Let’s talk about Relationships #11 - Δεν "πενθώ" πια για τους έρωτες...



   Σε αυτή μου την ανάρτηση, περίπου τέσσερις μήνες πριν, σας μιλούσα για τους έρωτες τους καμένους. Ήταν, "«απολογητική» και ντοκουμέντο για μελλοντικές «σφαλιάρες» σε περίπτωση που χρειαστεί να ρίξω... σε μένα" είχα γράψει. Όχι, όχι δεν γύρισα σε αυτήν για να μου ρίξω σφαλιάρες! (εξάλλου, υπάρχει και κάποιος με έναν μαστίγιο στην γωνία να με περιμένει... χαχα!) Δεν έχει χρειαστεί... όχι ακόμα! Και ελπίζω να αργήσει πολύ η μέρα που μπορεί να χρειαστεί. Ίσως και να μην χρειαστεί... Εκείνον τον καιρό λοιπόν, ένιωσα να ράγισε ξανά η καρδιά μου σε σημείο να ταρακουνηθεί κι Εκείνη αλλά κι Εγώ η ίδια σε τέτοιο βαθμό, που σαν Άνθρωπος και σαν γυναίκα πήγα ένα βήμα παρακάτω και σε τρόπο σκέψης αλλά και πως θα πρέπει να βλέπω τα πράγματα, γενικώς και ειδικώς. Σίγουρα όχι τόσο "σοβαρά" όσο τα έπαιρνα πολλές φορές. Και όντως τα είδα διαφορετικά τα πράγματα! Σήμερα, 4 μήνες μετά, δεν πέφτω στα τάρταρα για ό,τι δεν μου αξίζει, όχι μόνο ερωτικά αλλά σε οτιδήποτε δεν αγγίζει τη ψυχή μου με αλήθεια και ειλικρίνεια. 
 
  Οι άνθρωποι αγαπάμε και πονάμε. Τελεία! Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ για κανέναν! Αγαπάμε και ερωτευόμαστε όπως αγαπάει και ερωτεύεται ο καθένας, πέφτουμε στα πατώματα, ξεστομίζουμε με ευκολία μεγάλες κουβέντες που τις εννοούμε και δεν τις εννοούμε, φοβόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, κάνουμε τρέλες καλές αλλά και τρέλες κακές. Έχουμε πει με τόση άνεση "για πάντα" και "ποτέ" ενώ παραμυθιαζόμαστε γιατί αυτά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, όχι που να ακολουθείτε και να πορεύεται στους "δυο", στο "μαζί". Αυτές οι δύο ωραιότατες μεν, αλλά όχι τόσο εφικτές στην πράξη λεξούλες, ισχύουν μόνο στον "έναν/μία", στο "Εγώ".
 
 
  "Θα σε αγαπώ για πάντα! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!" ένα μικρό παράδειγμα. Σε αυτά τα λόγια είναι ξεκάθαρο το "Εγώ", δηλαδή τι κάνω/τι νιώθω Εγώ για τον άλλον και όχι τι κάνει και τι νιώθει ο άλλος για σένα. Οπότε, να σε νοιάζει που αγαπάς και νιώθεις εσύ για κάποιον άλλον και τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά, ειδικά όταν δεν είναι δίπλα σου, κοντά σου, απέναντι σου. Να σε νοιάζει μόνο όταν είναι κοντά σου, μόνο όταν είσαστε μαζί, τι κάνει, τι νιώθει, πως συμπεριφέρεται σε σένα και στους δυο μαζί! Και δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής: Να μην έχουμε καμιά προσδοκία από κανέναν, παρά μονάχα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, τότε θα έχεις λυτρωθεί από ανασφάλειες, αρνητικές σκέψεις, σπατάλη χρόνου και άλλα πολλά, αρνητικά για σένα τον ίδιο. 
 
  Έχω φτάσει στα 30+ και έχω ζήσει στο πετσί μου τους μικρούς θανάτους της αγάπης και του έρωτα. Τους έχω ζήσει σε τέτοιον βαθμό που τολμώ να πω πως έχω κι έναν λόγο και άποψη  παραπάνω. Δυστυχώς, δεν έχω σταθεί τυχερή από πλευράς "βρήκα το λιμάνι μου" αλλά έχω σταθεί τυχερή στο ότι έχω αγαπήσει, έχω ερωτευτεί και είμαι ευλογημένη που αν και "καμένη" ουκ ολίγες φορές, Εγώ μέσα από τις στάχτες μου έβρισκα όλο και περισσότερο τον εαυτό μου. 
 
  Βλέπεις, "Έχω μια καρδιά/πάρ’ την αν την θες/μα να την προσέχεις/να την λατρεύεις/είναι όλο πληγές" (που τραγουδά και η Lady Άντζελα) μια καρδιά που πρώτα από όλα Εγώ κι Εκείνη δεν μας φερθήκαμε καλά, οπότε είναι επόμενο να μην μας φερθούν και οι άλλοι κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να ραγίσουμε και να σπάσουμε αλλά να "κολλήσουμε" τα κομμάτια και να κάνουμε μια νέα αρχή. Κάποια στιγμή η καρδιά μου, κουράστηκε, βαρέθηκε, απηύδησε, έβαλε φρένο, έχτισε έναν μεγάλο τοίχο, φόρεσε λουκέτο και προστατεύετε περισσότερο όχι για να μην πληγωθεί ξανά ούτε για να μην ραγίσει και δεν μπορέσει να ξανά μαζέψει τα κομμάτια της. Όχι δεν είναι αυτοί οι λόγοι! Απλώς, συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος, η ίδια είναι πολύτιμη και σπάνια γιατί δεν μοιάζει με καμιά και θέλει πια να πέσει μόνο στα σωστά, αληθινά ζεστά χέρια/κορμί/ψυχή. Και έχοντας κάνει εδώ και καιρό μια βαθιά, ντόμπρα/σκληρή/έξω από τα δόντια κουβέντα, προσέχει Εκείνη εμένα, κι Εγώ Εκείνη. Η τελευταία φορά που αγαπήσαμε, ίσως και να ερωτευτήκαμε, (δεν το έχουμε παραδεχτεί ακόμα ούτε σε μας, ούτε σε "Εκείνον", ούτε σε κανέναν) ήταν πραγματικά θάνατος και αναγέννηση μαζί. Δεν κυνηγήσαμε ποτέ κανέναν αλλά ήταν επιλογή μας οι σωστές και λάθος επιλογές μας. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μετανιώνουμε για το οτιδήποτε! Πλέον αγαπήσαμε τους εαυτούς μας πρώτα απ' όλα. Έτσι αγαπήσαμε και τον χρόνο που τελειώνει, τη ζωή που περνά και χάνεται, τους ανθρώπους που μας αγάπησαν ή και μας αγαπάνε ακόμα.
 

 Ποτέ και τίποτα δεν είναι εύκολο. Ούτε μια καινούργια αρχή, πόσο μάλλον να μη φοβηθείς να την κάνεις. Για να βρεις την "χρυσή τομή" θα χρειαστεί να σκληρύνεις όχι όμως από την αρνητική της πλευρά, απλώς θα τσεκάρεις όσο μπορείς αν αξίζει να προχωρήσεις με κάποιον γιατί βλέπεις πως αξίζει και όχι να προχωρήσεις μπας και βρεις κάτι καλό για να αξίζει. Είναι μεγάλη η διαφορά μεταξύ αυτών των δυο. Απλώς, δεν περιμένεις, δεν απαρνείσε, δεν παλεύεις και δεν προσπαθείς άδικα. Ό,τι και όποιος είναι να έρθει στο δρόμο σου θα έρθει, ειδάλλως θα προσπεράσει και η ζωή συνεχίζεται. Δεν πενθείς κανένα συναίσθημα, καμιά γνωριμία, κανένα πρόσωπο, καμία αγάπη, κανέναν έρωτα, καμία καρδιά, καμία ψυχή, καμιά διαδρομή. Μόνο (τα) χαίρεσαι, εκτιμάς, αγαπάς, σέβεσαι, νιώθεις περηφάνια, ευλογία, ανακούφιση για όλα αυτά. 
 
  Δεν το ξέρω με σιγουριά αλλά από τα σημάδια και την διαίσθηση μου, νομίζω πως ίσως να μην βρω ποτέ το "λιμάνι" μου, ούτε κάποιον που θα είναι ικανός να με αγαπήσει, να με ερωτευτεί ή και να πορευτεί μαζί μου. Ξέρω εν μέρη ποιο είναι το γραμμένο μου, γιατί είμαι μέσα στον χορό και βλέπω, ακούω και νιώθω τα πράγματα απόλυτα, από ότι οι "απ' έξω". Έπρεπε να με χάσω, να μην μπορώ να με νιώσω, να μην είμαι αυτή που είμαι για να καταλάβω πως δεν είμαι Εγώ το λάθος που ο άλλος δεν μπορεί να αγαπήσει, να νιώσει, να ανταποκριθεί, να νιώσει ζωντανός άνθρωπος. Δεν είναι δική μου δουλειά να κάνω μια ψυχή να νιώσει, που μπορεί και ποτέ να μην ένιωσε. (Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι! Τους έχω γνωρίσει καλά!) Η δική μου δουλειά είναι να νιώθω, να αγαπώ, να κρατάω ζωντανή την καρδιά και ακόμα περισσότερο την ψυχή μου. 
 
 
  Με απλά λόγια, έχω αγαπήσει πολλές φορές και γενικά αγαπώ. Έχω ερωτευτεί μία, ίσως δυο φορές, μπορεί και να νιώθω, μπορεί και να νιώσω, μπορεί και να μην ξανά νιώσω ποτέ ξανά. Έχω δείξει την αγάπη μου, τον έρωτα μου, την καψούρα μου, την κ@#λα μου,  το πάθος μου, τα πάντα όλα μου και έχω πάρει πολλά, τα πάντα αλλά και τίποτα. Έχω πει "Σ' αγαπώ", "Είσαι ο άνθρωπος μου" και πάντα τα εννοούσα όλες τις φορές, σε όλες μου τις σχέσεις. Πλέον δεν τα λέω συχνά, τα λέω επιλεκτικά εκεί που δεν θα τρομοκρατήσει. Είναι κρίμα τέτοιες ωραίες κουβέντες, να πηγαίνουν χαμένες και να περνάνε στο ντούκου σαν να είναι "μια σαν όλες τις άλλες".   

  Έχω λοιπόν μετρήσει τη δύναμη μου, τους έρωτες μου, τα πάθη μου, τα λάθη μου, τα σωστά μου, τις επιτυχίες μου, τις αποτυχίες μου, έγινα ένα/έχασα εμένα/έζησα/πέθανα/έφυγα/έμεινα/τέλειωσα/άρχισα/πρόλαβα/άργησα και πλέον είμαι απαλλαγμένη σε μεγάλο ποσοστό από θυμό, ενοχές, απωθημένα, ανεκπλήρωτα, "αν...", "γιατί...", "δεν...", "μη...", κόμπλεξ, προσωπικές ανασφάλειες, ηλίθιες περιττές σκέψεις, δάκρυα και κλάματα καυτά... και αισθήματα που δεν χρειάζεται να βρουν απαραιτήτως ανταπόκριση. Ξέρω πολύ καλά πως ποτέ δεν θα βρουν ανταπόκριση και δε στο/στα πρόσωπα που είναι 'στόχος' αλλά και πάλι δεν είναι εντελώς δική μου ευθύνη. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δεν επιτρέπονται να "διεισδύσουν" τα συν-αισθήματα, υπάρχει ο λάθος χρόνος, το λάθος πρόσωπο... υπάρχει απλά, δεν είναι γραφτό. Μπορεί να μου χρωστά έναν ολοκληρωμένο έρωτα που να είναι της αλήθεια παιδί η ζωή αλλά δεν είναι στο χέρι μου να  μου τον δώσει. Ακόμα και η φυγή του άλλου, μες τη σιωπή, μπορώ πια να την κατανοήσω και να την δεχτώ. Σιγά-σιγά έμαθα να μην με πονάει, να μην με πληγώνει και να μην με σκοτώνει τόσο, όσο πριν. Είναι όλα σεβαστά και απολύτως κατανοητά! Δεν με πονάει, δεν με ραγίζει, δεν με πληγώνει πια, όχι πολύ, ίσως λίγο γιατί δεν είμαι ένας "κενός άνθρωπος". Δεν πονάω για την αγάπη, για τον έρωτα, για ό,τι δεν είναι δικό μου ή μάλλον μαζί μου, δίπλα μου, κοντά μου, στη ζωή μου. Κι αν πονέσω δεν θα το αφήσω να φανεί ούτε να με λυγίσει ούτε να με λιώσει σαν κεράκι ούτε να με καταστρέψει και να με επιστρέψει πάλι εκεί πίσω που δεν αγαπούσα εμένα, που δεν μου έδινα ό,τι μου άξιζε. Πλέον δεν θέλω να σπάω σαν εύθραυστη κούκλα, αλλά "να κόβω και να ράβω", όταν και σε όποιον πρέπει. Πλέον με νοιάζει να παίρνω αυτά ακριβώς που μου αξίζουν. Αληθινά, ειλικρινά με πραγματική αγάπη, πάθος, εκτίμηση και ό,τι άλλο θετικό, καλοδεχούμενο.
 
  Και όλα αυτά που γράφω, μοιράζομαι χωρίς ενοχές αλλά με πολύ πάθος, θα μπορούσαν να περικλείονται σε ένα τραγούδι, στο παρακάτω τραγούδι που με εκφράζει και με αντιπροσωπεύει απόλυτα και κυριολεκτικά.

Μιχάλης Χατζηγιάννης
"Κανείς" (2014)

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης & Soumka 
 
Κανείς δε ζει μαζί μου
Μετράω τη δύναμη μου
Και ποια πες μου ποια σχέση
Μπορεί να με χωρέσει
Μετράω τους έρωτες μου
Και ποιος άξιζε πες μου
Με ποιον έγινα ένα
Για ποιον έχασα εμένα
Κανείς κι ήρθανε τόσοι
Κανείς δε μ’ έχει νιώσει
Εσύ ήσουν μονάχα
Αυτό που ακόμα θα `χα

Για ποιον έζησα
Για ποιον πέθανα
Για ποιον έφυγα
Για ποιον έμεινα
Για ποιον τέλειωσα
Για ποιον άρχισα
Για ποιον πρόλαβα
Για ποιον άργησα

 
 
@υτές ήταν οι μπόλικες προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!
 
 Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)



Διαβάστε επίσης:
__________________
Όλες οι αναρτήσεις της στήλης "Let’s talk about Relationships" & "Ανθρώπινες σχέσεις"





*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
 

12 σχόλια :

  1. Μαράκι αυτό που λες ότι μπορεί και να μη βρεις ποτέ τον άνθρωπό σου, μην το ξαναπείς..καταρχήν, ποτέ μη λες ποτέ! το τι θα έρθει αύριο, δεν εξαρτάται μόνο από τα θέλω μας..είναι και θέμα τύχης, συγκυριών... ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει! όσο και αν τα έχουμε κάπως οργανωμένα στο μυαλό μας, ποτέ δεν είναι εύκολο να τα υλοποιήσουμε έτσι...το συναίσθημα είναι πάνω από τη λογική πάντα! εμπειρίες έχουμε πολλές, άλλες όμορφες, άλλες άσχημες, αυτές όμως μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.. το δικό σου ταίρι θα βρεθεί εκεί που δε θα το περιμένεις, εκεί που θα έχεις πει, τα παρατάω όλα.. ελπίζω να μη σε κούρασα με όλα αυτά!! :) καλή εβδομάδα, φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύη μου, πτέ δεν λέω ποτέ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά, όσα έγραψα, ήταν τύπου μιλάω για το "παν ενδεχόμενο" που λένε. Καλό είναι να πιστεύουεμ πως κάπου εκεί υπάρχει "ο άνθρωπος μου" αλλά ας έχουμε στην άκρη του μυαλού μας, πως μπορεί να μην το βρούμε... δεν χρειάζεται να μας παίρνει από κάτω... Αν βρεθεί, υπέροχα και θα έχω να "μουντζώνω" τον εαυτό μου! Χαχαχα!!!
      Δεν με κούρασες κα-θό-λου! Χαίρομαι να διαβάζω απόψεις για να βλέπω και την άλλη ή μια άλλη οπτική ματιά....
      Καλή μας εβδομάδα! Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  2. Καλημερα Μαρια μου
    Μεγαλη υποθεση ο ερωτας και η αγαπη
    πολυ μεγαλη.

    Δεν εχω παρα να συμφωνησω μαζι σου στα περισσοτερα απλως θελω να πω πως οι περισσοτεροι ανθρωποι κοιτανε την παρτη τους και στα ωραια συναισθηματα δεν πρεπει να υπαρχει μονο ενας

    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη υπόθεση ο έρωτας και πόσο μάλλον οι ανθρώπινες σχέσεις, δε λες τίποτα Κική μου!
      Όταν βρούμε αυτό το "μαζί" στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, τότε είναι σαν να έχεις βρει τον άνθρωπο σου/τον φίλο σου...
      Τα φιλιά μου! Καλή σου εβδομάδα!

      Διαγραφή
  3. Ουδέν "κακόν" αμιγές καλού, που λέει κι η σοφή παροιμία. Εγώ πάλι καταλήγω ότι ερωτευόμαστε πρώτα από μέσα μας ("θέλω να ερωτευτώ ΤΩΡΑ!") κι αυτό είναι η μεγαλύτερη παγίδα για να πέσουμε επάνω σε κάποιον που δεν είναι για να είμαστε μαζί, αλλά εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ντε και καλά, ότι είναι! Θα μπορούσα να σου γράψω βιβλίο με τις απόψεις μου για το θέμα, τι λες, να το εκδώσω; (αν το γράψω ποτέ!) Χαχα! Μάκια Μαράκι μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι, έτσι είναι Πέτρα μου, όπως τα λες!
      Βρε μην ρωτάς εμένα για να το γράψεις το βιβλίο, κάντο για την πάρτη σου κι Εγώ μαζί σου. Τι το λες, παιδί μου και δεν το κάνεις; Εδώ μιλάω Εγώ και δεν θα μιλήσεις εσύ που σίγουρα θα έχεις να πις πολλά και για πολλά θέματα; Σας παρακαλώ Κυρία μου! Χεχεχε!
      Τα φιλιά μου! Καλή μας εβδομάδα! :D

