πρέπει να μιλάς, ούτε καν να αισθάνεσαι "πεσμένη-κουρασμένη" κάποιες φορές!

Γιατί, οι "εκ του ασφαλούς" παριστάνουνε τα θύματα και τα πραγματικά “θύματα” παριστάνουνε τον κλόουν; Μήπως γιατί η αξιοπρέπεια είναι μεγαλύτερη στους δεύτερους και σχεδόν ανύπαρκτη στους πρώτους; Επειδή, συνήθως, οι πρώτοι έχουν και το ελάττωμα(;) να σε κρίνουν και να σου βάζουν ταμπέλες με ευκολία και με το παραμικρό σε ό,τι κάνεις και σε ό,τι λες; 

Γιατί σε λένε κακό άνθρωπο, κακό παιδί, ντροπή σου κ.α, όταν λες: “Να είναι καλά, αλλά δεν θέλω να ξέρω τίποτα!” π.χ στο ερώτημα: “Μα είναι ο πατέρας σου!” Χωρίς ποτέ να σε ρωτήσουν -έστω μια φορά- γιατί απαντάς έτσι; Γιατί “δεν θέλεις να ξέρεις τίποτα;” Παρά μόνο να σε κρίνουν, άρα να σε στήνουν στον τοίχο;! 


Δεν ξέρω! Δεν με νοιάζει! Δεν δίνω δεκάρα! Δεν μπαίνω καν στον κόπο πλέον να ψάχνω να βρω απαντήσεις σε όλα αυτά τα “Γιατί”. Χάσιμο χρόνου! Και έχω χάσει ήδη πολύ χρόνο από τη Ζωή μου! Άσε που τα αποθέματα μου (υπομονής) δεν είναι και πολλά! 

Η ηλικία δεν παίζει κανένα μα κανένα ρόλο στο τι βιώματα έχει ζήσει ένας άνθρωπος και πόσο μάλλον τι έχει δει, τι έχει ακούσει και τι έχει νιώσει. Και αυτό μπορεί κάποιος να το καταλάβει (και να το πάρει ως απάντηση) αν βάλει λίγο το μυαλό του (εφόσον έχει) να σκεφτεί πως μικρά παιδιά από την γέννησή τους,  από την στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους ένιωσαν την εγκατάλειψη, τη βία, τον πόνο και χίλια δυο και αναγκάστηκαν να ωριμάσουν πριν την ώρα τους, εκεί που τόσοι άλλοι  μεγαλύτεροι άνθρωποι (οι λεγόμενοι “φυσιολογικοί”) δεν διαθέτουν όχι ωριμότητα αλλά ούτε καν μυαλό.


Δεν είναι εύκολο να βρεις ακροατή, έναν άνθρωπο που θα τον εμπιστευτείς, θα του ανοίξεις την καρδιά σου και θα μοιραστείς μαζί του αν όχι τον πόνο σου, πόσο μάλλον τις σκέψεις σου, τις ανησυχίες σου. Μπορεί να έχεις προσπαθήσει από παιδί να μιλήσεις σε κάποιον, στην οικογένεια σου, σε μια φίλη, σε έναν δάσκαλο, σε κάποιον τέλος πάντων αλλά να έχεις βρει μπροστά σου έναν τοίχο ή ακόμα έναν άνθρωπο που πριν πεις μια λέξη, θα σου έχει ρίξει το φταίξιμο πάνω σου, ακόμα κι αν εσύ είσαι καθαρά το θύμα. 


Τι κάνεις; Υπομονή! Δεν μιλάς! Περιμένεις… ελπίζοντας! Τι περιμένεις; Την ευκαιρία! Γιατί προς το παρόν, δεν έχεις πολλές επιλογές ή μπορεί να μην έχεις και καμία επιλογή, ίσως καμιά Καμιά δι-έξοδο …προς το παρόν! 

