✍ My thoughts #4 – ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ!

Άλλη ανάρτηση ήθελα να ανεβάσω και άλλη προέκυψε στην πορεία. Αν και με δυσκολία πλέον μπορώ να καθίσω για πολύ ώρα μπροστά στον H/Y μιας και κουράζονται αμέσως τα μάτια μου και με πιάνεις ένας αφόρητος πονοκέφαλος που διαρκεί για ώρες. Αλλά κάθομαι, γιατί πρέπει να γράψω, όχι τόσο λόγω του blogging αλλά άλλων πραγμάτων. 

Βλέπετε, έρχεται κι ένα τριήμερο (Του Αγίου Πνεύματος) που ομολογώ πως το είχα ξεχάσει. Για την ακρίβεια, χθες βράδυ το θυμήθηκα. Η πρώτη μου σκέψη; “Τριήμερο! Ε, και; Μήπως θα περάσω λίγο διαφορετικά; Εδώ στα ίδια -μοναχικά- σκηνικά. Άσε μας, μωρέ!” Αλλά, συνεχίζω να χαμογελώ, έστω και από μέσα μου νιώθω μια απέραντη θλίψη. 

Άσε που, δε νευριάζω αλλά εξοργίζομαι με όλους αυτούς που μιζεριάζουνε ενώ έχουν και τα πιο απλά πραγματάκια για να περάσουν ευχάριστα. Τι να πούμε ρε, όλοι εμείς που δεν έχουμε σχεδόν τίποτα (εκτός από ένα χαμόγελο και την πίστη μας ότι θα έρθουν κάποια στιγμή τα καλύτερα) αλλά λέμε “Δόξα τω Θεό!”   

Δε φταίει βέβαια το Τριήμερο! Καλώς ας έρθει κι ας περάσουμε όσο πιο όμορφα γίνεται! Σε μένα φταίνε πολλά! Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια… όλα στάσιμα. Πραγματικά σκέφτομαι πόσο βαρετά(;) και μοναχικά (πάλι) θα το βγάλω το Καλοκαίρι! 

Και για να σας προλάβω! 

-Οικογένεια! Ποια Οικογένεια; Οι “Οικογένεια” υπάρχει αλλά όχι έτσι όπως θα έπρεπε! Χρόνια τα ίδια, γιατί ν’ αλλάξει κάτι τώρα!

-Φίλοι! Ποιοί Φίλοι; (εκτός κάποιων εξαιρέσεων;) Οι ανύπαρκτοι, όπως πάντα! Την μία σε καλούνε για καφέ, για ποτό, για cinema, για φαγητό αλλά μέσα σε λίγα λεπτά τρως μια απόρριψη, μια ακύρωση, μια κρυάδα και κυρίως μια απογοήτευση που είναι όλη δική σου; Και πρέπει να δείχνω συνέχεια μια κατανόηση μεγαλύτερη και από το μπόι μου! Ok! Κατανοώ και αποδέχομαι το γεγονός ότι ο χρόνος πλέον δεν φτάνει, πέρα από δουλειά αλλά το καταλαβαίνω όταν αυτό δεν γίνεται συνήθεια. Το αντίθετο; Σημαίνει, “Κάτι μου βρομάει εδώ!” “Κάποιος με δουλεύει-με παραμυθιάζει!”

Εγώ δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γιατί είμαι κάπου εκεί, γύρω να στηρίζω, να βοηθάω, να δίνω το παρόν; Ή μαλάκας είμαι ή απλά τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα (με ό,τι συνεπάγεται αυτό!) που πραγματικά κανένας δεν μπορεί να συμβαδίσει με μένα!  

Δεν ξέρω! Ίσως να φταίω μόνο εγώ! Θα έπρεπε να μην με νοιάζει τίποτα και κανένας, πέρα από τη δική μου γαλήνη αλλά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος! Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι! Και ούτε θα γίνω, ακόμα κι αν αργοπεθαίνει η …καρδιά μου!