      Διαγραφή
  4. Δεν θα πω τιποτα. Εσυ ξερεις..
    Ποτε και παντα.. δεν θα πω τιποτε αλλο..χαχα φιλακια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι μην πεις εδώ τίποτα... ξέρω πολύ καλά!
      "ποτέ" & "για - πάντα".... έλα να γελάσουμε!!!! Χαχαχα!
      Φιλιά!!!

      Διαγραφή
  5. Μαράκι μου είσαι ένα τόσο συναισθηματικό κορίτσι και πιστεύω ακράδαντα οτι θα έρθει η ώρα που θα βρεις κι εσύ ενα ταίρι που να σου αξίζει πραγματικά. Συνήθως συμβαίνει όταν δε το περιμένεις, έτσι, για να σου κάνει έκπληξη!
    Σου το εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα μου, αυτό το "συναισθηματικό κορίτσι" δεν είναι καλό στην εποχή μας αλλά τέλος πάντων, αφού έτσι είμαστε πολλοί, τι να κάνουμε;
      Χόρτασα από τις εκπλήξεις τις ζωής αλλά εντάξει... εκείνη ξέρει πάντα κάτι παραπάνω από εμάς τους ανθρώπους!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Δέσποινα μου! ❤

      Διαγραφή
  6. Μαράκι γλυκό, εγώ στο "ποτέ" και στο "πάντα" δεν πιστεύω. Θα βρεις και εσύ τον άνθρωπο σου. Θα τον βρω κι εγώ. Και όλοι μας! Και το καλό είναι πως μέσα από τις εμπειρίες σου, θα μπορείς να ανταποκριθείς σωστά (ψιλοάκυρο το σωστά, γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω) και θα την χαρείς την αγάπη!
    Και θα 'ναι πολύ τυχερό το "λιμάνι" σου, γιατί θα διαλέξεις από τόσους προορισμούς να αγκυροβολήσεις εκεί (θέλω χειροκρότημα για την παρομοίωση, μου άρεσε :P)
    Μ' αρέσουν αυτές οι αναρτήσεις σου, αν και ξέρω πως όλα τα post σου είναι γραμμένα από την ψυχή σου, σε κάτι τέτοια post, νιώθω λες και είμαστε μόνο εγώ και εσύ, πίνουμε ποτάκι και συζητάμε τα δικά σου!
    Σου σκάω ένα τεράστιο φιλί και στέλνω και αγκαλίτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρινάκι, εντάξει όλοι θα το βρούμε, δεν φέρνω αντίρριση αλλά... άσε με καλέ να έχω στην άκρη και ένα αλλά.... το ψιλοάκυρο σου μου άρεσε, γιατί έχεις δίκιοοοοοο! Να ξέρεις πως σε χειροκτότησα και μια και δυο φορές, γιατί τα λες ωραία ωρε... είσαι σωραίαααα!!! :p
      Αν πάψω να γράφω χωρίς την ψυχή μου, πάει να πει πως κάτι λάθος έχει συμβεί.... ή δεν είμαι Εγώ.... μια άλλη γράφει για μένα... και δεν λέει! Καταλαβαίνεις, η Μαρία είναι μοναδική στο είδος της.... Αχαχαχα! (γέλασε ελεύθερα, δεν σε παρεξηγώ....!Χεχεχε!)
      Ευτυχώς που γράφω και τέτοιες -πολλές ομολογουμένως- αναρτήσεις και τα λέμε βρε καλύτερα. Αλλά μην συζητάμε μόνο τα δικά μου.... θα βαρεθούμε στο τέλος! Χαχαχα!
      Παίρνω με όλη μου την χαρά το τεράστιο φιλό και την αγκαλίτσα και ανταποδίδω! ❤❤

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας καλοδεχούμενα!!!
*Παράκληση! ΜΗΝ γράφετε σε greeklish!
*ΌΧΙ Spam, ΟΧΙ υβριστικά σχόλια!
*Καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε την Πολιτική Απορρήτου GDPR & τους Όρους Χρήσης του blog. Θα τα βρείτε πάνω στο Menu.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψή σας!

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ



Follow by e-mail

MY INSTAGRAM PORTFOLIO

My Instagram

Copyright © ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫. Made with by OddThemes