Συναισθήματα;
1ον) Φόβος!
2ον) Θυμός!
3ον) Δύναμη!  


Και περνάνε τα χρόνια και ο πόνος/το βάρος όλο και μεγαλώνει και γίνεται ασήκωτο αλλά ακόμα αντέχεις. Γιατί αντέχεις; Γιατί έτσι έμαθες από μόνη σου ν’ αντέχεις! Ποιός σου έμαθε; Ίσως κανείς! Ίσως να το είχες από πάντα μέσα σου; Ίσως γιατί έχεις μια δική σου προσωπικότητα; Ίσως επειδή ξεχώριζες από τους υπόλοιπους; Ποιός ξέρει; Έχει και τόση σημασία; Σημασία έχει ότι παραμένεις -όσο μεγαλώνεις- δυνατή και μάχιμη και άνθρωπος και με μυαλό και με συναισθήματα και με ψυχή και με αξιοπρέπεια και με μια καθαρή συνείδηση και με σταθερές αξίες και…….. 


Όλα τα υπόλοιπα και όλοι οι υπόλοιποι που απλά ψάχνουν κάπου να πατήσουν για να σε τσακίσουν, όχι μόνο δεν έχουν σημασία αλλά ούτε καν αξία για να ασχοληθείς και να χαλάσεις …τη ζαχαρένια σου.


Αν σε εκτιμάνε γι’ αυτό που είσαι (ό,τι στο διάολο είσαι) έχει καλώς! Αν πάλι όχι, δεν πειράζει! Λες το γνωστό: “Καλή καρδιά και η Ζωή συνεχίζεται!” 
 

Γιώργος Σαμπάνης

Φεύγουνε όλα και που πάνε απορώ
Από τα χέρια μου γλιστράνε σαν νερό
πολλές απώλειες πληγές
Πριν βγάλεις το όπλο σου για ρίξε μια ματιά
Εγώ κι εσύ είμαστε στην ίδια την μεριά
Για δες, αλλού ειν’ οι απειλές

Δεν είμαι πόλεμος
Δεν είμαι έρωτας
Αντί να με ρωτάς
να μ’ αγαπήσεις
Είμαι ένα αίνιγμα
με συναισθήματα
Κι όσα προβλήματα
τόσες και λύσεις


 
Ότι και να είμαι
έλα εδώ και μείνε
και μη με συγκρίνεις
νιώσε πριν με κρίνεις
Ίσως να σου μοιάζει τρελό
που ότι λέω το εννοώ
μα αλήθεια είναι
ό, τι κι αν είμαι


 
Απ’ τις φωνές πιο δυνατή ειν’ η λογική
μα δε σημαίνει ότι είναι κι η σωστή
Γι’ αυτό κι εγώ την αγνοώ
Πατρίδα μου είναι ένας τόπος στην καρδιά
Δικά του τα έθιμα, δική του η μοναξιά
εκεί το χώμα είμαι εγώ




Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)











__________________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.  
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ*All rights reserved

18 σχόλια :

  1. Αχ Μαρία μου! Πόσο δίκιο έχεις! Σαν να διάβασες τις σκέψεις μου! Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι για το ίδιο θέμα, αλλά δε το ολοκλήρωσα ακόμα γιατί με πιάνουν τα νεύρα μου! Τα αποθέματα υπομονής εξαντλούνται όπως λες. Είχα γράψει λοιπόν σε κάποιο σημείο πως οι άλλοι ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να κάνεις στη ζωή σου και πως να ζήσεις... Τα ξέρουν όλα και επιβάλλουν την άποψή τους. Αν πεις το αντίθετο είσαι το "κακό παιδί" όπως λες! Είσαι σκληρή, άκαρδη κτλ κτλ κτλ...
    Τι κάνουμε γι' αυτό? Υπομονή μάλλον! Και πρέπει να μάθουμε όπως λες να μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας για κανέναν! Στην τελική εμείς καθόμαστε και σκάμε και οι άλλοι άνετοι το παίζουν ψυχολόγοι και κριτές (σε όλους όχι μόνο σε 'μας) και δε δέχονται μύγα στο σπαθί τους!
    Πολύ ωραίο κείμενο! Μπράβο σου!
    Σε φιλώ! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Rylie μου, χαίρομαι που υπάχουν κάποιοι άνθρωποι (όχι κοντινοί αλλά δεν με πειράζει καθόλου) που νιώθουν αυτά που νιώθω κι εγώ. Δεν νιώθω καθόλου νευριασμένη ή είμαι σε κακή διάθεση γιατί απλά δεν το επιτρέπω πια να συμβαίνει αυτό! Αλλά (!) δε γίνεται και να μην τα πω, να μην τα γράψω ή να μην τα "χώσω".
      Τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου (με αυτούς που αξίζουν και είναι αληθινοί) και δεν δίνω δεκάρα για τους υπόλοιπους!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για την συμπλήρωση των σκέψεών σου. Θα ήθελα να διαβάσω και το δικό σου post! Είμαι σίγουρη πως θα σε καταλάβω απόλυτα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Μαράκι να κοιτάξεις καλά ποιους έχεις δίπλα σου. Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη...ξέρω ακριβώς ίδιες περιπτώσεις σαν την δική σου αλλά και πιο ήπιες..οι πατεράδες συνήθως δεν το έχουν όλοι όπως είναι οι μανούλες....Κράτα γερά και μην χάνεις την αισιοδοξία σου και την δύναμη σου! Χρειάζεσαι δίπλα σου ανθρώπους ανοιχτόμυαλους και δυνατούς για να μπορούν να σε στηρίξουν!
    Είναι τεράστιο λάθος να κατηγορούν τα παιδιά για τα λάθη των γονιών!
    Δεν είσαι η μόνη, μην το ξεχνάς αυτό!
    Καλή δύναμη και χαμόγελο στα δύσκολα και τους δύσκολους ανθρώπους!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Κατερίνα μου, νομίζω πως με κάλυψες! Τα λόγια σου... οι σκέψεις μου!
      Πλέον κοιτάζω αλλά και επιλέγω ποιους έχω δίπλα μου!
      Δεν κατηγορώ πλέον ΕΓΩ εμένα γιατί δεν φταίω αλλά οιτάζω να είμαι καλά για εμένα! Το ξέρω πως "δεν είναι (η) μόνη", το ξέρω!
      Είμαι και παραμένω δυνατή και χαμογελαστή και.... αισιόδοξη!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Μου δίνουν 'δύναμη'!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Κοίτα, αυτοί που περιγράφεις όπως το βλέπω εγώ είτε ξεσπούν δικά τους θέματα επάνω σου είτε προσπαθούν να σου δημιουργήσουν ενοχές για άλλους λόγους ακα συναισθηματικοί εκβιασμοί. Εσύ ξέρεις καλύτερα το θέμα σου, ποιόν έχεις απέναντί σου και πώς νιώθεις, οπότε απλά μη μασάς!

    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. *Φίλε μου Hengeo, δε μασάω! όχι πιά! Αλλά δεν μπορώ να μην πω/γράψω τις δικές μου αλήθειες! ΚΑΛΗΜΕΡΑ & Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαρία μου, σήμερα, θέλω ακόμη περισσότερο να σε γνωρίσω από κοντά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί διακρίνω έναν άνθρωπο που μέσα από το δύσκολο δρόμο έμαθε καλά ποιός είναι ο εαυτός του και ποιοί οι άλλοι. Έναν άνθρωπο που έχει αρχίσει και βάζει στη ζωή του το κάθε τι στη θέση που του ταιριάζει και που του αξίζει. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία κορίτσι μου. Να αισθάνεσαι ευλογημένη που είχες την ευκαιρία να ξεδιαλύνεις το νόημα της ζωής. Της δικής σου ζωής, γιατί για αυτήν είσαι υπεύθυνη. Οι άλλοι, περισσεύουν. Αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και όσοι σε αγαπούν. Για τους υπόλοιπους να νιώθεις συμπάθεια επειδή δεν έχουν ακόμη βρει το δρόμο τους γι' αυτό και φέρονται έτσι. Όταν και Αν ποτέ τον βρουν, θα καταλάβουν. Η αλήθεια, πάντα φανερώνεται όσος καιρός κι αν περάσει. Άλλωστε τα παραμύθια αυτή την αλήθεια προσπαθούν να μας περάσουν από τα μικράτα μας: Ότι το καλό, στο τέλος κερδίζει. Το κακό μπορεί να νικηθεί, όσο κι αν μας έχει πονέσει! Σε φιλώ γλυκά! Να σε προσέχεις! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Εύα μου, αχ γλυκιά μου Εύα! Με συγκίνησες βρε!
      Ξέρεις κάτι; Πλέον λέω και "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" για όσα δύσκολα (μεταξύ μας μόνο δύσκολα ήταν) έζησα (και ζω) γιατί αυτό διαμόρφωσε έναν χαρακτήρα, μια προσωπικότητα θεωρώ δυνατή και κυρίως έχω τα λογικά μου, εκεί που ο κόσμος πλέον τα έχει χάσει, με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
      Πρώτα απ' όλα βάζω εμένα-τον εαυτό μου (και δεν το λέω ούτε εγωιστικά ούτε ότι είμαι καβαλημένο καλάμι) γιατί αν είμαι εγώ καλά θα μπορώ να προσφέρω όλα τα καλά σε όσους αξίζουν πραγματικά. Και αυτό σου φέρνει ηρεμία, ελευθερία, γαλήνη και ευτυχία!
      Εγώ πιστεύω πολύ στο καλό και το κακό σε νικάει μια φορά και νικιέται 9 φορές! Σε υπερ-ευχαριστώ (για μια ακόμη φορά) που με τα σχόλια που μου έχεις γράψει, εκτός το ότι με συγκινείς κάθε φορά, παίρνω και την ευχαρίστηση ότι υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν ποιοι είναι και δεν φοβούνται να εκφράσουν την άποψή τους..... Σ' ευχαριστώ πολύ! Με προσέχω... πλέον... με προσέχω!!! ღ

      Διαγραφή
  6. Οκ, όταν γίνεται μια συζήτηση και μετά από κάποια φράση/άποψη κάποιοι παγώσουν ή σοκαριστούν, δεν έγινε και κάτι... Δεν μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις ή τις αντιδράσεις των άλλων...
    Όταν όμως κάποιοι κρίνουν χωρίς να έχουν ουσιαστική γνώση, ναι, αυτό είναι αρκετά εκνευριστικό...
    Τουλάχιστον εσύ είσαι απόλυτα συνειδητοποιημένο πλάσμα, Μαράκι μου και στέκεσαι πάντα στο ύψος των περιστάσεων...
    Και στο κάτω-κάτω "Σε όποιον αρέσουμε"...
    Και σε εμάς... αρέσετε ΠΟΛΥ, δεσποινίς μου!!!
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Γιάννα μου, το ότι κάποιοι σοκάρονται δεν με πειράζει καθόλου, αντιθέτως το βρίσκω και λογικό. Αλλά όχι στο καπάκι να πέφτει κριτική και συμβουλές (ούτε καν να πούνε την άποψή τους) και μάλιστα από ανθρώπους άσχετοι που το μόνο που ξέρουν είναι πως να σε θάβουν πίσω από την πλάτη σου.....
      Το ότι στέκομαι πάντα στο ύψος των περιστάσεων, στέκομαι η άτιμη! Μου το λένε! Και απορούν πως το καταφέρνω! Βλέπεις πολλά χρόνια χαστούκια και σφαλιάρες... κάποια στιγμή μαθαίνεις πως να στέκεσαι στο ύψος σου!
      Κια ναι, όπως το λες: "Σε όποιον αρέσουνε..."
      Σας ευχαριστώ πολύ Κυρία μου που... σας αρέσω...!
      Φιλιά πολλάάάάά!!!

      Διαγραφή
  7. Πότε θα σταματήσεις να μπαίνεις μέσα στο κεφάλι μου και να βάζεις φωνή στις σκέψεις μου; Οι ίδιες σκέψεις με κατατρώγουν και μένα. Τα φαντάσματα του παρελθόντος που με κυνηγούν, όλα τα νέα δεδομένα που προκύπτουν... γιατί σε μια σαθρή βάση, δεν μπορεί να υπάρξει άνθιση.

    Ένας πατέρας άφαντος, μια ζωή. Από την ώρα που γεννήθηκα μέχρι τώρα. Πρακτικά μάς μεγάλωσε (μας = εμένα και την αδερφή μου -είμαστε δίοδυμες) η μάνα μου κι ο αδερφός μου -9 χρονώ παιδί και πήγαινε για ψώνια, μας τάιζε και μας κρατούσε στην αγκαλιά του... γιατί η μάνα μου ήταν μόνη της, δίχως την βοήθεια κανενός. Απών, που λες, απ' τις ζωές όλων μας. Μια γυναίκα που είναι λες κι είναι χήρα, παιδιά που είναι λες κι είναι ορφανά. Πολύ λίγα καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Τα περισσότερα έχουν κοινό παρονόμαστη: αδιαφορία κι απουσία. Ποτέ δεν κάθισε να συζητήσουμε, να ρωτήσει, να νοιαστεί. Ποτέ δεν ήρθε σε παρελάσεις, που ήμασταν παραστάτες ή σημαιοφόροι ή καταθέταμε στεφάνι. Ποτέ δεν ήρθε σε καμία απόνομη/βράβευση. Είμαι φοιτήτρια και πέφτει τηλέφωνο μια φορά τον μήνα. Δεν παίρνει ένα τηλέφωνο να δει τι κάνουμε. Είμαστε καλά; Μας απασχολεί κάτι; Χρειαζόμαστε κάτι; Δεν μπορώ να πω πως τον γνώρισα σαν άνθρωπο, μόνο από αυτό το λίγο κι από λόγια των υπολοίπων. Και πόσα άλλα ακόμη έχω να πω, και που οδηγούν σε αβάσταχτες στιγμές δυσκολίας που βιώνω τώρα -και που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με τον συναισθηματικό μου κόσμο. Δεν λέω ότι δεν μας αγαπάει, αλλά δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω και πράξεις.

    Μετά είναι και σκάρτοι συγγενείς, με αποκορύφωση την περιβόητη γιαγιά μου, που τόση ασχήμια σε άνθρωπο δεν έχω ξαναδεί.

    Η δυσκολία του να ζεις σε επαρχία. Να έχεις περιορισμένες επιλογές, να ζεις στο πετσί σου το κουτσομπολιό, την κριτική, την ζήλια και την κακία. Να βιώνεις από "φίλους" σκάρτες συμπεριφορές, να κρατάς αποστάσεις από συνομηλίκους σου -γιατί δεν σε καλύπτει ο χαρακτήρας τους- και να ζεις στην μοναξιά σου, γιατί άλλες επιλογές δεν υπάρχουν και δεν θέλεις να έχεις ανθρώπους γύρω σου ίσα για την φασαρία.

    Όλα αυτά μαρκάρουν, και πρέπει εσύ να προσπαθήσεις να αποτινάξεις διάφορα που νιώθεις και σε κρατάνε πίσω. Ακόμα επηρεάζομαι, ακόμα μαυρίζομαι, ακόμα προσπαθώ.

    Γιατί σου τα λέω αυτά; Για να δεις πως όταν σου λέω πόσο σε νιώθω, είναι όντως έτσι και δεν είναι επιδερμικό και για δημόσιες σχέσεις.

    Φιλιά πολλά, Μαράκι μου...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Lysippe μου, καταρχάς, διάβασα με πολύ προσοχή όσα μου εκφράστηκες και ειλικρινά σου λέω πως με συγκίνησες σε σημείο να βουρκώσω. Σε νιώθω σε απόλυτο βαθμό! Και δεν είμαι υπερβολική!

      Ο "Πατέρας" (μου) ήταν, είναι και θα είναι πάντα Απών γιατί απλά διάλεξε τον δρόμο "Τις Φυλακής τα σίδερα είναι για τους Λεβέντες" (τρομάρα του) και όλα τα χρόνια τέτοιες στιγμές έχω (έχουμε εγώ και τα 4 αδέλφια μου (αγόρια). Δεν με νοιάζει πλεον να ξέρω ή να έχω σχέση με αυτό τον άνθρωπο, γιατί μόνο κακό μπορέι να (μου) κάνει.... Αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν με πονάει και δεν με στενοχωρεί.... (η καρδούλα μου το ξέρει).

      Έμαθα (σχεδόν) να κρατάω μακριά συγγενείς και φίλους και γνωστούς που το μόνο που μπορού να να σου προσφέρουν είναι "καταστροφή" και σε καμία περίπτωση "Αγάπη".

      Όσο εγώ η ίδια έχω μάθει και γνωρίζω πολύ καλά ποια είμαι, δεν φοβάμαι ότι οι άλλοι θα με λυγίσουν (ούετ καν ο ίδιος μου ο "Πατέρας" ή Οικογένειά μου η ίδια.

      Διαβάζοντας λοιπόν Λυσίππη μου τις δικές σου αναρτήσεις έχω καταλάβει ότι είσαι ένας άνθρωπος που "θυμίζεις εμένα" και γι' αυτό σε νιώθω και γι' αυτό τελικά με νιώθεις κι εσύ!
      Σ' ευχαριστώ και πάλι για όσα μοιράστηκες μαζί μου! Με έκανες να νιώσω καλύτερα!

      Φιλιά πολλά και να είσαι δυνατή και να προσέχεις τον εαυτό σου! ღ

      Διαγραφή
    2. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν καθόμασταν εμείς οι δύο σ' ένα τραπέζι να τα πούμε, δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο. :P

      Έχω κι εμπειρία με φυλακές, ναρκωτικά κι αλκοόλ από συγγενικό μου πρόσωπο. Κι εκεί σε πιάνω, και μπορώ να σε καταλάβω.

      [Μας έχουν καθίσει κάτω και μας έχουν φλομώσει στο θρίλερ και στο δράμα. Πότε στον κόρακα θα μας βάλουν καμιά κωμωδία;;]

      Κι εσύ το ίδιο, Μαράκι μου.
      Και μακάρι να σου πάνε όλα όπως τα επιθυμείς και να ζήσεις όσα αξίζεις και δεν πήρες μέχρι τώρα.

      Διαγραφή
    3. *Λυσίππη μου, κ εγώ το ίδιο πιστεύω! Αν καθόμασταν εμείς οι δυο σ' ένα τραπέζι θα είχα τόσα πολλά κοινά να μοιραστούμε!
      Είδες; Πόσες καταστάσεςι (δύσκολες δυστυχώς) έχουμε περάσει;

      Την κωμωδία εγώ ήδη την έχω βάλει στη Ζωή μου. Όχι την "Κωμωδία" με την κακή έννοια (γιατί υπάρχει και αυτή η όψη) αλλά η άλλη που με ό,τι συμβαίνει γελάς και τα βλέπεις χιουμοριστικά και λιγότερο σοβαρά τα πράγματα. όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μπορείς να τη βγάζεις καθαρή και να μην καταστραφείς περισσότερο.

      Τα ίδια εύχομαι και σε σένα! Και στις δυο μας! (γιατί βρε παιδί μου, το αξίζουμε! Χαχα!)
      Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου!

      Διαγραφή
  8. Μαρία μου πραγματικά η καλύτερη δημοσίευση που έχεις κάνει!
    Πόσες αλήθειες μαζεμένες!
    Πόσο αληθινή εσύ η ίδια τρωτή αλλά όχι ευάλωτη , δυναμική αλλά όχι σκληρή!

    Άσε τους άλλους!
    Όπως έχω γράψει μικρούλα σε ένα ποίημα μου (από τα πρώτα μου) "σκουλήκια είναι , σκουλήκια θα μαζεύεις! άστους να κράζουν καταγής και συνέχισε να πετάς με τα φτερά σου!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΥΓ: Θα περάσεις να βαθμολογήσεις κι εσύ στο συμπόσιο Ποίησης; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *@ριστέα μου, δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη δημοσίευση που έχω κάνει (δεν το νομίζω) αλλά ξέρω πως τα συνασιθήματα εκείνη την στιγμή είναι αυτά που βγαίνουν!
      Α! είμαι καλή στις αλήθειες... στα ψέματα έχω ένα πρόβλημα... δεν μου βγαίνουν καθόλου! (τι να κάνω που δεν μπορώ να είμαι σε όλα καλή!)
      Εξαιρετικό το ποίημα και λες μια μεγάλη αλήθεια της ζωής!
      Πάω αμέσως να βαθμολογήσω το "Συμπόσιο Ποίησης", φυσικά!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  9. Μαρία μη δίνεις σημασία... Πολλοί θα βρουν να κρίνουν, λίγοι θα καταλάβουν.
    Προσπάθησε να έχεις κοντά σου ανθρώπους που θα έχουν κατανόηση και θα σε αγαπούν. Εκνευρίζομαι κι εγώ πολύ με κάποιους που δεν καταλαβαίνουν. Τι να κάνεις... δε χρειάζεται να λες τα βιώματά σου σε όλους, παρά μόνο σε εκείνους που θα αξίζει να τα ακούσουν, εκεί έχω καταλήξει εγώ.
    Χαίρομαι απίστευτα που βλέπω πως μέσα από τόσες δυσκολίες έχεις γίνει ένας καταπληκτικός άνθρωπος! Αυτή είναι η απάντησή τους. Την έχεις δώσει ήδη! ;)
    Φιλάκια πολλά Μαράκι μου!!
    Καλό σαββατόβραδο!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. *Κουκλίτσα μου, δεν δίνω σημασία! Αντιθέτως απολαμβάνω το πως αντιδρούν οι άνθρωποι όταν πάνε να σε "τσακίσουν" άδικα και τους "τσακίζεις" εσύ... την όποια αξιοπρέπεια έχουνε! Δεν είμαι άνθρωπος που εμπιστεύομαι εύκολα κάποιον και να λέω τα "βιώματά" μου (μόνο σε όσους έχουν αποδείξει ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη μου), οπότε δεν έχω τέτοιο θέμα! Ξέρεις κάτι; Όταν είσαι ένας άνθρωπος συνηδητοπιημένος και χωρίς κόμπλεξ με τους γύρω και έχεις και μια προσωπικότητα, τότε αυτή η "απάντηση" τους χαλάει και τους κάνει να θέλουν να σε "πληγώσουν" με χίλιους δυο τρόπους! Πρόβλημα τους, όχι δικό μου!
      Φιλιά πολλά κούκλα μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψες! ღ

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε σε greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου GDPR & τους Όρους Χρήσης του blog. Θα τα βρείτε πάνω στο Menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ



Follow by e-mail

MY INSTAGRAM PORTFOLIO

My Instagram

Copyright © ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫. Made with by OddThemes