Ξέρω πως “ακούγομαι” ότι έχω πεσμένη διάθεση! Έχω, δεν θα το κρύψω! Αλλά να! Κουράστηκα, βαρέθηκα, απηύδησα με τα πάντα και με τους πάντες! Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να φύγω για λίγες ημέρες (και για λίγες ημέρες, ευχαριστημένη πάλι θα ‘μαι!), να τραπώ σε φυγή, να εξαφανιστώ. Να κλείσω fb, blog… μακριά από τα κοινωνικά δίκτυα. Όποιος θέλει πραγματικά μπορεί να με βρει στο τηλέφωνο ή να με ψάξει! Να πάω που λέτε σε ένα όμορφο μέρος που θα έχει οπωσδήποτε θάλασσα. Εγώ, το Laptop μου δίπλα στη θάλασσα, να γράφω το βιβλίο μου, να πίνω τον καφέ μου, τον χυμό μου, τα cocktail μου, την μπίρα μου… να απολαμβάνω τα μπάνια μου, την ωραία μου μοναξιά, γιατί εγώ θα την έχω επιλέξει, μακριά από την μοναξιά που μου προκαλούνε οι γύρω μου που λένε ότι με νοιάζονται. 

Ευτυχώς, από μικρό παιδί έμαθα πως η μοναξιά δεν θα πρέπει να με τρομάζει, αλλά να την αγαπώ και να τη βλέπω σαν φίλη μου. Γιατί πολύ απλά, κάποια μέρα, στο τέλος, όλοι μένουμε και φεύγουμε μόνοι μας. Είτε γιατί κάποιοι δεν αντέχουνε το φορτίο να το μοιραστούν είτε γιατί προτιμούν να κρατάνε μια παραπάνω αξιοπρέπεια.  

Μετά με “κατηγορούνε” γιατί προτιμώ τα περισσότερα να τα κάνω μόνη μου! Γιατί άραγε; Σκέφτονται πριν ρίξουνε το φαρμάκι τους; Μήπως γιατί δεν έχουν τον χρόνο (τον ελάχιστο χρόνο) ή δεν είναι άξιοι να προσφέρουν το πιο μικρό, το πιο απλό… το ενδιαφέρον τους; Αλλά τι λέω; Σε μια εποχή που το “Πέρα από τη δουλειά δεν έχω χρόνο” έχει καταντήσει μια καραμέλα, που δυστυχώς δεν λέει να λιώσει ή ακόμα χειρότερα, έχει καταντήσει μια συνήθεια που στο τέλος αν δεν δώσουμε την πρέπουσα σημασία σ’ αυτό που λέγεται “χρόνος για Ζωή”, θα μας καταπιεί και θα μας πάρει και τη ίδια τη Ζωή μας. Σκληρή; Η ίδια η αλήθεια και τα γεγονότα είναι σκληρά, όχι εγώ! Εγώ απλά νιώθω, βιώνω, παρατηρώ και φιλοσοφώ!  

Δεν θα γράψω περισσότερα! Γιατί θα γράψω περισσότερες αλήθειες, που λίγοι τις αντέχουν. Επίσης έχει μια πολύ ωραία ηλιόλουστη μέρα έξω και προτιμώ να την περάσω όμορφα …με τον τρόπο μου. Κι αν δεν υπάρχει κανείς, υπάρχω εγώ και ο εαυτός μου! Εξάλλου, σίγουρα θα υπάρχουν εκεί έξω πολλά ωραία πράγματα που θα (μου) αξίζουν! 

Γιατί, όπως είχα γράψει παλιότερα:

Απλά:
•κάνω ό,τι μπορώ να κάνω…
•νιώθω ό,τι μπορώ να νιώσω…
•ζω ό,τι μπορώ να ζήσω…

Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου και να έχετε ένα όμορφο Τριήμερο, όσοι δεν δουλεύεται! Ειδάλλως, να έχουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…

► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!

►  ✍ My thoughts # 3 – Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved